‘Elke maand schrijft hoofdredacteur Thomas Konings in zijn column ‘Vallende sterren’ over progressieve, elektronische internetmuziek. Deze editie gaat over de nieuwe releases van Belgische talenten, SKY H1, Wulfy Benzo en Kassett.
Als ons land op muzikaal vlak ergens voor bekend staat, dan zal dat, dankzij labels als Vlek en Ekster, voor de elektronische scene zijn. Waarschijnlijk heeft dat met de kracht van het internet te maken. Vandaag wil ik het hebben over een aantal opkomende producers die afgelopen maanden met nieuw werk grenzen verlegd hebben en daarvoor in eigen land niet altijd de aandacht krijgen die ze verdienen. Ik hoop dat het niet lang meer duurt voor onderstaande jonkies ook buitenlandse erkenning te beurt zal vallen.
SKY H1 is waarschijnlijk de Belgische die het snelst opgepikt kan worden. Je kent ze misschien al van een Discovery-stukje op deze site of van haar plekje tussen de 15 grootste Belgische beloften volgens onze redactie. De Brusselse debuteerde eind vorig jaar met een release op Creamcake – een Berlijns feestje dat ook een label heeft en tot ver buiten de Duitse hoofdstad bekend is – en speelde vorige week nog op een clubavond van het hyper-relevante Sonic Acts in Amsterdam (naast artiesten als Lotic, Visionist en Toxe). Volgende maand al, mag ze draaien op een feestje van Bala Club en Janus. Naast al die mooie referenties, heeft ze ook heel erg mooie muziek.
Haar belangrijkste wapenfeit is de ep ‘FLUID’, die z’n naam niet gestolen heeft. Vloeibaarheid is een thema dat de laatste tijd vaak lijkt terug te komen in muziek. Denk maar aan de fluidity van gender die door een rits electronica-producers (denk Arca) en indierockers (denk G.L.O.S.S.) wordt aangekaart, of aan de manier waarop de werkelijkheid en de digitale wereld in mekaar overvloeien. Daarnaast doet deze release me ook denken aan een sound die binnen de electronica momenteel regelmatig opduikt in weightless grime (denk Yamaneko), maar ook in post-internetdancehallhitjes (denk Palmistry).
Dat geluid kleurt ook zeker het werk van onze landgenote. De muziek blijft in het ijle en rolt als het ware zachtjes, als golven, voorbij. Dit zou de formule voor vederlichte niemendalletjes kunnen zijn, maar Sky weet gelukkig, op haar eigen manier, de nummers gewicht mee te geven: niet met zotte beats, maar met mysterie, gevoel en een donker randje. Het is moeilijk om te zeggen waar nu net de aantrekkingskracht van een uiterst intrigerend nummer als ‘Withu’ ligt, maar het heeft duidelijk een bedwelmend effect. De songs missen dus een vaste vorm en het lijkt alsof ze daardoor ook tussen alle bestaande hokjes weten te glippen. Want dat is nog zo’n pluspunt van de ‘FLUID’-ep: hij klinkt als niets dat je ooit gehoord hebt.
Helemaal anders, maar op een vreemde manier toch gelijkaardig, is het werk van Wulfy Benzo. Waar de muziek van Sky op het eerste gehoor rustig en introvert klinkt, is die van de in Berlijn residerende Belg, dankzij de gure rap en de grauwe productie, extreem brutaal. Beide artiesten hebben vooral gemeenschappelijk dat hun muziek zonder het wereldwijde web waarschijnlijk niet had bestaan.
Met drie mixtapes in minder dan twee jaar tijd toont Wulfy Benzo zich een bezige bij. Er is een duidelijke evolutie merkbaar tussen ‘DoggleFox’ en ‘Story of rat’. Wulfy zat altijd al barstensvol unieke ideeën. Op z’n eerste werk combineerde hij smerige hiphop met vuile futuristische producties. Nu heeft hij de formule verfijnd en vooral verbreed. Zware gitaren vullen bijvoorbeeld de luidruchtige electronica aan. Serieuze James Ferraro-vibes vallen binnen wanneer de zagerige vocals richting zangerige r&b gaan. Benzo houdt ook van ongemakkelijke experimenten, zoals lo-fi ASMR die overloopt in dystopische new age (‘An maple kitton’). Let ook op het ingetogen gemurmel in ‘The commence of extinction’.
