Miste je door Pukkelpop de laatste nieuwe hitjes? Geen paniek, wij hebben ze voor je bijgehouden. Met keuzes van Anthony Brynaert, Matthias Desmet en Thomas Konings.
Expert Alterations – The past and you
Het is niet dat de jongens van Expert Alterations de eersten zijn om een zonnige gitaarsound te combineren met heel wat minder vrolijke lyrics, maar ze weten dat hier wel straf en eigenzinnig te doen. Het geluid is lo-fi, de riffjes doen in al hun vernuftigheid wat denken aan het laatste nieuwe werk van Blank Realm en de zang steelt de show met nonchalance en tristesse. (TK)
JoJo – Save my soul
JoJo loste deze week een tringle, een driedelige single die vooral heel erg lijkt op een ep met drie nummers. Dat gezegd zijnde bevat het plaatje met ‘Save my soul’ wel een waanzinnige hit, die liefhebbers van het negen jaar oude, maar nog steeds springlevende ‘Too little, too late’ onmogelijk kan teleurstellen. Qua stijl zijn er ook vergelijkingen tussen de songs mogelijk: allebei zijn het liedjes die wat tempo in een ballad smokkelen (hier met een hedendaagse pop-productie in plaats van r&b-beats en ooit coole akoestische gitaar). In haar kersverse single wordt de woede echter deels ingeruild voor hartzeer, al blijkt het evenzeer een reden om haar gouden keeltje wagenwijd open te sperren: het refrein barst hier schitterend open met schreeuwzang buiten categorie die alles en iedereen omver blaast met de kracht van een dubbele orkaan. Koningin van de grote snik? Ongetwijfeld. (TK)
Faze Miyaki – Ice cold (feat. Inga Copeland)
De combinatie van een grime-instrumental en de zang van Inga Copeland: eigenlijk als je erover nadenkt alleen al in theorie een geniaal idee. In de praktijk is het dus ook tot stand gekomen dankzij meneer Faze Miyaki (bekend van zijn show op Rinse FM, dat overigens ook het debuutalbum van de Britse producer zal uitbrengen) en heet de samenwerking nog eens ‘Ice cold’. Briljant. Het resultaat is ook het meest onderkoelde – doch romantische – nummer dat je deze zomer zal bereiken en bij gevolg waarschijnlijk ook het meest mysterieuze. Vooral de zang maakt de song zo intrigerend: die is zo waanzinnig kaal en simpel, maar o zo effectief. (TK)
Korallreven – Here in Iowa
Korallreven houdt het voor bekeken en deelt in de vorm van laatste single ‘Here in Iowa’ een afscheidsnummer met bijhorend statement: “It sort of underlines exactly everything we wanted to do from the beginning but never yet achieved.” Ons hart bloedt tranen. Eerst en vooral willen we van deze plaats toch even gebruik maken om je te vertellen dat de Zweden wel meer fantastische dingen deden. ‘An album by Korallreven’ was een escapistische droom van regenvolk over hagelwitte stranden, standout-song ‘Sa Sa Samoa’ een tegendraads mini-meesterwerkje dat je eens van de zevende hemel deed proeven. Later bewees de band ook met ‘Try anything once’ succesvol het pop-pad te kunnen betreden. Maar dus, ‘Here in Iowa’: extra emotioneel gezien de achtergrond, maar toch ook weer euforisch op zijn eigen typische balearic-pop-manier. Typisch Korallreven. Eccentriek en eigenwijs verder, met een heleboel cheesy elementen die samen toch weer kloppen. (TK)
Låpsley – Hurt me
Consternatie alom: de koningin van de blogosphere haalt op ‘Hurt me’ haar sound weg bij het knisperende haardvuur en verlicht er de hele kamer mee. Met het nummer pakt de Britse het dus ambitieuzer en grootser aan dan op haar ouder werk, maar ze doet dat nog steeds met de stijl en flair van pakweg ‘Brownlow’. Moest Adele niet meteen terugkeren met nieuwe muziek, dan hebben ze bij XL Recordings toch al méér dan waardige vervanging gevonden. (TK)
Ben Zimmerman – String trio #1
Geen viool, altviool of cello, maar een Tandy 1000-computer uit de eighties steelt hier de show. Zimmerman liet zich naar eigen zeggen inspireren door Bach en Steve Reich. Vooral deze laatste ontwaren wij in ‘String trio #1’, met zijn om zich heen tollende minimalistische structuren. Van dit soort electronica wordt onze innerlijke geek lichtjes hysterisch. (MD)
Orphax – Random 01
Als je de Tandy uit het voorgaande nummer al kaduk vond klinken, fasten your seatbelts dan voor de Digisizer, een elektronische instrument dat 40 jaar geleden door ene Honzo Svazek aan de TU Delft in elkaar werd geknutseld. Voor Orphax, alias Sietse van Erven, vormt het onding de ideale springplank om wederom de grenzen van het aanhoorbare op te zoeken. Ready, set, go! (TK)
Woolen Men – Life in hell
Woolen Men zijn labelmaatjes met Woods en dat is eraan te merken. In ‘Life in hell’ slagen de Britten erin naar de essentie van de rammelrock te gaan en de eindeloze zinloosheid van het bestaan in twee en een halve minuut samen te vatten. (MD)
Timmy’s Organism – Wild humanoid
Timmy Lampinen waart al een paar jaar onder verschillende aliassen in de underground rond. Hij voert ons met ‘Wild Humanoid’ naar de wereld van het sci-fi- en monsterfilmfandom. Een sludgy gitaarorgie is het trommelvliesverpletterende resultaat. (MD)
Deerhunter – Snakeskin
Je weet nooit precies wat je mag verwachten van Deerhunter. Toen de eerste tonen van ‘Snakeskin’ weerklonken hoorden we in de eerste plaats onversneden spelplezier: groovy gitaarspel dat er als zoete broodjes ingaat, een verslavende hook. Een genot om te beluisteren kortom. Het tweede deel is een georkestreerde wirwar van geluiden die nergens ontspoort en de song extra interessant maakt. Laat die plaat maar zo snel mogelijk komen. (AB)