De derde dag van Dour is intussen in volle gang. Hieronder lees je alvast de eerste reviews van vrijdagmiddag, meer volgt in de loop van de dag en morgen. Check hier en hier alvast respectievelijk de verslagen van donderdagmiddag en donderdagnacht.
Hoewel het lijkt alsof Alex Cameron (foto) een fenomeen in ons land aan het worden is – zo werd vorige week nog een concert in de Orangerie van de Botanique aangekondigd – was de opkomst voor z’n set op Dour Festival eerder beperkt. De Australische freak pop-artiest speelde er in La Petite Maison Dans La Prairie, een plek waar ik sowieso een haat-liefde-verhouding mee heb. Enerzijds is het bestaan ervan essentieel voor een groot deel van Dours interessantste programmatie, anderzijds lijkt het alsof artiesten er steeds voor een veel te klein publiek underperformen. Ook de Australische weirdo verloor wat van zijn magie in de indietent, al wist hij er nog steeds een aangenaam concert van te maken. De eigenaardigheid van de excentrieke crooner ging wat verloren in een alledaags bandgeluid en moeilijk verstaanbare teksten, waardoor het concert verviel in aangenaam namiddagvertier. Bijlange niet slecht voor de meeste artiesten, maar wie Alex eerder zag, wist dat het evengoed een memorabel optreden had kunnen worden. (Thomas)
Hoekerig gitaarwerk vind je in La Caverne in overvloed. Dan is het een kwestie van het verschil te maken. En dat deden The Moonlandingz met verve. De groep bestaat dan ook uit veteranen in het vak. Frontman Lias Saoudi kennen we als aanvoerder van het zootje ongeregeld dat Fat White Family heet. Voor de gelegenheid laat hij zich omringen met leden van synthgroep Eccentronic Research Council. Gehuld in een nauw aansluitende jurk was de excentrieke zanger alvast een opvallende verschijning. Een mix tussen Faris Badwan van The Horrors en Bradford Cox van Deerhunter, noteerde ik. Aan die laatste moest ik ook denken toen de band het op een gezellig potje shoegazen zette met het tragere ‘The strangle of Anna’. Een opmerkelijk uitstapje in een set die verder gekenmerkt werd door vuige rock-’n’-roll met glam-allures en kosmische krautritmes. Een moshpit op de eerste rijen en een eenzame crowdsurfer zorgden ervoor dat we achteraf geen koffie meer nodig hadden. Merci jongens, twee bonnetjes bespaard. (Max)
Op kousenvoeten zijn de Franse alt-r&b-jongens van Her (foto) een nationaal en internationaal goed scorende act geworden. In Dour bewees de groep alvast dat die miljoenen streams en views op een podium verantwoord kunnen worden met een strakke live-act, al willen we daarmee nog niet meteen iets zeggen over de intrinsieke kwaliteit van de liedjes. Het was mooi om zien hoe Victor en zijn driekoppige band het verstek van Simon, Hers andere helft die momenteel vecht tegen kanker, wisten op te vangen met een strakke, flink uitgedachte en uitgebouwde sound die vingerknipjes inruilde voor handgeklap. Waar het duo op plaat wat doet denken aan Rhye, schoof het geluid live misschien meer op naar de blanke soul van Jungle. Met ruwe vocals en een flinke groove brachten de Fransen dat misschien wel deskundig, wij hadden misschien toch toch op iets meer intimiteit en, frankly, betere nummers gehoopt. Desalniettemin overheerste het gevoel dat dit in zo’n grote tent en gegeven het materiaal moeilijk beter kon. (Thomas)
De eerste technodag op de Red Bull Elektropedia Balzaal bleek de ideale gelegenheid om ons naar de terril te begeven. Ik pikte een uurtje mee van Apollonia, die heel aangename techhouse en techno draaide. De four to the floor-beats deed je makkelijk in een roes belanden, en enige soulvolle samples en andere geluiden zorgden ervoor dat het ook boeiend bleef, zonder de vibe onderuit te halen. (Daan)
Little Simz (foto) zag ik in het verleden al enkele malen en telkens wist ze een rauwe, energetische show neer te zetten. Helaas bleek deze passage op Dour van een lager niveau te zijn. De focus van het optreden lag vooral bij haar meer dan behoorlijke flow, wat ik op zich wel toejuich. Jammer genoeg moesten de instrumentals daarvoor inbinden. Net iets te vaak kreeg ik het gevoel dat er weinig tot geen beat was, waardoor het publiek moeilijk aangetrokken werd tot haar muziek. Toen ze vervolgens een gitaar omgordde, maar de akkoorden voornamelijk uit de computer kwamen, vertrok ik met een eerder teleurgesteld gevoel. (Daan)
In tegenstelling tot andere Britse rappers maakt Kano geen groot probleem van het onderscheid tussen grime en UK hiphop. Beide stijlen kwamen afwisselend aan bod in zijn set van vrijdagmiddag. De hiphop maakte wat minder indruk, en gaf een meer easy listening vibe, maar over old school grime en JME-beats kreeg hij de tent mee – de obligatoire rewinds namen we er zelfs met een glimlach bij. Kano gaf zo een degelijke show, waarbij hij een divers spectrum van rappen toonde, maar ook niet meer dan dat. Ik onthou een aangename eerste kennismaking met de mc. (Daan)
Foto’s Jonas Reubens