De immer enthousiaste Greta Kline beroerde al enkele jaren de blogosfeer met haar spontane doe-het-zelfalbums onder vele aliassen, maar met Frankie Cosmos lijkt ze nu haar favoriete gedaante gevonden te hebben. Voor al wie zich afvraagt waar de ziel van doodseerlijke indie zich verschuilt dezer dagen, komt vrijdag haar nieuwe plaat Vessel uit. Om zeker te zijn dat ons matige Engels niet tot foute opvattingen leidt, vroegen wij tekst, uitleg, en een goeie babbel over wat het is om jong, op baan en licht onbezonnen te zijn.
In een poepchique hotelloby valt Frankie Cosmos heerlijk uit de toon. Met een zwarte Vagabon-hoodie, kort geschoren haar en een rusteloze houding vertelt ze uitbundig over haar leven. “Het is de eerste keer dat ik een interviewtournee doe door Europa, helemaal in m’n eentje zonder band. Wel beangstigend, want ik ben een slechte toerist. Als ik niet op let heb ik helemaal niets gezien naast mijn interviews. Maar het is fijn, gisteren ging ik naar Pompidou en zag ik Ezra Furman in Parijs, morgen ga ik naar Amsterdam. Je leert nieuwe dingen appreciëren door zo onderweg te zijn, zoals alleen op restaurant gaan en andermans eetgewoontes observeren.”
Haar uitstekende nieuwe album ‘Vessel’ komt uit op 30 maart, maar zoals dat gaat bij releases op grote labels ligt het album al even in de schuif. “De masters waren volledig afgerond in september vorig jaar, toen we eigenlijk pas klaar waren met touren. We hadden overal stukjes opgenomen tussen optredens in, en dus viel er een leegte na die tour. Het laatste half jaar was best verwarrend, ik kon niet meer leven in een huis. Naar de winkel gaan, alleen in de zetel zitten, op een menselijk uur naar bed gaan, ik was het allemaal verleerd. Maar Sub Pop is een label dat je veel eigen verantwoordelijkheid geeft, ik boek dus de tours zelf, onderhoud onze mailinglist, doe alle persaankondigingen en regel de visuele output van Frankie Cosmos. Echt vakantie was het nooit.”
Voor ‘Vessel’ heeft ze enkel de video voor ‘Being alive’ uit handen gegeven, maar dat ging eigenlijk per ongeluk. Het eindresultaat is een heerlijk luchtige video voor één van de meer zwaarmoedige nieuwe nummers. “We spelen al enkele jaren ‘Being alive’ in onze sets, maar het was nog nooit gelukt om het te vertalen naar een studioversie. Tijdens het touren in Ierland werden we goed bevriend met Daniel en hij filmde spontaan enkele sets van onze tour in Ierland. Een jaar later had hij bij wijze van verrassing een video voor ‘Being alive’ gemaakt, met geknutselde poppetjes voor elk van ons. We hebben nog eindeloos moeten prutsen om de video te synchroniseren met de studioversie die hij helemaal nog niet gehoord had, maar we kunnen best trots zijn op het resultaat.”
Muzikaal geeft ze voor het eerst wel meer uit handen, ‘Vessel’ is duidelijk gemaakt door een band, niet langer door een slaapkamermuzikante. “David, onze bassist, stond er op dat hij een stuk lead vocals voor zijn rekening wou nemen. Ik had ‘Balad of R & J’ geschreven, maar ik vond mezelf niet meer terug in het refrein, dus heb ik dat met plezier doorgeschoven naar David en Lauren (lacht). Uiteindelijk heb ik nu zo veel vertrouwen aan deze band gegeven dat het niet langer ongemakkelijk aanvoelt om mijn teksten door te geven. En uiteindelijk, als ze mijn muziek maar niets vonden zouden ze niet in mijn band gekomen zijn in de eerste plaats natuurlijk (lacht). Ik heb leren loslaten dat ik niet langer op elk moment elke noot onder controle heb.” Toch was het door de nieuwe bezetting even zoeken naar een nieuw evenwicht in de studio. “We moesten echt leren nadenken alvorens alles te willen proberen. Zo hebben we voor ‘Balad of R & J’ echt elke mogelijke volgorde van tempowisselingen uitgeprobeerd. Een dag lang stonden we in de studio keer op keer te memoriseren wat we gingen uitproberen: een keer was het snel – traag – snel – snel – traag, dan ging het van traag – traag – snel –snel. Het werd echt één groot zootje, we hebben werkelijk alles geprobeerd. Uiteindelijk zijn we naar huis vertrokken en heb ik besloten welke tekst ik snel en welke ik traag wou hebben. Maar ik sta er nog steeds op dat we elk muzikaal voorstel proberen, iedereen in de band moet het gevoel krijgen dezelfde kans te krijgen om arrangementen en ideeën aan te leveren.”
