Release Radar: naar deze platen kan je dit weekend luisteren

door Jasper De Spiegeleer

Elke vrijdag draait de release-radar van menig muziekliefhebber overuren. Om niet verloren te lopen in Facebook-feeds en Soundcloud-profielen hebben wij de nieuwe albums van deze week voor jullie in een lijstje gegoten. Verwacht geen waardeoordeel, maar genoeg muzikale tips om er weer een week tegenaan te kunnen.

Editors – Violence
Na drie jaar wachten brengt Editors eindelijk een zesde studioalbum uit. Weliswaar nog maar het derde als je begint te tellen sinds het vertrek van oprichter en gitarist Chris Urbanowicz in 2009, een vertrek dat de band naar een meer elektronische sound leidde. Leadsingle ‘Magazine’ draait en keert en bevat de brutale scherpte door de samenwerking met Blanck Mass. De Britse band heeft nu evenveel albums uit met als zonder Urbanowicz, ontdek hier of de vernieuwde formatie relevant blijft. 

Peter Kernel – The size of the night
Ooit ontmoetten Barbara Lehnhof en Aris Bassetti elkaar op de Visual Communications & Design School in Lugano, Zwitserland. Blijkbaar konden ze elkaar toen totaal niet uitstaan tot ze ontdekten dat ze meer gemeenschappelijk hadden dan op het eerst gezicht leek. Aris en Barbara besloten samen muziek te maken en nu zijn we beland aan het vierde album in 10 jaar. Zoals gewoonlijk doet het duo alles zelf, van schrijven en zingen tot produceren. Op ‘The size of the night‘ werpen ze licht op de donkere en cryptische uithoeken van hun ziel. Op 20 maart kan je Peter Kernel komen bewonderen in de Botanique in Brussel.

Young Fathers – Cocoa sugar
Deze drie heren zijn misschien wel de meest spannende en vernieuwende hiphop-act van het moment. En dat geworteld in Schotland, waar het raptalent niet echt aan de bomen groeit. Het trio etaleert een unieke mix van hiphop, soul, postpunk en pop die tegelijk catchy en onorthodox klinkt. De prachtige pianoballade ‘Lord’ die bijwijlen ziekelijk en abrupt verstoord werd, toonde perfect wat Young Fathers kenmerkt. Beluister hier of ze de lijn kunnen doortrekken.

Mantis – Magnolia
In 2014 trad het Maaseikse trio Mantis (foto) voor het eerst in het licht met een ongeziene hutsepot van dansbare gitaren, bombastische drums en strakke baslijnen. Twee jaar later kwamen de heren helemaal uit hun schulp en brachten twee ep’s uit. De Limburgers doopten hun muziek pogojazz. Maar laten we bij de nieuwste release die term even achterwege laten: ‘Magnolia’ is onversneden, loeiharde postrock. Geniet hier van de snoeiharde gitaren.

Nap Eyes – I’m bad now
Nap Eyes is een heerlijk consistente band: het debuut ‘Whine of the mystic’ was ijzersterk en de opvolger ‘Thought rock fish scale’ overtrof deze zowaar. Dit legt natuurlijk enorme druk op de nieuwste plaat ‘I’m bad now’, het meest ondubbelzinnige en persoonlijke werk van de Canadezen tot nu toe. Ontdek hier of ze de aan de verwachtingen kunnen voldoen.

David Byrne – American utopia
De zanger van Talking Heads brengt na veertien jaar nog eens een soloplaat uit. Een album over hoop en de kleine dingen des levens. Erg vernieuwend is Byrne niet maar hij zorgt met zijn haast kinderlijke verwondering wel voor een verfrissende aanpak in een wereld die zichzelf al te vaak te serieus neemt. Luister hier naar het levensinzicht van de Amerikaan. 

Gengahr – Where wildness grows
Het indievijftal uit Londen sleutelde met producer Neil Comb (Florence + The Machine, Django Django) aan een vervolg voor debuut ‘A dream outside’. We kregen al eerder  singles ‘Carrion’ en ‘Mallory’ voorgeschoteld die beide deden vermoeden dat de Britten een andere weg zouden inslaan. Op ‘Where wildness grows’ lijkt de band zichzelf helemaal gevonden te hebben en etaleren ze een briesje van positiviteit en zelfreflectie. Geniet hier van de zelfontplooiing van de Britse band.