Kate Tempest neemt de woorden uit ieders mond op Pukkelpop

door Hanne Craye

De Britse woordkunstenaar Kate Tempest maakte in 2016 furore met haar met sterren overladen ‘Let them eat chaos’. De politieke kritiek in snedige zinnen op minieme hiphopbeats gaf je gepolijste geweten onverbiddelijk klappen. Met haar nieuwste plaat ‘The book of traps and lessons’ hakte ze de maatschappij nog steeds in stukken, maar ze spuwde eveneens innerlijke demonen uit. Een gouden combinatie, zo zou blijken.

Ze verscheen boos met het verpletterende ‘Europe is lost’. Onze onaangename visioenen van Boris Johnson vervaagden een beetje door de man voor ons die verwoed met de Europese vlag aan het zwaaien was om haar ongelijk te bewijzen. “Massacres, massacres, massacres”, preekte ze, laconiek gevolgd door “new shoes”. Slik. Daarna ‘We die’, Kate ging snel. “Love if you can and pass it on, on, on, on…” vervormde zich naadloos tot ‘Ketamine for breakfast’. Het is eens iets anders dan melkbroodjes van de Aldi.

Foto’s door Jan Van den Bulck.

Soms zetten de zware beats aan tot dansen, soms was het muisstil en ging ze de spoken word-tour op. Tijdens die stukken kon ze zo snel gaan dat ons eigen tong er bijna van in een knoop lag. Vooral het messcherpe ‘All humans too late’ pookte met een razende vinger in een stinkende, etterende wonde (“Teaching the future that life is performance and vanity / Post a quick death threat / drunk every evening / sick from the radiated meat”).

Tijdens ‘Holy elixir’ baadde het podium in een duister, rood licht. De synths zwollen almaar verder aan en zogen alle zuurstof uit de Castello naar zich toe. Kate kreeg haast iets demonisch over zich heen, de pianonoten van het hoopvolle ‘People’s faces’ brachten verlossing. “I love people’s faces” is de laatste zin die over Kates lippen rolde.

Hoe pessimistisch het optreden ook werd ingezet, eindigen deed Kate met hoop, en dat sneed diep. De lichten gingen aan, de tent stroomde leeg, stories werden gepost, het leven weer hervat. Eén meisje tot tranen geroerd, roerde niet. Ze huilde in de armen van haar vriendin en zo bleven de twee even bevroren in een woordenloze omhelzing. Kate Tempest had immers alles al gezegd wat er te zeggen viel.