Het gevoel blijft wel constant awkward en dat is ook de bedoeling van deze release. Deze muziek hoort getormenteerd te klinken, als een Future die zich in de verdovende middelen stort en daarover een aardedonker relaas brengt. Gunter Van Assche schreef in De Morgen over Wulfy’s optreden op The Sound of The Belgian Underground: “Maar waarom kwam hij dan over als een rotverwend wereldvreemd joch? De performance van Benzo hield het midden tussen witheet verpakte leegte en de lachwekkende woede-aanval van een kleuter.” Van Assche maakt hier misschien een correcte analyse, maar hij miskent de nihilistische kracht die achter de performance of de liedjes schuilgaat. Komende maanden verwachten we geen nieuw materiaal van het Wulfy Benzo-project, maar wel producties onder ’s mans echte (nou ja) naam Waldo de la Gare Mangouste du Pardon. Dat klinkt nu al heel erg spannend.
Begin dit jaar kwamen we de rapper-producer nog tegen op het nieuwe album van de Antwerpse muzikant Kassett (foto). Die bracht na het excellente ‘Platinum’ dit jaar alweer een ijzersterke release uit in de vorm van ‘U’. Ondertussen heeft Gavin Vanaelst zijn sound gevonden, we horen hier opnieuw fonkelende, onrustige producties die zich, met veel oog voor variatie voortbewegen in een emotioneel complexe ruimte (beetje blij, beetje melancholisch).
Voor het eerst lijkt de artiest ook te werken met afgewerkte songs, al lijdt de coherentie daar, dankzij het uitgekiende geluid, niet onder. Er passeert op deze release een grote variatie aan klanken de revue. Op het intermezzo ‘Ahhh’ horen we een streepje vaporwave. ‘444’ lijkt de kant van videogame-muziek op te gaan. Op ‘Nations cup’ verwelkomen pompende beats ons. Je geest heeft het altijd een beetje moeilijk om alle richtingen van Kassett te volgen. Op twee momenten wordt dat in het bijzonder sterk uitgespeeld: ‘With me’ (met zang van Faeriey) blijft zolang tollen tot je enkel gehypnotiseerd kan achterblijven, terwijl ‘Free’ ergens tussen tropisch en buitenwerelds aan een lichtsnelheid aan komt flitsen.
‘U’ heeft echt alles om potten te breken: een geluid dat heel fris en nieuw is, maar tezelfdertijd poppy genoeg klinkt om buiten een niche te kunnen treden. De nummers blijven buiten de context van het werk ook recht en kunnen daardoor een groter publiek bereiken. Bovendien zou hun charismatische maker ook z’n mannetje kunnen staan in het internationale circuit. Als onze overheid een beetje haar best zou doen om lokale muziek naar het buitenland te exporteren, dan zou Kassett zeker bovenaan het lijstje met prioriteiten moeten staan.
Naast deze drie artiesten, is er nog vanalles gaande in onze Belgische SoundCloud-golven. Eosmin heeft al een tijdje niets meer uitgebracht, meer blijft sowieso een naam om in de gaten te houden. Ex-DRLR-labelgenoot Samuelspaniel bracht een ‘Far side virtual’-sound naar exotische stranden (zie de vervagende grens tussen werkelijkheid en internet waar ik het bij Sky H1 over had), terwijl hij met de Le Colisée-samenwerking, ‘No one ever calls Linda’, tussendoor een heerlijk popnummer afleverde. Le Motel schopte het tot op de coolste buitenlandse websites, met toekomstgerichte klanken die hun basis in wereldse beats en footwork vonden. Artiesten als Ssaliva en Hiele brengen al langer sensationele muziek uit. Met zoveel weelde, zou de Belgische scene zo langzaamaan synoniem voor kwaliteit moeten staan.