Na een jaar durende tournee brengt het Amerikaanse Holy Wave zijn nieuwste langspeler ‘Adult fear’ aan de man. Een niet zo eenvoudige zaak om te schrijven op tour, maar het lijkt erop dat rondtrekken in het bloed zit van de groep waarvan de wortels reiken in de zanderige woestenij van El Paso. Het vijftal keerde in 2008 immers geboortestad de rug toe om een concert van My Bloody Valentine mee te pikken in Santa Monica, waarna ze verhuisden naar Austin. Zo voelt de zweverige psychedelica met een vleugje indie ook een beetje aan, als een eindeloze roadtrip met de wind in het haar en de Californische rotsen in het kielzog. Anno 2018 opteert de band echter vaker voor het inschakelen van de automatische piloot, waardoor de rockdeuntjes nog gezapiger klinken.

In plaats van de gebruikelijke gitaarriedels trappen de dromerige synths in ‘Nation in regress’ het album af. Toch is er geen sprake van een plotse overstap naar de meer driftige creaties van Cosmonauts. Vrij snel word je begroet door een kleurrijk seventies klankenpakket, waarin monter drum- en toetsenwerk de route aankruisen. Psychedelische features blijven present, zij het vocaal en niet zozeer met troebele gitaartonen. ‘How was I supposed to know’ doet dat dan weer wel met snaarstrelingen à la vroege King Krule. Riffs galmen vlotjes door het geheel en voeren het ietwat poppy karakter aan. Aan de eindmeet maken heldere synths nog hun opwachting.

In het acht minuten durende ‘Habibi’ laat Holy Wave de strikte opbouw even varen. Het nummer zuigt tal van muziekelementen op, van pure psychedelica tot klassieke rock. Hierin stalt de groep vooral zijn instrumentale bekwaamheid uit om tussen verschillende genres te schakelen. Je maakt een tussenstop in de jaren ’80 in ‘Dixie cups’ door de post-rock en shoegaze die komen binnensluipen. Daarbij heeft Holy Wave deels de nevelachtige sfeer geleend van zangeres Hope Sandoval, waarmee het vijftal vorig jaar de banen deelde op tour. Echte uitschieters worden echter strak aan de leiband gehouden.

De melodieuze synths, die eerder gehoorzaam waren aan de andere klanken, en consistent drumgekletter krijgen de hoofdrollen in titelnummer ‘Adult fear’. Het nummer zet zich neer als buitenbeetje van de plaat aangezien het tempo wordt opgedreven tot het hoogste punt van de langspeler. Een welkome tussenstop na de bedwelmende indie van voorgangers ‘The nurse’s tale’ en ‘Crys’, waarvan de muzikale pieken te afgetopt zijn. ‘Time is not okay’ is het laatste kapittel, dat zich eveneens aan die strenge regels houdt.

Het vorige album ‘Freaks for nurture’ evenaren, beloofde geen makkelijke taak te worden. Hoewel Holy Wave zijn sound opsmukt met bezielende synths, schreeuwt het leeuwendeel op ‘Adult fear’ om de getemperde garagerocktonen van zijn voorganger. Er zijn enkele uitblinkers te detecteren, al is het dikwijls worstelen tegen de doezelende indruk van de rest.