Naar Rock Werchter trek je niet om de bands van morgen te checken, wel om na te gaan of de bands van gisteren er nog staan. Daarom lees je in deze voorbeschouwing voor een keer eens geen obscure tips, maar wel onze bedenkingen over vijfentwintig min of meer gevestigde waarden die wij in een recent verleden aan het werk zagen. We lijsten kort onze indrukken van toen op, zodat je hopelijk eventuele knopen met voorkennis kan doorhakken. Tijdens het festival is team Indiestyle ter plaatse om verslag uit te brengen van het hele gebeuren. Dat lees je telkens de volgende dag op onze website. Volg ons op Facebook en Instagram (Indiestylebe) om niks te missen.
1. ALT-J
Gezien in: Wilde Westen
“De Kreun reageerde steeds extatischer terwijl Alt-J een best of-offensief afstak: ‘Dissolve me’, ‘The gospel of John Hurt’, ‘Bloodflood’, ‘Every other freckle’ en ‘Matilda’ toonden de band op z’n best. Afsluiten deden ze met ‘Breezeblocks’ en ‘Pleader’, dat net als op ‘Relaxer’ een bevreemdend doch geslaagd slotmoment was dankzij de orkestrale climax. Met een bescheiden live-orkest zou de grootsheid van dat nummer nog meer tot z’n recht komen. Meer dan wat “wow’s” en een luid applaus kon het publiek daarna niet uitbrengen.” (NH)
2. ARCADE FIRE
Gezien op: Best Kept Secret
“Het was genieten van de overduidelijke ABBA-sound in ‘Sprawl II’, een nummer dat door de impressionante multi-instrumentaliste Regine met veel zwier en heerlijke spacy synths heel erg aanstekelijk werkte. ‘We exist’ combineerde dan weer de ernst van weleer met cheesy pianoklanken in een discobanger. De sfeer was toen al uitzinnig, dankzij andere knallende ‘Reflektor’-songs als ‘Afterlife’ en ‘Reflektor’ zelf. Die eerste demonstreerde de Canadezen hun zin en gevoel voor drama, de tweede oversteeg met zijn dikke funk, overweldigende instrumentatie en lang uitgerekte finale moeiteloos de studioversie.” (TK)
3. BAZART
Gezien op: Down The Rabbit Hole
“Bazart toonde zich bijzonder bekwaam in de besturen van een menigte (met een uitzonderlijk hoge concentratie aan bizarre leggings). Toch was al snel duidelijk dat het concept snel vervaagde in een eentonige reeks voorspelbaarheid. ‘Chaos’ is op zich best wel een oké nummer en er zit best wel iets in de obligatoire afsluitende gouden leuze. Maar het werd allemaal zo vreselijk geforceerd gebracht dat vooral de zin “als het straks maar over gaat” bleef hangen.” (MG)
4. BENJAMIN CLEMENTINE
Gezien op: Down The Rabbit Hole
“De musculus arrector pili is het kleine spiertje dat zich opspant wanneer je het koud hebt of wanneer je wordt geraakt door iets magisch. Kippenvel wordt het wel eens genoemd. Benjamin Clementine was de man die gisteren persoonlijk zorgde voor het in vorm houden van die spier. Nummers als ‘Cornerstone’ raakten regelrecht in een uitgebreid spectrum aan gevoelens en werden elke seconde meer doorleefd. Tijdens ‘Condolence’ was er een kleine onderbreking maar die werd handig gebruikt om meer energie bij het publiek te genereren. Het einde van het nummer werd even uitgesteld om samen met de volledige tent angst en onzekerheid te bannen en weg te zingen.” (MG)
5. BEAR’S DEN
Gezien op: Down The Rabbit Hole
“Er werd wild met samenzang gestrooid om er hier en daar nog een schepje meligheid bovenop te doen. Vol ongeloof en verwondering gingen de ogen van het vrouwelijk publiek nog harder glinsteren wanneer Andrew zei dat dit het mooiste festival is dat ze ooit hadden gezien. Werkt waarschijnlijk iedere keer. Heel wat mensen beleefden aan het enthousiasme te oordelen waarschijnlijk het optreden van hun jonge leven. Aandoenlijk was wel het geluk waarmee de zanger op het podium stond. Schattig.” (MG)
6. BONOBO
Gezien op: Down The Rabbit Hole
“De live-band die opgetrommeld werd voor de Migration tour toonde zich doorheen de set van enorme waarde. Afrikaanse dansuitbarstingen werden afgewisseld met kale elektronische lijnen en meer loungy afdrijfmomenten. De zangeres bracht een extra dimensie aan het geheel tijdens onder andere ‘Break apart’. Haar verschijning in combinatie met de grootse visuals maakten het plaatje compleet. De meest opvallende ontlading was ongetwijfeld weggelegd voor ‘Cirrus’. De liveversie daarvan ging langs meerdere zijwegen en bevatte een exponentieel toenemend aantal climaxen.” (MG)
