The Black Heart Rebellion bezweert met live soundtrack in Brugge

door Pieter D'Hooghe

In het kader van het filmfestival MOOOV in Brugge vroegen Cactus Muziekcentrum en het Entrepot aan The Black Heart Rebellion om een live soundtrack te componeren bij een film naar keuze  in het kader van Cult! Live. De Gentse post-metalband koos voor de Iraanse vampierenfilm ‘A girl walks home alone at night’. Na zes maanden sleutelen werd het resultaat zaterdag live voorgesteld in Brugge.

Vorig jaar viel de eer voor het maken van een live soundtrack nog te beurt aan Illuminine. Die postrock-band koos toen voor ‘Corn island’, een Georgische cultfilm. The Black Heart Rebellion ging dit jaar graag in op de uitnodiging aangezien een soundtrack past binnen de muzikale weg die ze aan het bewandelen zijn. Ook de keuze van de film – een zwart-wit vampierenfilm waar erotica en moord elkaar afwisselen – past perfect bij de duistere sferische muziek waar TBHR bekend voor staat. Maar een soundtrack maken is nog anders dan een album maken. Die soundtrack live brengen, is nog een stapje zotter.

Recent deelde de band een eerste fragment uit de soundtrack. Die lap muziek was een mooi voorsmaakje van wat we in Brugge op ons bord kregen. Bij de opening credits werd de sfeer meteen gezet met een duistere drone die open bloeide maar nooit helemaal ontplofte. Soundtracks moeten namelijk begeleiden, niet overheersen. Dat evenwicht vinden en bewaren is niet eenvoudig, al ging TBHR er goed mee om. De juiste momenten kregen muzikale ondersteuning maar sommige scènes lieten ze ook gewoon voor zich spreken. Ook qua intensiteit zat de balans goed. De muziek bleef meestal wat sluimeren, terend op een elektronische onderlaag die bijna altijd aanwezig leek aangevuld met getokkel van een mandoline en gitaren.

Op de juiste momenten smeet de Gentse groep wel eens een stok. Tijdens een scène waar een gangster de verkeerde vrouw mee naar huis nam, eiste de muziek erg organisch zijn plaats op de voorgrond op. Het gebeurde nog meer dat de Oosters geïnspireerde drums opeens omsloegen naar het betere beukwerk en het mandolinegetokkel ingeruild werd voor overstuurde gitaarpartijen.  Het enige reeds bestaande nummer dat gebruikt werd – ‘Body breakers’ van op hun laatste worp – kreeg de perfecte plaatsing bij een dansscène waar normaal een nummer van White Lies speelt. Dat wetende is het bijna grappig hoe goed de duistere muziek van TBHR bij de bewegingen van de personages past.

The Black Heart Rebellion heeft deze taak om een soundtrack te ontwikkelen grondig aangepakt en geen steken laten vallen. De gemaakte klanktapijten voelden aan als deel van de film, versterkend en begeleidend, zowel op visueel als inhoudelijk vlak. Hoewel de muziek bij momenten de hoofdrol opeiste, was dit nooit overheersend of ongepast. En dat is het met soundtracks: het draait om het vinden van een evenwicht. Dat evenwicht heeft TBHR goed gevonden.

Op 28 april is er een herkansing in Utopolis Turnhout voor zij die er niet bij waren (info & tickets). Wij raden het alvast ten zeerste aan.