Tot voor kort behoorden wij tot het kamp dat Taylor Swift wel eens een lief woordje durfde toedichten. Even terug louterden we onszelf nog met ‘Blank space’ in de karaokebar, nu hebben we daarentegen definitief onze ontslagbrief ingediend. De gedachte dat we haar meest ongeïnspireerde single ooit mét Brendon Urie – ja, die knul van ‘I write sins not tragedies’ – de hele zomer gaan moeten doorstaan in de supermarkt nekt ons laatste sprankeltje hoop voor TayTay. Deze week wasten we onze oren dus met een overdaad aan gemoedelijke indiefolk, snerende metal en dansbaar geweld, allemaal terug te vinden in de plonsjes deze week. Dank aan Pascal, Yannick en Bart voor de hulp, onderaan vind je een handige Spotify-playlist.
Big Thief – Century
Belangrijk bericht voor iedereen die onderweg is richting indiefolktown: er is een spookrijder gesignaleerd. Big Thief boemelt in tegengestelde richting met al het moois uit voorgenoemde stad weg en trekt zich nog steeds geen bal aan van mogelijke verkeersconventies. Wat ons betreft is nieuwe plaat ‘U.F.O.F.’ dan ook de eerste onmiddellijke tien die we hoorden sinds ‘Daytona’ bijna een volledig jaar terug. Je doet er dus beter aan om je kar te keren en erachteraan te bollen. Hophop, waar wacht je nog op? (Zeno)
Oathbreaker – Ease me
Voor de tweede editie van Metal Swim, een compilatie-album van verschillende artiesten uitgebracht via Adult Swim, tekent ook het Belgische Oathbreaker present in de tracklisting. Het nummer is de eerste release sinds de band voor onbepaalde tijd afscheid nam van het grote publiek op het einde van 2017. Frontvrouw Caro Tanghe had in een interview al aangegeven meer te gaan experimenteren met elektronica en ‘Ease me’ lijkt daar de eerste vrucht van te zijn. Het nummer lijkt in het verlengde te liggen van ‘Rheia’, waarbij de band naast de vrij herkenbare ronkende gitaren tevens weer enkele koel aanvoelende stemsamples gebruikt. (Yannick)
Antwood – Liquid & digits
Met ‘Liquid & digits’ laat Antwood voor het eerst in twee jaar weer van zich horen. Wie de absurde ASMR-elektronica van ‘Sponsored content’ verwachtte, komt enigszins bedrogen uit. Met dit eerste nummer uit zijn nieuwe ep ‘Alousia’, die in juni verschijnt bij Planet Mu, gaat Tristan Douglas voor een meer rechtstreekse, hardere aanpak. De Canadees zoekt z’n heil bij de vruchtbare inspiratiebronnen waar de meeste hippe producers tegenwoordig hun dorst lessen: een som van invloeden uit trance, gabber en electro. Enigszins bedrogen dus, maar allerminst teleurgesteld. (Pascal)
Gnoomes – Glasgow coma state
Op 31 mei verschijnt ‘MU’ van Gnoomes. Het album komt uit op Rocket Recordings, een label dat trouwe fans van psychedelische muziek ongetwijfeld kennen van artiesten als Josefin Öhrn, Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs of natuurlijk Goat. Deze single is een veelbelovende voorloper die ietwat terughoudend begint en vanaf minuut 2’28” openbarst in een euforisch feestje zonder evenknie. (Bart Somers)
Vampire Weekend – Flower moon ft. Steve Lacey
Wij zijn tot diep in onze ziel geconflicteerd over Vampire Weekends nieuwe album ‘Father of the bride’. Net op momenten dat de hoop weer opflakkert in onze ogen weet zanger Ezra Koenig genoeg zeemzoete country, americana of suikerspinpop (mijn god wat is ‘This life’ irritant) binnen te smokkelen om het kampvuur in ons hart voorgoed te doven. Wij zijn niet verantwoordelijk voor de aankomende albumrecensie, dus alvast onze excuses als mijn collega er anders over denkt, maar verwarring en verkeerde benen lijken het thema van het uitgestrekte dubbelalbum. Voor de twijfelaars en unbelievers, wij zaten in het kamp dat ‘Ya hey’ de definitieve dood van hun genialiteit vond, ‘Contra’ lijkt zo voor altijd onze nummer één te blijven. Maar hey ya, het nieuwe album is achttien nummers lang, dus er zijn nog genoeg sprankels godendrank in de ketel voor iedereen, zoals bijvoorbeeld ‘Flower moon’ met onze teergeliefde Steve Lacey van The Internet. (Zeno)
Mina feat. Epic B – Infinity riddim
‘Flight paths’, Mina’s debuutalbum – tevens de eerste release op haar eigen label ‘Earth kicks’ – doet zijn naam alle eer aan. Bulkend van samenwerkingen met artiesten van over de hele wereld (LYZZA, Bryte, Gaffaci…) schotelt de Londense een plaat voor waar Afrikaanse, Zuid-Amerikaanse en Britse ritmes een gevarieerd en samenhangend geheel vormen. De delen zijn echter minstens even interessant. Zo scheert de schattige melancholie van ‘Infinity riddim’ hoge toppen tussen het dansbare geweld. (Pascal)
Kevin Abstract – Corpus Christi
Kevin Abstract, toch wel de Justin Timberlake van boyband Brockhampton, doet het voor het eerst in drie jaar nog eens alleen op het uitstekende ‘Arizona baby’. Toegegeven, we kwamen ietwat laat aan op het feestje, maar dat mag alsnog de pret niet drukken. Drukt de pret misschien wel: de extreem confessionele raps die diep in ons vel blijven hangen, zoals op ‘Corpus Christi’. (Zeno)