Hoewel we bij Indiestyle het albumformaat een warm hart blijven toedragen, gaat er soms niets boven een enkel nummer dat in beperkte tijd alle juist hokjes weet af te vinken. Onze redactie selecteerde voor jullie de 75 nummers die ons dit jaar het meest beroerden – en wonder boven wonder zijn we in het proces ook vrienden gebleven. Zeg nu nog maar eens dat muziek niet verbindt.
Deze lijst werd samengesteld en gerangschikt door Martijn Bas, Tobias Cobbaert, Anton Creemers, Mattias Goossens, Guillaume De Grieve, Eva Gutscoven, Louis Van Keymeulen, Jonas Van Laere, Daan Leber, Zeno Van Moerkerke, Ewout Pollaris, Sarah van der Straeten, Jonas Vandenabeele, Yannick Verhasselt en Laurent Voet.
75. Altin Gün – Yüce dağ başında
Nooit gedacht dat Anatolische rockmuziek zo sexy kon klinken. Op ‘Yüce dağ başında’ bezingt Altin Gün een koppel dat geniepig romantische dates plant op ‘de top van de grote berg’. Het is een swingende take op het oude verhaal van de geheimzinnige minnaars. Al klinkt het hier vrij verfrissend. Hoewel we de taal niet machtig zijn, kunnen we na enkele luisterbeurten het nummer probleemloos meezingen. Ook altijd leuk om een nummer te horen waar de melodica en de koebel eventjes uit de vergeetput worden gevist. ‘Yüce dağ başında’ is dan ook instrumentaal zeer sterk, al zijn we dit natuurlijk gewend van Altin Gün. (Louis)
74. Stikstof – Ambras
Laten we met de deur in huis vallen, ‘Ambras’ is waarschijnlijk niet het beste nummer van ‘Familie boven alles‘. Wel de hardste. De leadsingle kwam binnen als een bom. Het heeft een refrein geschikt om volledige zalen op zijn kop te zetten: “fuck uw rolmodel, uw moeder neuk ik morgen wel”. BX zonder fucking L. Astro knalt op de beats, Jazz en Papa ZG toonden zich toen al in topvorm. Maanden later zou de apotheose volgen met het album. Maar wij waren al om vanaf de eerste single. (Bert)
73. Dry Cleaning – Strong feelings
2021 was nog maar net begonnen en we kregen al een sterk voorgevoel dat Dry Cleaning hoog zou eindigen in de eindejaarslijstjes. Een nummer vanop ‘New long leg’ kiezen is moeilijk, en het is dus niet onlogisch dat de eerste single die de band dit jaar uitbracht hier het hoogst eindigt. Alle nu al zo kenmerkende elementen zitten erin: hoekige riffs, een niet aflatende drum en uiteraard de onsamenhangende parlando van Florence Shaw die alles stevig bij elkaar houdt. (Mattias)
72. Sufjan Stevens & Angelo De Augustine – Olympus
Sufjan Stevens stelde z’n fans de laatste jaren op de proef met allerlei ambient-output, maar met ‘A beginner’s mind’ keerde hij terug naar z’n indiefolk-roots, bijgestaan door z’n pulain Angelo De Augustine. Net als de andere nummers op dat album is ‘Olympus’ gebaseerd op een film, en laat het aan Sufjan Stevens om een avonturenfilm uit de jaren tachtig om te zetten in deze ontwapenende song. (Mattias)
71. Peggy Gou – I go
De carrière van de Zuid-Koreaanse ligt alweer mijlen ver weg van toen ze in 2019 ‘Starry night’ op ons dropte en ermee de wereld veroverde. Ze positioneerde zich met die track en later haar ‘Moment’ ep nog verder in een uniek hoekje van de dance scene waarbij ze deep house op een speelse manier wist te mixen met (nu-)disco net zoals diens voorganger ‘Once’ uit 2018. Deze ‘I go’, haar tweede single van dit jaar, focust echter iets meer op de kloeke beats die je in deep house vindt. De track klinkt zo euforisch dat het een beetje doet denken aan de euro house-periode van de jaren tachtig. Een revival van een sound die je, als je het ons vraagt, wel zien zitten. (Yannick)
70. Isaiah Rashad – From the garden (feat. Lil Uzi Vert)
We zijn hier niet de grootste fans van Baby Pluto, aka Lil Uzi Vert, al maken we hier een uitzondering. ‘From the garden’ begint als een soultrack, om dan op rap te over te schakelen via een vette beat. “Came out bustin’ “, rappen ze en inderdaad, ze bustin’ the door down. Heerlijke track, gedragen door twee rappers met een magistrale feel voor flows. (Bert)
69. 100 Gecs – Mememe
Een kleine inkijk in de interne keuken van Indiestyle: 100 Gecs was al twee keer genomineerd om onze nummerlijst te halen, maar het hyperpopduo bleek erg polariserend op onze redactie en werd genadeloos weggestemd. Derde keer, goede keer, want met het belachelijk aanstekelijke ‘Mememe’ halen Dylan Brady en Laura Les eindelijk toch eens onze jaarlijst. Het is toepasselijk dat dat net met deze single gebeurt. ‘Mememe’ is namelijk net wat behapbaarder en minder over the top dan eerdere singles van het duo. De plezante mix van ska, poppunk en hyperpop blijft echter onmiskenbaar 100 Gecs. (Tobias)
