SZA is geen lang verloren gewaand lid van de Wu-Tang Clan, maar dat vergeven we haar graag na de release van eerste studioalbum ‘CTRL’. Solána (voor de vrienden) liet voor het eerst van zich horen in 2012 met mixtape ‘See.SZA.Run’. Top Dawg Entertainment zag potentieel en tekende meteen. SZA werd daarmee de eerste vrouwelijke aanwinst voor het label. ‘CTRL’ in een notendop: het eerste en het laatste nummer vinden we niet goed, alles daartussen wel.

Met ‘CTRL’ brengt SZA een studiodebuut uit vol onversneden r&b, in de allerbeste betekenis van het woord. Haar manier van zingen is ontspannen doch uitgesproken technisch qua stemgebruik. In principe klinkt haar gezang daardoor even laidback als dat van Drake, Rihanna en andere vaandeldragers van hedendaagse r&b, maar dan met meer variatie en intelligentie. Op ‘Broken clocks’ is de frasering zo heerlijk uitgekiend dat je zin hebt om er de tekst bij te halen en mee te doen. Ook ‘Drew Barrymore’, eerste single van de plaat, is daar een mooi voorbeeld van. Muzikaal gezien zitten we hier in dezelfde onderwaterwereld als bij ‘PRIDE’ van op Kendrick Lamars laatste plaat. De verwrongen, Conan Mockasin-esque gitaar is de perfecte begeleiding voor een heerlijk gezongen nummer over seks en liefde, zoals er heel veel op ‘CTRL’ te vinden zijn.

Lamar is ook als volwaardige featuring aanwezig op het album, meer bepaald op ‘Doves in the wind’. Dit zou wel eens de mooiste ode aan het vrouwelijk geslachtsdeel van 2017 kunnen zijn, en het is nog niet eens juli. De manier waarop SZA (en hier ook Kendrick Lamar) over seksualiteit zingt is een verademing in het huidige poplandschap. De teksten zijn direct, grappig en eerlijk. Vrouwelijk omdat een vrouw het zingt, en de manier waarop ze dat doet. Bij SZA komt er niet een keer iets als “Who run the world? Girls!’” aan te pas, maar haar nummers zijn minstens even empowering als die van Beyoncé. Ze heeft het als artiest niet zo op met praten over ‘een vrouw zijn op een mannelijk label/in de muziekindustrie’ en hoeft zich daar ook helemaal niet over uit te spreken als het van ons afhangt. Wij zijn gewoon blij dat deze plaat gemaakt werd.

Dat is zeker zo wanneer we ‘Go Gina’ horen, een perfect nummertje om mee rond te rijden met de ramen naar beneden. Een van de leukste dingen aan ‘CTRL’ is de diversiteit aan stemmingen doorheen de plaat, en veel variatie waar het op de lengte van de nummers aankomt. Dit is een album dat per ongeluk al drie keer na mekaar volledig afspeelde in de auto voor je doorhebt dat je misschien eens iets anders wil horen, en dat is zowel aangenaam als handig. ’20 something’ is een slechte afsluiter (en een beetje een gezapig nummer). Toch laten we dat niet aan ons hart komen na al het aangenaams dat zojuist de revue passeerde. Met ‘CTRL’ neemt SZA plaats op de allerlaatste bank van de alt-r&b-bus, tussen andere cool kids als Anderson Paak, Kali Uchis en Chance The Rapper. En we weten het allemaal: that’s where the magic happens.