7. CAGE THE ELEPHANT
Gezien op: Down The Rabbit Hole
“De energie van Cage The Elephant-frontman Matthew Schultz knetterde daarna tot de verste uithoeken van het festivalterrein en veroorzaakte hevige muilpartijen, dansfeesten met de gitarist en complete adoratie van het publiek. Zelfs de twee mannen die middenin de kolkende massa neer zaten en een diepzinnig levensdebat leken te houden, moesten de activiteiten even pauzeren om los te gaan op ‘Ain’t no rest for the wicked’.” (MG)
8. CIGARETTES AFTER SEX
Gezien in: Trix
“Het gevoel na dit optreden is dubbel. De studioversies zijn met momenten bloedmooi maar live toonden de liedjes niet altijd hun werkelijke pracht. Cigarettes After Sex is nog iets te veel een concept van een enkeling en te weinig een geoliede band. Maar daar kunnen ze in groeien en we hopen dat ze in de toekomst strikte niet-rokers kunnen verleiden tot een sigaret na iets wat hopelijk uitgroeit tot een een tedere orgie.” (MG)
9. JAMES BLAKE
Gezien op: Best Kept Secret
“James Blake bleef vooral heel erg lief en ingetogen, veilig en gezapig. Waar de veelgevraagde producer meestal wel een goede balans vindt tussen mooie maar spannende pianoliedjes en zinderende electronica, kregen we op het Best Kept-strand vooral heel veel van die eerste soort te horen. Spijtig, want op een podium als dat van BKS lijkt me toch vooral de tweede categorie goed uit de verf te komen. Nu leek het wel alsof de intimiteit in de lucht verdween, waardoor er niet veel meer overbleef dan een veilig, mooi maar weinig beklijvend singer-songwriter-uurtje.” (TK)
10. MURA MASA
Gezien in: Botanique
“De aanstekelijke en dansbare electro-pop deed gisteravond duidelijk zijn werk. Het optreden was catchy, vaak erg dromerig en soms zelfs ruig. De draaiende lichtshow en zangeres Bonzai waren een grote hulp om het concert interessant te maken en ieders aandacht vast te blijven houden. Toch slaagde Mura Masa er niet volledig in om je volledig mee te sleuren en de muur tussen podium en zaal te verbrijzelen. Als hem dat in de toekomst wel zal lukken, staat er ons nog een festivaloptreden van formaat te wachten.” (IW)
11. NATHANIEL RATELIFF & THE NIGHT SWEATS
Gezien op: Rock Werchter 2016
“Aan charisma geen gebrek bij deze tuinman-wordt-muzikant, aan goede muzikanten evenmin. Hoewel ze uit het Amerikaanse Midwesten afkomstig zijn, spelen ze alsof ze zich in een broeierige zuiderse honky tonk bevinden. Klappen, “hey ho’s” en ritmisch gestamp: alle middelen worden ingezet om The Barn mee te krijgen, een opzet waar ze vlot in slagen. Met ‘I need never get old’ hebben ze volgens Studio Brussel zelfs de meezinger van de zomer op zak. Wij hebben daar onze twijfels bij, en de impact van overdreven radio-airplay wordt duidelijk wanneer een groot deel van de tent leegloopt nadat het nummertje voorbij is (het filmpje is gemaakt, de Instagram-foto is geplaatst).” (mgb)
12. OSCAR & THE WOLF
Gezien op: Pukkelpop 2016
“Zo dompelde Colombie de wei een hele headlineset lang onder in zijn wereld van nachtelijke decadentie en van onverhulde queerness. Jongens (en meisjes) konden en mochten zonder oordelende blikken hun meest vrouwelijke kant aan de wereld tonen, terwijl een ontketende frontman zijn wolven op sleeptouw nam naar een spannende nieuwe stap voor zijn project. De toekomst oogt op z’n minst bijzonder boeiend voor onze nationale trots en deze show was een ongelooflijk relevante eerste etappe.” (TK)
13. RADIOHEAD
Gezien op: Best Kept Secret
“Het is een onmogelijke opdracht om het oeuvre van Radiohead in vierentwintig nummers te gieten. Waarom de band niet gebruik maakte van de beschikbare tijd om die setlist aan te dikken is ons dan ook een raadsel. Zeker gezien de tijd en plaats, die niet beter kon voor zo’n band. Op Best Kept Secret liet het publiek de band z’n gang gaan, maar we vrezen dat het Werchter-publiek (dubbel zo groot, half zo geïnteresseerd) net iets minder vergevingsgezind is.” (mgb)
14. RAG ‘N’ BONE MAN
Gezien op: Down The Rabbit Hole
