Elke vrijdag draait de release-radar van menig muziekliefhebber overuren. Om niet verloren te lopen in Facebookfeeds en Soundcloudprofielen hebben wij de interessantste albums van deze week voor jullie in een lijstje gegoten.
Anna Burch – If you’re dreaming
Amper twee jaar na ‘Quit the curse’ is de singer-songwriter uit Detroit terug met ‘If you’re dreaming’. Waar haar debuutplaat vooral aandacht trok met fuzzy en catchy gitaarwerk, kiest Burch op haar nieuwe langspeler voor een subtielere aanpak die zeker even goed werkt. (Martijn)
Ellis – Born again
In 2018 deed Linnea Siggelkow alias Ellis (etymologiespoiler: haar initialen) haar debuut-ep op de post naar de wereld. ‘The fuzz’ bleek met songs als ‘The drain’ en ‘Frostbite’ potige droompop van de bovenste plank te bevatten. Twee jaar en een contract bij Fat Possum later is Ellis vandaag klaar met een volwaardig debuut: ‘Born again’. Naar de brievenbus! (Stan)
Empress Of – I’m your empress of
‘I am your Empress Of’ is al de derde plaat van Lorely Rodriguez, beter bekend als Empress Of. De plaat, die volledig geproduceerd en geschreven werd door Rodriguez, bevat twaalf popknallers met r&b-invloeden. Het is een levendige terugkeer voor de zangeres en producer. (Karel)
Everything Is Recorded – Friday forever
Onder de naam Everything Is Recorded brengt de Londense producer en platenbaas van XL-Recordings Richard Russell opnieuw een fijne selectie muzikanten van alle leeftijden en achtergronden samen. Op ‘Friday forever’ wordt er tot in de vroege uurtjes stevig gevierd en wordt hiphop meermaals getrakteerd met namen als de jonge Berwyn, Aitch uit Manchester en de doorwinterde Ghostface Killah uit New York. “The night won’t last forever so we do it our way.” (Guillaume)
Melkbelly – Pit
Melkbelly is terug, en aan de uitstekende singles te horen verkeert het Amerikaanse gitaarkwartet in topvorm. De gitaren scheuren als vanouds, de stem van Miranda Winter klinkt nog steeds als die van Kim Deal en de vooruitgestuurde songs klinken doordachter en simpelweg béter dan die op hun debuutplaat uit 2017. Laat ons hopen dat dat ook over de acht overige songs gezegd kan worden. (Frederik)
Mystery Jets – A billion heartbreaks
Deze Britten spanden middenin de nillies redelijk onopvallend hun kar aan de Britpop-opflakkering, maar zijn vandaag wel een van de meest constant productieve. Nadat een stemoperatie bij zanger Blaine Harrison de geplande release in september vorig jaar uitstelde naar nu, loste de band al een hele reeks nummers uit het album. Weinig verrassingen voor de trouwe fans dus, hopelijk wel een coherent totaalplaatje. (Mattias)
Peach Pit – You and your friends
Op de tweede plaat van Peach Pit staat de post-breakup gemoedsstemming centraal. Op de tonen van subtiele, light-hearted psychedelische rock vertellen de Canadezen het collectieve verhaal van al degenen die de shampooflessen van hun ex-partners nog weken na de breuk laten staan. Er is geëxperimenteer met synthesizers en stemvervorming, maar uiteindelijk houdt Peach Pit vast aan waar ze goed in is. Namelijk het maken van humeurige, angsty indierock met een goede dosis psychedelica. (Louis)
Philemon – Hourglass
The Beatles als muzikale referentie vernoemen in je perstekst, dat schept zowel verwachtingen als vooroordelen. Kan Anton De Boes, de man achter Philemon, de typerende sixties-invloeden overstijgen op zijn debuut-ep? Wij zijn alvast benieuwd. (Martijn)
Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs – Viscerals
Mocht je je bij stonermetal uit Newcastle niets kunnen voorstellen, dan is Pigs x7 hier om je de weg te wijzen. Gelaagde gitaarpartijen die zich op krachtige wijze lenen naar whiplash-inducerende headbangers zijn alomtegenwoordig op het nieuwe album. Doorheen de schreeuwerige toon vallen er ook kronieken binnen de songteksten ontdekken. Of het nu over de afschuw ten opzichte van het Westers individualisme, of over een depressieve clown gaat. (Louis)
Purity Ring – WOMB
Dankzij de uitstekende debuutplaat ‘Shrines’ katapulteerde dit Canadese duo zichzelf tot in het selecte groepje “hipste bands van 2012”. Op de vraag of hun eigenzinnige electropop ook nog stand houdt in 2020, krijgen we vandaag een antwoord. (Martijn)
The K. – Amputate corporate art
Na vijf jaar aandacht te hebben besteed aan andere projecten (Wyatt E., Cocaine Piss, Kapitan Korsakov, Onmens) is het Luiks-Gentse trio The K. terug van weggeweest. De manische noise van weleer hebben ze ingeruild voor een meer melodieuze insteek, wat resulteert in een plaat vol brul-a-longs. ‘Amputate corporate art’ is pop voor fans van noise en 90’s indie-rock, met een immer aanwezig krankzinnig kantje. (Jonas) Lees hier de uitgebreide recensie.
Thundercat – It is what it is
Na zijn vorige succesalbum ‘Drunk’ mag Thundercat zich bij de hedendaagse funk-, soul-, fusion- en jazzgoden prijzen. ‘It is what it is’ is opnieuw een overweldigende cocktail van virtuoze klanken en kinderlijke melodieën met hevig synthwerk en rollende baslijnen. Zijn nieuwe album raast aan je voorbij en lijkt haast meer op een mixtape. Waar het ene nummer abrupt eindigt, word je meteen in het midden van het volgende geworpen. (Gertie)
Tops – I feel alive
Tops hebben hun vrolijke synthpop ondertussen zo geperfectioneerd dat ze consequent om de paar jaar een nieuwe plaat uitbrengen. ‘I feel alive’ biedt wederom meer van hetzelfde, mét extra fluitbijdragen van frontvrouw Jane Penny. (Mattias) Lees hier de uitgebreide recensie.
Yves Tumor – Heaven to a tortured mind
Yves Tumor is in elke zin een enigma. Zijn optredens leunen vaak dichter aan bij performance art dan bij een concert, en muzikaal schippert hij tussen zalvende ambient en extravagante art-rock. Op ‘Heaven to a tortured mind’ lijkt hij zich vooral te focussen op dat laatste, want alle singles stralen een extroverte, rokerige sfeer uit met een Tumor op zijn meest energiek. (Tobias)