Willemsson klinkt waarschijnlijk niet al te bekend in de oren. Nochtans zit muziek hem met een vader als Willem Vermandere in de genen. Verder ook in zijn genen te vinden: een aanleg om langzamerhand blind te worden. Gelukkig heeft Augustijn Roger Anna Kris Willemszoon Vermandere, zo heet Willemsson voluit, een gezonde dosis humor. Na zijn debuut ‘Blind’ komt hij nu met ‘In Sight’. Van relativeringsvermogen gesproken.
Willemsson brengt met ‘In Sight’ een aangename popplaat, niets minder, maar helaas ook niets meer. Ideaal voor de onbekommerde zondagochtend of voor bij de file op weg naar het werk. Het niveau van zijn vader haalt hij nergens, maar dat verwacht ook niemand van hem.
Aftrappen doet Willemsson met ‘Bad Girl’, een fijn nummer waarin hij direct zijn meest ruige stem bovenhaalt. Het liedje heeft niet zo heel erg veel om het lijf, maar blijft wel lang in je hoofd hangen. Singlemateriaal lijkt het ons. ‘In Sight’ is een album dat niet buiten de lijntjes kleurt. ‘Inside’ en de single ‘Berlin 2011’ zijn popsongs volgens het boekje. Waar op zijn debuut de teksten al als een werkpuntje werden aangestipt, is er op ‘In Sight’ helaas niet veel verbeterd. En dat is jammer, want de sfeer die ‘Lights’ schept verdient beter dan teksten als “You don’t get, you just like it”.
Ergens blijft het gevoel bekruipen dat Willemsson beter tot zijn recht zou komen als hij in het Nederlands zong. Al zal hij zichzelf dan wel meer blootstellen aan vergelijkingen met zijn vader, het lijkt ons het risico wel waard. Want wanneer een nummer als ‘Fire’ tempowisselingen en gif mist, verveelt het al rap. Een leuke spitsvondige Nederlandse tekst had hier beter gepast dan eerder zwakke Engelstalige bewoordingen.
Gelukkig zijn er ook lichtpuntjes. ‘Everest’ doet denken aan Beck ten tijde van ‘Guero’. Helaas iets minder vuil en krachtig, is het toch een van de betere nummers. ‘At Sea’ is dan weer lekker catchy met een leuk meefluitbaar refreintje. Affsluiten doet Willemsson met ‘Bet’, waar zijn stem bij wijlen doet denken aan die van Strokes-opperhoofd Julian Casablancas. Had het nummer wat vroeger op de tracklist gestaan, in de plaats van ‘Fire’ bijvoorbeeld, zou dit het album wat meer vaart hebben kunnen geven. Alleszins, ‘Bet’ laat nog de laatste keer de wenkbrauwen fronsen en zowaar de heupen een beetje wiegen.
In het algemeen in ‘In Sight’ geen slechte plaat. Alleen is ze, na ‘Blind’, wederom net te weinig om een doorbraak te forceren. Elf best aardige nummertjes, met enkele uitschieters (‘Bet’, ‘Everest’ en ‘Bad Girl’), maar de rest is net teveel twaalf in een dozijn om te overtuigen. Wel aardig, maar het is niets speciaals. En dat is jammer, want met zijn stem zou Willemsson tot meer in staat moeten zijn. We kunnen maar hopen dat de derde maal de goeie zal zijn, want ondanks alles gun je hem bij het horen van zijn stem met je hele hart een doorbraak.
Album verdeeld door Rough Trade