Yeti Lane – The Echo Show: voor de luisteraar met wat meer geduld

door Laura Van Eeckhout

Yeti Lane verscheen voor het eerst op het toneel in 2009. Ze kwamen uit Frankrijk en waren toen nog een trio en een onverbloemde indieband. In 2012 is er het een en ander veranderd achter de schermen bij de Parijse groep.

Kort na de release van het debuutalbum pakte het originele bandlid LoAc zijn biezen, wat Yeti Lane reduceerde tot een duo. De resterende leden Ben Pleng en Charlie Boyer lieten zich echter niet overweldigen door de beperkingen van hun nieuwe samenstelling, en deden net het tegenovergestelde van wat je zou verwachten – ze kozen voor een nieuwe, grootsere sound.

Na het vertrek van LoAc besloot het achtergebleven gedeelte van Yeti Lane al het onafgewerkte materiaal naar de prullenmand te verwijzen en zichzelf heruit te vinden op een nieuw album door het introduceren van kosmische elektronica en zware voice-effecten. De naam Yeti Lane is een samenraapsel van twee van de favoriete platen van de groep, ‘Yeti’ van Amon Düül en ‘Penny Lane’ van The Beatles. Veel meer dan het debuut, weerspiegelt ‘The Echo Show’ die eigenaardige mix van krautrock- en popinvloeden. In verschillende songs (‘Warning Sensations’, ‘Dead Tired’) schurkt Yeti Lane ook erg dicht aan bij de post-Britpop van rond de eeuwwisseling, toen melancholische en ietwat grimmige bands als Feeder en Doves de scepter zwaaiden. Het zijn misschien niet de coolste invloeden om te citeren, maar het moet dan ook gezegd worden dat de Fransen er een iets meer hedendaagse en experimentele benadering op nahouden.

Yeti Lanes voeling voor een goede melodie maakt de muziek in ieder geval een stuk gemakkelijker te verteren. Zelfs wanneer het er hard aan toe gaat, ademt de band een zekere zachtheid uit. Anderzijds lijkt het soms wel alsof de groep er moeite mee heeft zijn grip op de luisteraar vast te houden wanneer de songs wat langer uitvallen, en het vergt enige moeite van laatstgenoemde om bij de les te blijven. We kunnen stellen dat ‘The Echo Show’ geen instant klassieker is, maar wel een erg mooie plaat voor de luisteraar met wat meer geduld.

Yeti Lane website

Album verdeeld door Rough Trade