Een handvol wereldhits en een spektakelrijke livereputatie volstaan blijkbaar niet om een stormloop op gang te brengen. Het Leuvense Depot lijkt immers allerminst uitverkocht voor de komst van de Noisettes.
Het optreden van voorprogramma Juan Zelada zal bij ons geen blijvende indruk nalaten. In Engeland verwachten ze naar het schijnt veel van deze singer-songwriter, maar wat ons betreft kan de in Londen verblijvende Spanjaard zo van één of andere straathoek weggeplukt zijn. Op een matig gevulde zaal past hij immers een beproefd buskerrecept toe. Zo zoekt hij nadrukkelijk contact met het publiek en brengt hij zijn nu eens bluesy, dan weer funky of jazzy nummers krachtig, ritmisch en verder franjeloos. Zowel op gitaar als vocaal trekt hij behoorlijk zijn streng zonder in één van beiden echt uit te blinken.
De Noisettes vangen hun gevarieerde set aan met ‘I want you back’, waarna ‘Wild young hearts’ voor een eerste meezingmoment zorgt. De flamboyante Shingai Shoniwa betrekt van meet af aan de toeschouwers bij de performance. De frontvouw vertelt tussen de nummers door honderduit over vanalles en nog wat, strooit kwistig met complimentjes (inderdaad, het Leuvense publiek is zowat het beste waar ze ooit voor speelde), schudt verwoed handen en treedt veelvuldig in conversatie met de aanwezigen. Wat aangenaam en sympathiek begint, gaat in de loop van de show toch wat vervelen. Het randgebeuren leidt naar onze mening de aandacht geregeld een beetje te veel af van de muziek. Zo hebben we bijvoorbeeld niet echt veel boodschap aan de wetenschap dat nobele onbekenden Stef, Eefje en Maria hun weg naar de zaal vonden, al moeten we er zeker bij zeggen dat die laatste best een aardig stukje kan zingen.
Wat wel overeind blijft is uiteraard het fenomenale vocale vermogen van Shoniwa. Waar ze in haar meest weemoedige momenten zoals het breekbaar soulvolle ‘Sometimes’ herinneringen oproept aan Billie Holiday, gedraagt ze zich even later tijdens het opzwepende duo ‘Let the music play’ en ‘Don’t upset the rhythm’ als excentrieke funkdiva, en ontpopt ze zich andere keren weer moeiteloos tot het type brulboei waar een Natalia alleen maar jaloers op kan zijn. Dit gegeven wordt extra in de verf gezet met enkele indrukwekkende stunts. Zo slaan de enkele maten waarop de zangeres tijdens ‘Every now and then’ haar microfoon even weglegt en louter akoestisch overtuigend boven het muzikale geweld blijft uitkomen, iedereen met verstomming. Ook het hieropvolgende ‘Ragtop car’ dat enkel met mandoline en stem onversterkt wordt ingezet, lokt niets dan bewondering uit.
Aangevuld met enkele publieksfavorieten uit de eerste twee albums wordt het vorig jaar verschenen ‘Contact’ nagenoeg volledig gespeeld. Vooraleer de Noisettes hitsgewijs afsluiten met ‘Never forget you’ verbaast de groep er zich over dat het publiek ook hidden track ‘Nothing is lost’ blijkt te kennen, en komen we te weten dat ‘Free’ hun volgende single zal worden. Voor de bisronde heeft Shoniwa nog een laatste spectaculaire zet in petto. Tijdens de korte pauze snel omgekleed, zet ze de toegift namelijk in al staande op de mengtafel midden in de zaal. ‘That girl’ hadden we natuurlijk nog te goed, waarna de Londenaars de opgedaagde toeschouwers opgepept en vrolijk van gemoed huiswaarts sturen.
De Noisettes brachten een theatrale performance met een erg hoog showgehalte, waardoor het louter muzikale aspect soms wat naar de achtergrond werd verdrongen. Wie zich daar niet aan stoorde zag een ijzersterke prestatie van een getalenteerde band met een weergaloze frontvrouw.
Het Depot programmeert binnenkort onder andere Venus In Flames (14.10), Vive La Fête (23.10) en Seasick Steve (25.10). Alle info, tickets en een volledige concertkalender vind je op de website van de zaal.