Voor onze Plonsjes van de week proberen we ook echt de beste liedjes van de week te zoeken. Niet de meest commerciële of diegene waarvan we denken dat onze lezers ze gaan geluisterd hebben. Vandaar haalden bijvoorbeeld Dirty Projectors of The Shins of Elbow of The Flaming Lips de selectie vandaag niet. Tien misschien minder bekende, maar daarom absoluut niet minder indrukwekkende liedjes konden Daan Leber, Jens Van Lathem en Thomas Konings meer bekoren. Leer ze hieronder kennen. Slechts twee Plonsjes staan (al) op Spotify, check hier alsnog onze playlist als dat je ding is.
Fog Lake – Push
Ken je het gevoel dat je melodieën die Sufjan Stevens schrijft enkel kan omschrijven als “een Sufjan Stevens-melodie”, vastbesloten dat niemand anders daarop had kunnen komen? Tot die vaststelling kom ik plaat na plaat, single na single ook meer en meer bij Fog Lake (foto). Zijn lofi piano- en gitaargeruis wordt waarschijnlijk wel elders ook gedaan, maar enkel Aaron Powell kan daar woorden rond weven zoals hij dat doet. (Jens)
Mary Lattimore ft. Jefre Cantu-Ledesma – Borrego Springs
Wat gebeurt er als je twee kunstenaars die het gewend zijn om muziek te maken die niet agressief de aandacht grijpt samenbrengt? ‘Borrego Springs’ biedt een deel van het al even terughoudende antwoord: regendruppels die vechten met vallend riet. (Jens)
Palberta – Why didn’t I?
Samen zingen is leuk! Samen zijn is leuk! Samen dingen doen! Maakt niet uit! Tof! Geweldig! Haha ja, doe dat nog een keer want dat werkt! Samen! (Jens)
Keita Sano – Mad Love
De Japanse producer en dj Keita Sano doet het opnieuw. ‘Mad love’ is een heerlijk funky housenummer met een twist dat meteen het gevoel van 5 uur ‘s nachts en nog 10 man op de dansvloer oproept. (Daan)
Yung Nnelg – Forrest Gump (ft. Bokoesam)
We hadden al een vermoeden bij het zien en luisteren van ‘Op dreef’, maar ‘Forrest gump’ bevestigt dat Yung Nnelg dé naam is om in de gaten te houden. De combinatie van donkere, harde beats met een eigen karakter en artistieke videoclips zorgt ervoor dat de “zes-nullenbaby” de Nederlandse hiphopgame naar zijn hand zet. (Daan)
Kassett – Charme (ft. RIN)
Een van de hoogtepunten uit Kassetts kersverse nieuwe langspeler (deze week verschenen via AMEN) is ‘Charme’, een nummer met vocals van RIN. Die laatste ken je misschien van haar eigen sterke output, een feature bij Ziúr of de eerdere excellente Kassett-samenwerking ‘Destinyy’. Op de twee song van ‘Ocean memory’ vormen haar Japanse vocals alweer een meer dan geschikte partner in crime voor een schattige maar agressieve productie van Vanaelst. ‘Charme’ is tegelijk verleidelijk en desoriënterend, mis het niet. (Thomas)
Watergh0st – im sorry
Deze week bracht Watergh0st iets uit via Bandcamp, laten we het een ep noemen. Daarop doet de jonge Amerikaanse haar naam alle eer aan met intieme, echoënde liedjes die je al snel achtervolgen. Neem nu ‘im sorry’, een nummer dat start met mooi, feeëriek gitaarspel, daarna aangevuld wordt met zachte elektronische vocal samples en uiteindelijk nog het meest opvalt dankzij prachtige lofizang. (Thomas)
WWWINGS – Memory gate (ft. Kid Smpl)
Na een kwantitatief en kwalitatief gezien productief 2016 starten WWWINGS en Kid Smpl het jaar sterk met een samenwerking. ‘Memory gate’ bevestigt het vermoeden dat het complement van beide acts wel indrukwekkend moet zijn. De song gebruikt de hypermoderne noise, metalen geluiden en compromisloze aanpak van zowel de Planet Mu- als de de Symbols-signee om een vijf minuten durende emotionele en epische sound te creëren die van de beklijvende intro tot de bloedmooie outro overrompelt. (Thomas)
Kehlani – Undercover
Eind deze maand brengt de beloftevolle r&b-artieste Kehlani eindelijk haar debuutalbum ‘SWEETSEXYSAVAGE’ uit. ‘Undercover’ is daarvan al het vierde voorsmaakje en bekoort met een gestript geluid dat de vocals en een akoestische gitaar vooral centraal zet. Het is vooral mooi om de zangeres in het tweede deel haar vocals te horen opdrijven wanneer ze zingt “they don’t wanna see it happen / but we say ‘fuck it’”. Boodschap begrepen. (Thomas)
Cemeteries – Sodus
Je project Cemeteries noemen en Angelo Badalamenti als invloed aangeven, het schept wel een duidelijk beeld van waar je naartoe wil, maar kan al snel cliché overkomen. Dankzij een liedje als ‘Sodus’ komt de muzikant in kwestie – Amerikaan Kyle J. Reigle die voor z’n derde plaat tekende bij FatCat – er glansrijk mee weg. Shoegazey indiepop zet de toon met een mooie sound en een aanstekelijke melodie, terwijl een rijk, glinsterend en opbouwend deel met zigzaggende synths nog meer onder de huid kruipt. (Thomas)