Vergeet alles wat je weet over de The Murder Capital. Op ‘Gigi’s recovery’ ruilt de Ierse groep de heetgeblakerde, grauwe post-punk van op hun debuut namelijk in voor een verfijnde benadering van rockmuziek. 

Met ‘Gigi’s recovery’ waagt The Murder Capital zich aan een stylistische oefening waarbij nieuwe melodische horizonten met zorg worden verkend. De voldoening die de band haalde uit de sturm und drang bleek na één plaat onvoldoende voedingsbodem te hebben achtergelaten. De band wou en zou op zoek gaan naar muzikale paden die hen meer groeimogelijkheden zouden opleveren. En het moet gezegd, ‘Gigi’s recovery’ bezit een krachtige gloed. 

Je kan er niet om heen, wanneer opener ‘Exisence’ er na één minuut en vijf seconden op zit voel je je reeds observator van een schouwspel dat existentiële proporties zou kunnen aannemen. Het rauwe, ongenuanceerde pad dat hun debuut vorm gaf‘ wordt meteen verlaten op ‘Crying’. De intensiteit blijft wel aan boord, zij het in een meer genuanceerde vorm. De grijstinten ruimen plaats voor een veelkleurig verhaal, de kwaadheid voor een heel spectrum aan emoties waar wrok geen deel meer van uit maakt. En toch valt The Murder Capital hun eigen identiteit niet af. ‘Gigi’s recovery’ is geen plaat die hun debuut ‘When you have fears’ afzweert, laat staan afvalt, het is wel een evolutie in hun zoektocht naar een ander gelaat. Joy Division en Fontaines D.C. ruimen plaats voor Radiohead en Black Country, New Road. 

James McGovern neemt zijn eigen demonen onder de loep en schuwt daarbij de kwetsbaarheid niet. Het is niet omdat woede geen drijfveer meer vormt dat er minder spanning aanwezig is. Nee, de (versmachtende) zoektocht naar liefde en de droom van vaderschap in ‘Ethel’ is geen vat vol frustratie, maar het spanningsveld tussen tederheid en vertwijfeling is minstens even intens om aan te horen. Emoties zijn zowel speelbal als kapstok om verhalen aan op te hangen.  Verhalen die de gelaagdheid van gevoelens trachten te ontrafelen en de complexiteit ervan bloot te leggen. ‘Belonging’ klinkt als een sprookje, maar wie echt luistert hoort evengoed een kroniek van zelfopoffering om een relatie mogelijk te maken. Belonging vertaalt zich als verbondenheid, maar tevens ook als eigendom… 

Tijdens ‘Gigi’s recovery’ doet McGovern regelmatig pogingen tot zelfliefde. Door een open en eerlijk licht te laten schijnen op zijn emoties, leert hij zichzelf – en de ander – om ons ego los te zien van wie we zijn. We zijn namelijk onszelf en hebben een ego. Een ego dat de motor is in onze zoektocht naar liefde en erkenning, maar dat ons evengoed misleidt en onze diepste gevoelens en behoeften ondergesneeuwd achter laat. 

“New feeling. Revealing it. I’ll stay committed. I’ll make it stick. This Morning. Took ownership. To stay forever. In my own skin.” – ‘Exist’ 

Muzikaal vertaalt deze zoektocht zich evengoed in een loskomen van verwachtingspatronen. De band laat zich hierbij niet door zichzelf en anderen  beperken met een heleboel rijke melodieën tot gevolg. Van dromerige post-rock ballads (‘The lie becomes the self’), over melancholische pop (‘Only good things’) tot tintelende post-punk  (‘The stars will leave their stage’), ‘Gigi’s recovery’ is even divers als meeslepend. 

Ondanks dat ‘Gigi’s recovery’ de ambiguïteit van onze emoties weet te vatten, is dit een hoopvolle en toekomstgerichte plaat. Ze biedt namelijk perspectieven om open en eerlijk naar onszelf als mens te kijken en ze openbaart de groeimogelijkheden van The Murder Capital.