Angel Olsen doet naar adem happen in de kerk van Sint-Denijs

door Mattias Goossens

Angel Olsen alleen in een kerk was op papier een match made in heaven, en nadat de Amerikaanse ons een uur lang betoverde, sloegen wij spontaan een reeks weesgegroetjes en onzevaders. Het lijstje met memorabele optredens van 2018 heeft er een favoriet bij.

Foto’s door Dimly Lit Stages

Opwarmer van dienst was Suno Deko, een New Yorker die voor het eerst in Europa was en voorlopig naar eigen zeggen vooral onder de indruk was van onze grote paarden. De zang op zijn zelfgetitelde debuut dat vorig jaar uitkwam werd opgenomen in een kerk, waardoor hij zich net iets beter op z’n gemak voelde aan het altaarblok. Op plaat klinkt hij nog als een minder dynamisch doorslagje van Foals, vooral door zijn zang die aanleunt bij die van Yannis Philippakis. Live klonk hij minder zuiver en had hij meer moeite om z’n stem onder controle te houden in de vele uithalen, waardoor we onwillekeurig moesten denken aan het oudste werk van Perfume Genius. Hoewel zijn nummers afwisseling misten, was het wel boeiend om te zien hoe hij ze in z’n eentje laagje per laagje opbouwde. In het begin vooral met synthloops, naar het einde toe met een drumstok op zijn gitaar om percussie na te bootsen. Een half uur was echter van het goede te veel, en we schoven wat ongeduldiger op onze stoel.

Na een korte pauze betrad Angel Olsen het podium, glas wijn en gitaar in de hand. Zoals gewoonlijk overschouwde ze haar publiek eerst met haar pretoogjes, alvorens ‘Sans’ vanop de vorig jaar verschenen b-sides en demo-compilatie ‘Phases’ in te zetten. Net als die plaat was de show in Sint-Denijs gisteren een tocht doorheen haar muzikale carrière, waarin ze enigszins verrassend haar succesvolste album ‘My woman’ achterwege liet. Wie haar in de nasleep van die tournee gemist had en voor die nummers naar de rand van de beschaving was afgezakt, wandelde mogelijks teleurgesteld naar huis. Het was echter ook een logische keuze, want de zeldzame soloshows die ze speelt zijn een ideale gelegenheid om te snuisteren in de donkere hoekjes van haar discografie.

En dus kregen we ‘You are song’ vanop debuutalbum ‘Half way home’ en ‘Some things cosmic’ van haar nog oudere ep ‘Strange cacti’ uit 2011. Maar vooral uit ‘Burn your fire for no witness’ werd gretig geplukt. “Ik probeer me speciaal voor jullie in te leven in mijn drieëntwintigjarige zelf, toen ik deze depressieve nummers schreef”, merkte ze op, waarna ze aangaf het moeilijk te hebben om zoveel jaar later haar sérieux te behouden bij al die dramatiek. En dus moest ze haar lach onderdrukken toen ze’ White fire’ inzette, misschien wel het strafste nummer van de avond en in ieder geval het langste. Al haar verschillende timbres zaten er in vervat, en ergens achterin de kerk hoorden we Leonard Cohen een zucht van opluchtig slaken.

Angel ging ervan uit dat de kerk vol zat met mensen die nood hadden aan een goede huilbeurt, alsof we kaartjes hadden gekocht voor een therapiesessie. En dus was ze geamuseerd toen het vooral muisstil bleef tot de laatste noot van elk nummer volledig was weggeëbd. Ze liet haar glas rode wijn rustig chambreren en benadrukte het belang van ons metabolisme. “Ik hou de show bewust kort om jullie tijdig opnieuw te laten bewegen. Zo lang stilzitten is niet gezond.” We werden aangemoedigd om snel na het concert een grote boodschap te doen – had iemand haar op de rit naar West-Vlaanderen de “aje moe kakkn moe je kakkn”-scene van De Ronde laten zien bij wijze van inburgering? Een lachsalvo als resultaat, dat bij de eerste tonen van ‘Unfuck the world’ snel weer verstomde. Wat later plantte emotionele uppercut ‘Windows’ zich met volle snelheid in ons spijsverteringsstelsel – we happen nog steeds naar lucht. Bisnummer ‘Tiniest seed’ was een sympathiek gebaar, maar hoefde eerlijk gezegd niet meer na zo veel impact.

Er prijkten ook vier nieuwe nummers op de setlist, met titels ‘All mirrors’, ‘Lark songs’, ‘What it is’ en afsluiter van de reguliere set ‘Whole new mess’. Tussen al die andere solo-gebrachte nummers vielen ze niet op, maar mogelijks zijn ze in volledige bandbezetting wel memorabel. Het doet ons alvast uitkijken naar nieuw werk dat er mogelijks snel zit aan te komen. En zoals Angel het zelf gisteren treffend verwoorde: “Dit is veel meer dan zomaar een kerk”. Een uur lang wel Angel, waarvoor dank.

Wilde Westen programmeert binnenkort onder andere Protomartyr (03.05), Wiegedood (24.05) en Loma (25.05). Een volledig overzicht en tickets vind je op de website van de organisatie.