Ondertussen is het al lang geen geheim meer dat het Odd Future-collectief een broeihaard van raptalent was. Na de puberale kolder die de jongens daar beleefden, gingen verschillenden onder hen hun eigen weg om boeiende solocarrières uit te bouwen. Tyler the Creator werd volwassen en ontpopte zich tot Flower Boy die dit jaar zowaar een oprechte breakupplaat uitbracht, terwijl Frank Ocean dé tearjerker van het decennium ging schrijven. Het moeilijkste en donkerste pad wordt echter bewandeld door Earl Sweatshirt.

Waar we ‘I don’t like shit, I don’t go outside’ ondanks zijn gitzwarte sfeer nog min of meer een conventioneel hiphopalbum konden noemen, was ‘Some rap songs’ een bedwelmend portret van Earls depressie dat gekenmerkt werd door enkele korte, vage rap songs. Net geen jaar na die plaat krijgen we nu als verrassing de nieuwe ep ‘Feet of clay’ te horen.

Earl lijkt alvast niet van plan te zijn om weer toegankelijkere muziek te gaan schrijven, want deze ep gaat voornamelijk op hetzelfde elan verder. Het grootste deel van de songs haalt de twee minuten niet eens, en Earl rapt met zijn diepe stem vooral over korte, geloopte beats die even verdovend werken als de alcohol die hij vaak vermeldt als manier om met de grauwe realiteit om te gaan. Daarnaast kent de ep ook niet echt een kop of een staart, want openingstrack ’74’ valt even abrupt met de deur in huis als dat afsluiter ‘4N’ plots in stilte vervalt. Bij veel artiesten zouden we dit als minpunt noteren, maar de aanpak past perfect bij wat Earl wil bereiken: een chaotisch en gefragmenteerde inkijk in zijn getormenteerde geest bieden.

Vreemde eend in de bijt is ‘EAST’, waarin de rokerige beats ingeruild worden voor een instrumental die klinkt alsof je op psychedelica in een Italiaans restaurant aan het dineren bent. Het biedt een ander perspectief op de mentale gezondheidsproblemen die Earl constant aankaart. Waar de meeste tracks gehuld gaan in de apathie die je doorgaans met depressie associeert, laat Earl hier even zijn manie de vrije loop gaan.

Earl Sweatshirt is de zoon van wijlen Keorapetse Kgositsile, een bekende dichter wiens dood een van de belangrijkste inspiratiebronnen voor ‘Some rap songs was’. Ook op ‘Feet of clay’ is verlies in allerlei vormen en maten het hoofdonderwerp. Daarvoor heeft de rapper duidelijk het schrijftalent van zijn vader geërfd, want hoewel deze thematiek al ettelijke malen eerder beschreven werd op muziek, houdt Earl het boeiend dankzij zijn immer creatieve woordspelletjes. Hierdoor is het wel jammer dat zijn stem soms wat begraven wordt onder de lofi productie, al is het wel een moeilijke evenwichtsoefening: zonder de tekst erbij te houden zul je misschien niet alle double entendres begrijpen, maar het draagt wel heel goed bij tot de narcotische atmosfeer.

Op ‘Feet of clay’ horen we – op ‘EAST’ na – niet echt iets dat niet eerder op ‘Some rap songs’ te vinden was. omdat die plaat nog geen halfuur lang was en deze ep ook nauwelijks boven het kwartier afklokt is dat geen probleem, maar we hopen dat Earl op een volgend project verder blijft experimenteren. Met zijn laatste releases heeft hij namelijk bewezen dat hij een van de meer unieke stemmen in het huidige raplandschap is en we hopen dat hij zijn status verder blijft waarmaken – al wensen we hem vooral veel gemoedsrust toe.