Hoewel ze geen klachten heeft over Sub Pop, wil ze diep vanbinnen terug naar de tijd waarin ze in razend tempo albums op Bandcamp uploadde. “Het was een mooie tijd, het was eigenlijk muziek maken zoals tweeten. Ik maak iets kort, zet het online en mensen horen het meteen. Het is vluchtiger en minder belangrijk, maar net daardoor ook wat magisch. Ik schrijf nog steeds even veel nummers als toen, maar nu doe ik elke keer een grondige zelfreflectie: als ik dit nummer op een album plaats, ga ik het een jaar lang bijna dagelijks moeten spelen, terwijl ik veel van mijn nummers op Bandcamp zelfs nooit meer beluisterd heb sinds ze online staan. Ik heb nu al zeker veertig nieuwe songs af sinds ‘Vessel’, en ik kan bijna niet geloven dat ik nog jaren zou moeten wachten voor ik daar iets van kan uitbrengen. Maar het voelt onrespectvol tegenover alle mensen die zo veel tijd en moeite steken in de ondersteuning van ‘Vessel’ om nu tegelijk iets anders uit te brengen. Ik blijf zoeken naar een correcte manier om die nummers naar buiten te krijgen.”
Waar doorbraakalbum ‘Next thing’ ging over het leven als puber in New York, gaat ‘Vessel’ over de verplichte integratie in de grotemensenwereld, het omgaan met meer verantwoordelijkheid en het veranderen als persoon. “Het klinkt misschien cliché, maar ik heb mezelf ertoe verplicht om tweemaal per week ‘nee’ te zeggen. Ik probeer niet alleen op mijn strepen te staan, ik zet mezelf er ook toe aan om kieskeuriger te kiezen wie ik toelaat in mijn leven. Vroeger vertrouwde ik iedereen blindelings, nu controleer ik meer wie mijn vriendschap en energie krijgt. Ik maak me daardoor ook minder zorgen hoe ik eruit zie. Ik worstelde ermee hoe mensen zich een beeld vormen van mijn persoon op basis van mijn uiterlijk als frontvrouw, daarom heb ik niet lang geleden mijn haar gekortwiekt. Ik wou dat iedereen die in mijn leven komt er niet mee bezig is hoe ik er uit zie. Maar ik zie alle verandering als goed, het heeft geen zin om achteraf spijt te hebben van je beslissingen. Als ik morgen beslis dat ik geen muzikant meer wil zijn, is dat prima, maar dan ga ik de voorbije jaren ook niet zien als tijdsverlies. ‘Vessel’ is in zekere zin een soort collage geworden van mijn keuzes en veranderingen de laatste jaren.”
“Weet je, ik wou eigenlijk niet per se muzikant worden. Het overviel me gewoon. Ik bleef maar dingen naar de buitenwereld sturen en plots keek ik om, en zag ik dat het mijn baan geworden was. Ik ben daar dankbaar voor, maar mensen vragen me vaak hoe ik het heb gedaan, of ik tips heb, maar het ging gewoon per ongeluk (lacht). Ik was altijd gewoon van plan naar de universiteit te gaan, en dan had ik intussen waarschijnlijk een prima job. Dus ik denk dat die spontaniteit de basis van mijn succes geweest is. Ik ben nooit te veel bezig geweest met kunst maken, en net dat zie ik als een goeie manier om kunst te maken. Ik heb nooit iets proberen maken dat niet gewoon mezelf is. Daarom ben ik ook niet zo bezig met reviews of de mening van mijn fans: als die het niet goed vinden, dan vinden ze mij gewoon niet leuk, en dat is prima hoor. Enkel van mijn vrienden verwacht ik dat ze tenminste doen alsof ze het allemaal heel goed vinden, daarvoor heb ik ze nodig tenslotte (lacht). Natuurlijk raakt het me wel als iemand zegt dat mijn muziek rotslecht is, en dat is ook waarom ik vermijd reviews te lezen, ook al bestookt mijn moeder me altijd ermee. Ze stuurt echt elke positieve review door, en snapt niet dat ik die niet wil lezen (lacht). Maar als ik de positieve reviews zou ter harte nemen, moet ik dat ook doen met de negatieve, anders zou ik mezelf voorliegen. En ik vrees dat ik dat dan toch niet aankan.”
Wees niet verbaasd als je binnenkort de naam Greta Kline ziet passeren in de pop-industrie, want daar droomt ze stiekem van. “Ik hoop dat ik ooit de kunde ga vergaard hebben om nummers te kunnen schrijven voor andere mensen. Ik droom er vanbinnen echt van om te zien hoe grote popartiesten als Miley Cyrus of Justin Bieber een nummer van Frankie Cosmos zouden brengen. Het is vreemd, maar ik haal veel voldoening uit muziek maken voor andere mensen. Omdat je persoonlijkheid er niet hoeft in te zitten, kan je het heel objectief proberen benaderen, het voelt bijna als experimenteren in een laboratorium tot de formule juist zit. De ultieme droom zou een musical van Frankie Cosmos zijn, maar ik heb nog een lange weg te gaan voor ik dat zal kunnen vrees ik (lacht).”
Frankie Cosmos speelt op donderdag 24 mei in DOK te Gent, tickets zijn nog beschikbaar. Vrijdag 30 maart komt haar nieuwe album ‘Vessel’ uit op Sub Pop.