68. Lucy Dacus – Thumbs
De medeleden van Boygenius Julien Baker en Phoebe Bridgers moedigden Dacus aan om ‘Thumbs’ live te spelen na hun gezamenlijke tour in 2018. En zo geschiedde. De officiële release kwam er dit jaar op Dacus’ jongste plaat ‘Home video’. Mocht je nog op zoek zijn naar een kippenvelmoment zet deze dan even op. Het verhaal vanop ‘Thumbs’ komt diep uit de psyche van Lucy Dacus en vertelt het verhaal van wat de zangeres meemaakte in de hogeschool vermengd met de weinig positieve gevoelens die ze voor haar eigen biologische vader koestert. De spaarzame instrumentatie laat de stem van Dacus schitteren en maakt het geheel alleen maar krachtiger. (Jonas Vda)
67. Arab Strap – Kebabylon
Na 16 jaar radiostilte vonden Aidan Moffat en Malcolm Middleton de tijd rijp om Arab strap nieuw leven in te blazen. Wat gebleven is na al die jaren zijn de uitspattingen des levens die ze bezingen, nog steeds inclusief Schotse tongval. Het werd wel wat donkerder en meer sinister, zo ook ‘Kebabylon’. Vertrekkend van een vrij eenvoudige elektronische onderbouw die doorheen het nummer compagnie krijgt van jazzinvloeden en meer complexiteit, worden grauwe straten en ditto uitgangstaferelen bezongen. De sterkte schuilt hem in de vanzelfsprekendheid, de geschetste scène heeft niet veel meer nodig dan een samentrekking tussen kebab en Babylon om een levendig beeld op te wekken. (Sarah)
66. Sylvie Kreusch – Shangri-la
‘Montbray’ is niet alleen de titel van haar glamoureus debuutalbum. Het is ook het Normandisch stekje waar ze het gros van die plaat scheef, inclusief ‘Shangri-la’. Op deze paradijselijke song hoopt Sylvie Kreusch op verzoening na de breuk met Balthazar-frontman Maarten Devoldere. “Maybe we can mend our broken hearts?”. De niet-alledaagse percussie en de laagste toetsen van een piano dienen als bedje van vergiffenis. De melodieën in reverse geven het einde een psychedelische toets. Wij zagen echter al langer sterretjes door de adembenemende muziek van Kreusch. (Guillaume)
65. Vince Staples – ARE YOU WITH THAT?
Album ‘Vince Staples’ was even droog als de hoes doet vermoeden, en daarom ook een verrassende splijtzwam onder de fans. Wij zitten in het album-van-het-jaar kamp, en hoezeer wij ook de kritieken snappen (kort, lyrisch saai, eentonig), wij kregen er geen genoeg van. Gelukkig is er een eenvoudige lakmoesproef om te zien tot welke bevolkingsgroep u behoort: knal ‘ARE YOU WITH THAT?’ eens door uw speakers, en als u niet groen uitslaat, raden wij u aan om eens ‘Vince Staples’ te bezoeken. (Zeno)
64. The Haunted Youth – Teen rebel
Begin dit jaar werd Joachim Liebens z’n project uit Alken uitgeroepen als een van de winnaars van de Nieuwe Lichting van Studio Brussel. Het aan DIIV en M83 schatplichtige ‘Teen rebel’ was het eerste wapenfeit van The Haunted Youth en werd meteen een oorwurm van jewelste. Enkele regels tekst die herhaald worden en een melodie die staat als een huis. Liebens laat het lijken alsof het de simpelste zaak ter wereld is om een dreampop-hit te scoren met internationale allure. Dat wordt uitkijken naar die debuutplaat. (Martijn)
63. Laura Les – Haunted
Hoeveel hemelse wanorde kan je proppen in een nummer dat amper een minuut en 44 seconden duurt? Dat is waarschijnlijk één van de vele vragen die 100 Gecs-lid Laura Les probeerde te beantwoorden toen ze ‘Haunted’ produceerde. De vocals tijdens het refrein doen denken aan iemand die een pagina aan doktersgeschrift wou transponeren in driftige zangpartijen, terwijl Les in haar verses eerder teder en fragiel klinkt. Verenig deze canto met een beat die harder slapt dan een sloophamer, en je krijgt een proefstuk vanjewelste. (Louis)
62. Illuminati Hotties – MMMOOOAAAAAYAYA
Op ‘MMMOOOAAAAYAYA’ vind je het pleidooi van een persoon op de rand van de waanzin. Zangeres Sarah Tudzin sleurt je mee op een emotionele rollercoaster die aan volle snelheid scheurt door, onder andere, topics als dating, depressie en drugs. Als een kind waarbij de stress even te veel wordt stopt Tudzin op het refrein de vingers in de oren en schreeuwt ze tongue-in-cheek een onomatopee die veel weg heeft van ‘lalalalalalalalala, ik hoor je niet’. Een verstaanbare reactie na de zware breuk die Illuminatie Hotties had met vorig platenlabel, Tiny Engines. Een welgemeende fuck you naar hoe catastrofaal de muziekindustrie soms kan zijn. (Louis)
61. Geese – Low era
‘Low Era’ is Geese’ meest dansbare nummer, een new wave-anthem dat mikt op de dansbenen. Tingelde gitaren, groovy baslijnen en Winter’s falsetto begeleiden je naar in de lucht stekende armen en vreemd bewegende benen. (Eva)