De Canadese indiedarlings zijn terug van weggeweest. Een muzikale pauze van vijf jaar, heeft de band genomen na het uitbrengen van het controversiële ‘Everything now‘. Die comeback vieren we bij Indiestyle dan ook met een track review waarbij de redactie z’n eerste ongezouten loslaat om de gloednieuwe lead-single van de band. Het goede nieuws is niet alleen dat de band terug is met een nieuwe single, maar evenwel dat er een nieuw album in het verschiet ligt. De plaat werd geproducet door vriend-aan-huis bij Radiohead, Nigel Godrich. ‘We’ verschijnt bovendien al héél binnenkort: op 6 mei.
Jonas Vda: Arcade Fire is terug, en de grootse stadionrocksound is dat ook. Vanaf de eerste noten word je rond de oren geslagen met gitaren, synths en ander instrumentarium. Maar vooral de stem van Win Butler klinkt heel vertrouwd. De (te) brave stadionrock maakt aan de helft plaats voor de pompende indie waar ik meer fan van ben. De eerste helft van het nummer duikt onder de verwachtingen met 2,5 op 5, de tweede helft verdient 3,5, dat maakt na wat rekenwerk 3/5.
Yannick: De Canadezen hebben er een ferme kater op nagehouden na het uitbrengen na ‘Everything now’. Zo hard zelfs dat ze volgens het persbericht existentieel begonnen tobben over de nietigheid die we maar zijn in het universum. Tikkeltje cliché. Al doordrenken de pandemie en diens impact op de band het eerste deel van het album. Los van de vrij pretentieuze tracklisting en concept van het album, maakt het nieuwe nummer me wel terug warm om de band weer in de armen te sluiten na het misbaksel dat ‘Everything now’ was. Alhoewel het nummer iets te veel doet denken aan ‘The suburbs’-era-AF. Groteske uithalen, veel tralala en songs die aan elkaar worden gelijmd tot één geheel. Het lijkt weer 2010. Iets in me wordt daar wel blij om. 3,5/5
Louis: Ik ga mijn reputatie binnen de indiegemeenschap geen deugd doen wanneer ik toegeef dat ik Arcade Fire amper gevolgd heb sinds ‘Reflektor’. Ik vond echter altijd wel dat Edwin Butler en Régine Chassagne muzikaal genoeg in hun mars hebben om interessante dingen te maken. Bij ‘The lightning I, II’ bleef ik echter een beetje op mijn honger zitten. De sfeer van het nummer, vooral in het eerste deel, lijkt vertrouwelijk en bekend, in de mate dat het een beetje lijkt alsof de Canadezen op safe spelen. Het is niet dat het slecht klinkt, maar ik mis de moderne touch die zou bewijzen dat Arcade Fire zich weet te vernieuwen na vijf jaar afwezigheid. Ik hou een oogje in het zeil, maar hopelijk komt er wat meer schwung in op de rest van de plaat. 2,5/5