“De man heeft een imponerend voorkomen maar eigenlijk bleek hij ook maar een doodgewone jongen te zijn die zingt over liefde en liedjes opdraagt aan zijn mama. Hoewel je niet om de stem van de muzikant heen kon, raakte hij toch de aandacht van het publiek kwijt met zijn repetitieve repertoire. Daarnaast klonk het alsof ‘s mans leven permanent loodzwaar was, wat het optreden een beetje vermoeiend maakte. Rag’ n’ Bone Man ging kortom niet door merg en been.” (MG)
15. ROYAL BLOOD
Gezien op: Werchter 2015
“Wie dacht dat Royal Blood voor zijn tweede doortocht dit weekend minder volk zou trekken, onderschatte duidelijk hun populariteit. De wei was alweer goed gevuld voor de Britse blues-macho’s. Al snel bleek waarom; hun muziek was hard genoeg voor de stoere metaldudes, bluesy genoeg voor de oudere rockers en meezingbaar genoeg voor de doorsnee Studio Brussel-luisteraar. Toch bleek het materiaal nog niet sterk genoeg om een uur lang te boeien waardoor de boys dikwijls naar spierballengerol grepen om de aandacht erbij te houden. Weinig diepgang dus, maar daar was blijkbaar niemand naar op zoek en de toehoorders incasseerden de beuken maar al te graag.” (BJ)
16. SAVAGES
Gezien op: Down The Rabbit Hole 2016
“De ene na de andere verschroeiende song passeerde de revue – je zou haast vergeten dat de dames slechts twee albums op hun conto hebben staan. Beth sneerde, schreeuwde en leverde bovenal een fantastische performance af. Dat besefte ze zelf maar al te goed: je zag het in haar blik terwijl ze haar onderdanen overschouwde. Een zeldzaam rustpunt was het duo ‘Mechanics’ en het haast breekbare ‘Adore’, dat vanuit enkele basnoten en feedback werd opgebouwd tot een zinderende finale. Zelfs in de kalmere nummers bleven ze je aandacht stevig vasthouden. “This song is called ‘Fuckers’, and we mean every word of it” liet Beth weten voor ze de eindspurt inzette. Benieuwd of deze KO nog geëvenaard kan worden.” (mgb)
17. SLOWDIVE
Gezien op: Pukkelpop 2014
“Veel emotie kwam bovendrijven bij het Belgische reünie-optreden van de Britse band Slowdive. Van begin tot eind deed het vijftal de aanwezigen verdrinken in een wall of sound, in groots leed dat zijn weg van de opnamestudio naar een plaat vond. Terwijl de artiesten net sereen en soms zelfs glimlachend op het podium stonden, lieten de nummers met de minuut diepere wonden achter, die van het afsluitende ‘Golden hair’ geraakt de eerste maand nog niet geheeld. Maar hee, wij pinkten enkel een traan weg door die felle flikkerlichten waar we zo nodig de strijd mee moesten aangaan. We keken naar perfectie.” (TK)
18. SOHN
Gezien op: Down The Rabbit Hole
“De bescheiden Chris Taylor leefde helemaal mee in de sfeer die hij creëerde bij het adembenemende ‘Signals’. Maar vooral tijdens ‘Rennen’ leek de man de gebeurtenissen waarover hij zong allemaal opnieuw mee te maken. Taylor hield het echter niet lang kleinschalig en tijdens de overtuigende les relativering van ‘The wheel’ rees hij zowaar van achter zijn altaar. Zijn boodschap “all this fuss over nothing” werd gretig onthaald en hij voelde dat het goed zat. ‘Falling’ en ‘Hard liquor’ werden samen ingezet als overweldigende geluidsmuur en bereikten perfect het voorziene effect bij het publiek. Door weergalming van het geluid verloor ‘Conrad’ helaas wat van de strakheid die het nummer nodig heeft. Met afsluiter ‘Artifice’ was dat zeer snel vergeten en zette SOHN een welgemikte punt achter een doeltreffende show.” (MG)
19. SOULWAX
Gezien in: AB
“Wie voor het dansfeest kwam, had beter enkel een kaartje voor de aftershow met 2 many dj’s gekocht. De nummers van ‘From deewee’ steunen zoals eerder vermeld op de beginselen van funk en electronica, en werden ook live zo behandeld. Ritmes werden uitgerokken, ontleed, verdraaid en weer opgetrokken terwijl Stephen en David Dewaele hun modulaire synthesizers in allerlei bochten wrongen. Boeiend om te zien, maar de ravers in het publiek bleven op hun honger zitten. Tot ‘Missing wires’ werd ingezet met een drumsalvo dat later tot vervelens toe zou terugkomen. Het eerste herkenningsapplaus was een feit.” (mgb)
20. THE AVALANCHES
Gezien op: Down The Rabbit Hole
