De laatste jaren zou een mens bijna gaan denken dat de West-Coast eigenlijk aan de Noordzee ligt: Belgische garagerock vliegt ons écht langs alle kanten om de oren. Recent bracht het Brusselse Mountain Bike een tweede langspeler uit, binnenkort gaat Alpha Whale voor een nieuwe ep en ook Equal Idiots zitten tegenwoordig in de studio – bij Thomas Valkiers nota bene, die dan weer met Double Veterans vorig jaar een van dé platen van het jaar afleverde. Aan kwanti- en kwaliteit duidelijk geen gebrek in het nationale wereldje, en aan diversiteit zowaar nóg minder: laat Mind Rays – officieel het meest punk van allemaal – dat laatste nog maar even bewijzen, met debuutplaat ‘Nerve endings’.
De korte inhoud? Geheel volgens de verwachtingen rammelt, schuurt en knettert het Gentse viertal doorheen een halfuurtje aan rauwe songs, en wil daarbij geen moment inboeten aan oprechtheid. ‘Still & all’ zet pittig de toon: het schreeuwerige van Sis z’n vocals gaat frontaal in de aanval met strakke en simpele riffjes, tot ze allebei verstrengelen in bijna dezelfde noisesfeer. Christophe’s gitaar ontbreekt het tegelijk ook niet aan een vuil soort catchiness, dat bewijst ie aansluitend toch mooi met ‘Follow suit’ en ‘Radiate’ – moshpits en rondvliegende carapils galore, vanaf seconde één.
Al snel neemt de band wat gas terug, met het het post-punky ‘The ropes’. Dubbel zo lang als het gemiddeld nummer op dit album, en misschien net iets té uitgesponnen. Voor een keer zoeken ze het eerder bij een lofi Joy Division dan bij pakweg The Stooges. Maar eerlijk? Eigenlijk hebben we Mind Rays het liefst als ze rechtdoor knallen, zonder al te veel experiment. Gebeurt ook, maar daarvoor moet je nog even het tamelijk nutteloze ‘Dulling senses’ doorstaan: een minuut (?) aan louter bas- en drumsgepruts, men zou de heren bijna gaan verdenken van plaatvulling.
Maarrr gelukkig wordt ‘Nerve endings’ hierna weer netjes op de juiste koers getrokken door ‘Tresspass’, ‘Demuie’ en ‘Like flies’: stuk voor stuk laten die korte bommetjes zien hoe de vier Rays hun unieke garagepunk handig in elkaar weten te flansen. En daaronder vallen geen uitgesponnen solo’s, een gigantische batterij aan effecten of doordachte songstructuren, want de band ontdekte net in de eenvoud een muzikaal goudmijntje: alles is dan wel kort en krachtig, maar tegelijk erg dynamisch. En dat trekken de Gentenaars proper door met afsluiters ‘Sun break’ en het gortdroge ‘We see’ – dat in feite al een tijdje bestond, maar net hier z’n echte habitat gevonden lijkt te hebben.
Garagerock is altijd eerder een genre geweest dat pas op een podium écht tot zijn recht komt. Paradoxaal genoeg brengen de huidige boegbeelden (denk aan Ty Segall, Thee Oh Sees, King Gizzard) zowat minstens twee platen per jaar uit, die bijgevolg niet altijd even kwalitatief aanvoelen. Het is een kunst om een evenwicht te bewaren tussen energie en luisterbaarheid, en daar slagen Mind Rays vlekkeloos in op hun debuut. Uiteraard helpen het lofi karakter, de snelle tempo’s en korte duur van het plaatje daar een heel pak bij, en kan een ander kernbegrip uit het genre zo heel de boel samenvatten: oprechtheid. Misschien nog het belangrijkste, in tijden van airplay, clicks en overal doorsluimerende marketing.
‘Nerve endings’ kwam uit via PNKSLM Recordings.
Het debuut van Mind Rays krijgt een release op 31 maart, in De Koer in Gent. Mooie affiche, met ook Youff en DRS die present tekenen om uw trommelvliezen (en meer) op de proef te stellen.
