Elke vrijdag plingt de release-radar van menig muziekliefhebber als een gesprongen gitaarsnaar. Om niet verloren te lopen in Facebookfeeds en Soundcloudprofielen hebben wij de interessantste albums van deze week voor jullie met veel ijver in een lijstje gegoten.
2 Chainz – Dope don’t sell itself
De beste rapper die iedereen continu lijkt te vergeten. Het zou zomaar 2 Chainz kunnen zijn. Genoeg halve classics op zijn naam zoals ‘So help me God’, ‘Pretty girls like trap music’ en ‘Rap or go to the league’. De echte klassieker ontbreekt nog. Misschien dat ‘Dope don’t sell itself’ daar verandering in kan brengen. De single ‘Pop music’ houdt die droom alvast levend, ondanks de Moneybagg Yo feature. Hopen op bars zoals op ‘Mercy.1’ van Kanye West zijn ‘Cruel summer’. Waarschijnlijk wordt het nooit meer zo goed, doch hoop doet de zotten in vreugde leven.
Alois & VLB – Geloven
New boys on the block Alois & VLB brengen voor hun releaseshow op 12 februari in Gent een EP uit, ‘Geloven’. Als we zeggen dat die op Fake Records verschijnt, weet je waarschijnlijk al uit welke hoek de wind waait: rap en hiphop. Hun reputatie snelt hun verwezenlijkingen alvast vooruit, want ondanks hun voorlopig beperkte back catalogue, is de hype zeer echt. Met ‘Proberen’ brachten ze twee jaar geleden al een fijn project uit en aan alles wat sindsdien verschenen is te horen, zijn ze zich gestaag blijven ontwikkelen. Tijd om meer zieltjes te winnen.
A Place To Bury Strangers – See through you
De samenstelling van de New Yorkse noiseformatie A Place To Bury Strangers is al een aantal keer veranderd in de loop der jaren. Het recept blijft echter ongewijzigd: een ongemeen luide mix van gitaren, drumcomputers en effecten. Voor de fans van het eerste uur is er goed nieuws, het geluid van APTBS neigt op hun zesde langspeler ‘See through you’ terug meer naar de eerdere releases. De New Yorkers weten op ‘I’m hurt’ (zie hieronder) weer een indrukwekkende muur van geluid op te bouwen met heerlijke uitbarstingen.
Animal Collective – Time skiffs
Animal Collective is intussen een gevestigde naam in de indie-scene. Hoewel hun hoogtepunt uit de nillies voorbij lijk te zijn, maken ze wat meer onder de radar nog steeds nieuwe muziek. De band komt voor het eerst weer voltallig met hun vieren samen sinds ‘Centipede Hz’ uit 2012. Speelsheid staat opnieuw voorop, maar de muziek klinkt gevestigder en overzichtelijker. Misschien iets te maken met de leeftijd? (Laurent)
Black Country, New Road – Ants from up there
Deze week kondigde zanger Isaac Wood zijn vertrek aan. Mentale problemen beletten hem op dit moment om de gitaar of de micro ter hand te nemen. In het licht daarvan is de release van de nieuwe Black Country, New Road nog net iets opvallender. De band zal na dit verlies niet anders kunnen dan hun sound wat bij te schaven. Al moeten we ook dat relativeren want hun tweede plaat ‘Ants from up there’ slaat sowieso al nieuwe sonische weg in waarbij indie-folk en alt rock de plaats hebben ingenomen van de beklemmende, tegendraadse en ambigue post-rock/klezmer/jazz sound op hun debuut. Een nieuwe plaat, een nieuwe sound en wellicht niet voor de laatste keer. (Jonas VL)
Cate Le Bon – Pompeii
De zesde langspeler van Cate Le Bon kwam tot stand in pure zelf-isolatie. Op drum en sax na, speelde de Welshe muzikante alle instrumenten zelf in en haalde ze inspiratie uit de Japanse popmuziek van de jaren 80. Verwacht je aan eigenzinnige songs boordevol synthesizers, prominente bassen en venijnig gitaar-getokkel (Martijn). Lees hier ons volledige verslag van het album.
Disorientations – Memory lanes
De donkere post-punk van deze Antwerpenaren is een aanrader voor iedereen van het genre houdt. De rechtoe rechtaan gitaren en zang van Niels Elsermans doen wat denken aan zowel Bambara als het vroege werk van Editors en de grote bands uit de begindagen van de post-punk. Dit klinkt als een band die je absoluut eens live aan het werk moet zien, het liefst in een donker, groezelig kot langs een Vlaamse steenweg.