“Het concept is simpel: gooi samples van elk mogelijk tijdperk samen, voeg er rapper Spank Rock en een vleugje Eliza Wolfgramm aan toe, en knal alles samen zo hard mogelijk door een geluidsinstallatie. Met ‘Since I left you’ en ‘Frankie Sinatra’ werd al vroeg het grootste deel van de energie en overgave uit handen gegeven. Het publiek ging er graag stuiterend op in maar daarna zakte het geheel wat in elkaar. De rondjes die ze langs elkaar liepen hadden veel weg van een leeuw die dwangmatig z’n eeuwige route in de dierentuin aflegt. Oprecht plezier was iets moeilijker te vinden, al bracht het dreigende gezwaai met knuppels een klein opstootje.” (MG)
21. THE KILLS
Gezien in: Arenbergschouwburg
“De set was een XL-versie van hun Pukkelpop-show afgelopen zomer. We kregen dus veel nieuw werk (negen nummers in totaal) van ‘Ash & fire’, met die aanstekelijke r&b-drumcomputer in ‘Heart of a dog’ en de opgefunkte blues van ‘Doing it to death’ als opzwepende sterkhouders. We waren enigszins verbaasd bij de overwegend onbewogen houding van het publiek bij zoveel krolsheid op het podium. Alison die al hortend en stotend achter haar statief kronkelde terwijl Jamie vanop de monitors z’n riffs in de schouwburg mikte; ze werkten zich met veel gretigheid in het zweet terwijl een stomend ‘U.R.A. fever’ de temperatuur deed stijgen.” (mgb)
22. THE LUMINEERS
Gezien in: AB
“If it was never new, and it never gets old, then it’s a folk song“, laat het hoofdpersonage van Inside Llewyn Davis zich ontvallen. Die beschrijving gaat zeker op voor The Lumineers: ze doen niets vernieuwends of ingewikkelds, en het geheel is desondanks – of juist daarom – onweerstaanbaar aanstekelijk. Om zalen als de AB in te pakken werden drie gastmuzikanten opgetrommeld die onder andere de bas, mandoline en piano voor hun rekening namen. Niemand hield zich echter bij z’n postje: er werd evenveel gewisseld van instrument als dat frontman Wesley Schultz z’n hoed op en af zette. En het publiek, dat klapte en stampte overenthousiast mee.” (mgb)
23. WARHOLA
Gezien in: AB
“Het was héél lang wachten tot de show een beetje los liep en eigenlijk kwam dat moment er pas bij het laatste nummer – ‘Jewels’, natuurlijk. Opeens kreeg je een dynamische band te zien met een zanger die er echt zin in leek te hebben en een sound die het publiek van de voorste tot de achterste rij kon bereiken. Daarvoor was dat alles niet het geval: het oudere materiaal van Symons klonk log en drammerig, en miste alle spanning die Warhola normaal zo’n boeiend project maakt. Elk nummer leek bovendien oneindig lang uitgerekt te worden. Dat had voor een spel met een opbouw en climax moeten zorgen, maar had eerder het omgekeerde effect. In kleinere zalen (zoals de AB Club vorig jaar) bewees de vijfkoppige band met een dik, bezwerend geluid nochtans te kunnen overdonderen. Daarvoor bleek de zaalcapaciteit gisteren iets te groot.” (TK)
24. WARPAINT
Gezien op: Down The Rabbit Hole
“Een gemiddeld mensenlichaam bevat zestig procent water, al verkeren deze dames wellicht in een chronische staat van dehydratatie doordat het vocht bij Warpaint plaats moet maken voor de massa muzikaliteit die door hun lichamen giert. Wanneer die gebundeld werd tijdens ‘Disco//very’ moesten aanwezigen zich schrap zetten voor de muur van dreigende excellentie. Tegen dit front wilde je geen oorlog moeten voeren. Warpaint bewees met onberispelijke kwaliteit op Down The Rabbit Hole dat ze een gigantische meerwaarde vormen voor elk festival die ze weet te strikken.” (MG)
25. WHITNEY
Gezien op: Best Kept Secret
“Hoe kon het anders dan dat de Two overliep voor Whitney, de band die met ‘Light upon the lake’ vorig jaar een van onze meest geliefde platen uitbracht. Terecht zo bleek, want de zeskoppige band voorzien van trompetten en een opmerkelijke opstelling – de zanger/drummer in de spotlight – veroverde de tent met jeugdig enthousiasme en een flinke dosis muzikaliteit. Het is een plezier om een band bezig te zien die er zelf heel veel fun uit haalt. Showtunes en covers passeerden de revue, de frontman met zijn herkenbare falsetto kuste de camera en ‘No Woman’ betekende wellicht voor velen een hoogtepunt van Best Kept Secret.” (TD)