Dolva Sana – Hard-boiled wonderland ep
Dolva Sana is de Brits-Belgische samenwerking tussen Jake Harding (Londen) en Frederic Caure (Kortrijk). Het duo presenteert minimalistische donkere synthwave met veel retrosynths op de ep ‘Hard-boiled wonderland’. Of de naam van de ep een verwijzing is naar het boek van Murakami kan ik niet met zekerheid zeggen, maar je wordt op de ep net als in het boek altijd maar dieper en dieper meegezogen in het verhaal. Wie wil weten hoe een sonische weergave van een middernachtelijke escapade in Kortrijk klinkt: luister dan naar het nummer ‘Midnight in K-town’. De retrosynths schilderen een nachtlandschap van de stad in twee minuten en eenentwintig.
Jan Verstraeten – Violent disco
Hij leek uit het niets te komen met zijn ep ‘Cheap dreams’ in 2019. De artiest met de oer-Vlaamse naam struikelde toen in de muziek en bleef er even hard plakken als het publiek aan zijn lippen. Jan Verstraeten ruilt op zijn debuutalbum ‘Violent disco’ de filmische kleinkunst voor groots klinkende, soulvolle pop. Neem nu single ‘Goodbye world’ waarin Verstraeten als een opgewekte Nancy Wilson naakt op de keukentafel danst. (Guillaume)
Los Bitchos – Let the festivities begin!
‘Let the festivities begin!’, Serra, Nic, Josefine en Augistina laten er geen gras over groeien en maken voor zichzelf een hyperaanstekelijke instrumentale soundtrack voor hun eigen retro-actiefilm (incl. echte panter) op single ‘Las panteras’. Het viertal brengt een mix van pyschedelische surf met wat funk tussen. Dit wordt ongetwijfeld een band én een debuutalbum om in de gaten te houden.
Mitski – Laurel hell
Voor Mitski’s nieuwste langspeler, werden koste noch moeite gespaard om haar nieuwe conceptplaat aan de man te brengen. Genres als artpop, synth wave en new wave-invloeden bepalen de kadans op ‘Laurel hell’. Het is slechts een volgende stap in haar loopbaan als artieste die ze begon als jonkie met een indierock-tas op zak. Vier singles kregen we reeds te horen en vannacht zou de laatste droppen nét voor de release. We weten dus al voor de helft dat het een fantastische plaat zal worden, hopelijk weet de rest van de plaat ons weg te blazen zoals de singles dat de afgelopen maanden dat al deden. (Yannick)
Saba – Few good things
Saba wist in 2018 met ‘Take Care for me’ een rapalbum uit te brengen dat door vele muziekcritici enthousiast werd onthaald. De rapper uit Chicago heeft in die dikke drie jaar niet stil gezeten. Hij bracht bijdragen voor onder meer zijn rap collectief Pivot Gang en verscheen vorig jaar ook als gastrol op ‘Dreamville’ van J. Cole. Met ‘Few Goods Things’ is het nu eindelijk tijd voor een nieuwe langspeler. (Ewout)
Teno Afrika – Where you are
Teno Afrika’s in 2020 verschenen debuut ‘Amapiano selections’ oogste internationaal heel wat lof. Het debuut combineert de Zuid-Afrikaanse voorliefde voor deep house met een melange van Afrikaanse invloeden zoals kwaito, jazz en gqom. De 22-jarige timmert verder aan de weg met ‘Where you are’ een mix van sensuele beats, minimalistisch, warm en dansbaar tegelijkertijd.
The Slow Show – Still life
De band The Slow Show uit Manchester zou zijn naam niet hebben van het gelijknamige nummer van The National. Nochtans zijn de muzikale parallellen duidelijk aanwezig. Hun nieuwe en vierde plaat heet ‘Still life’, wat vast niks te maken heeft met het gelijknamige nummer van The Horrors. De Britten hebben een goed gevoel voor dramatiek, net als The National. Ze betrekken graag strijkers en blazers in het geheel, en zanger Rob Goodwin heeft een diepe en toch breekbare stem.
Yeule – Glitch princess
Yeule zet de zoektocht naar identiteit verder met ‘Glitch princess’. Na ‘Seratonin II’ uit 2019 is dit de tweede langspeler van de 24-jarige Nat Ćmiel, die zich met introverte muziek al te graag in een eigen digitale wereld vertoeft. (Ismaël)