De artiesten die dit lijstje haalden kwamen opnieuw aangewaaid uit alle hiphop-hoeken. De concurrentie was wederom bikkelhard, een winnaar kiezen opnieuw niet gemakkelijk. Het genre blijft een enorme kweekvijver voor talent en releases. Rappers die meerdere projecten per jaar op de wereld loslaten zijn al lang geen uitzondering meer. Daarnaast valt op hoe divers het genre geworden is. Het grote publiek mag dan nog steeds de associatie maken met gangster die hun broek te laag laten hangen, enkel over drugs, geweren en auto’s kunnen rappen en het liefst zo vrouwonvriendelijke teksten schrijven. De realiteit is een heel ander verhaal. Wie nog steeds zo denkt, luistert gewoonweg niet naar de goeie rap.
Eerst en vooral, ere wie ere toekomt, dit jaar ging de hoofdvogel (niet geheel onverwacht) naar Run The Jewels. Het duo, bestaande uit de veteranen Killer Mike en El-P bracht met ‘RTJ4’ misschien wel hun beste album uit tot nu toe. De beloning is navenant. Killer Mike fileert zoals wel meer de samenleving, van politiegeweld tot armoede. Wie El-P al iets langer volgt dan vandaag, weet dat hij al zijn sporen als producer al lang verdiend heeft. Een instant klassieker, zo veel is zeker.
Dit jaar was evenzeer het jaar van de vrouw in hiphop. Lous And The Yakuza (2), Liv.E (5), S10 (6), Princess Nokia (13) en Kehlani (16) zijn de exponenten. Ze maken vooral spannende, vernieuwende muziek die dieper durft gaan dan dat we gewoon zijn in het genre. Haalden onze top 20 niet maar verdienen zeker een vermelding: Rico Nasty, Keiyaa, Kamaiyah, Megan Thee Stallion (twee albums en Tory Lanez aan de schandpaal genageld), Sa-Roc die met ‘The sharecropper’s daughter’ zich definitief op de kaart zette en Armani Ceasar die zich tussen het mannengeweld van Griselda wurmde.
Voor de puristen van het genre was het eveneens een goed jaar. De ‘echte’ hiphop kwam terug op het voorplan, de trap verhuisde na enkele jaren van dominantie iets meer het achterplan. Freddie Gibbs & The Alchemist (8), Boldy James (12) en R.A. The Rugged Man (14) mogen zich terecht tot winnaars kronen dit jaar. In zijn geheel imponeerde de Griseldacrew, waar Boldy James en Freddie Gibbs zich graag mee inlaten. Westside Gunn, Benny The Butcher, Conway The Machine, Roc Marciano en de bovenvermelde Armani Ceasar brachten allen één (en in vele gevallen) meerdere sterke projecten uit. Is Buffalo het nieuwe New York? Als het van hen afhangt alvast wel.
Aan de andere kant van het spectrum viel er evenzeer veel lekkers te rapen. Bladee haalde met twee albums onze lijst (4 & 15) en samen met Yung Lean (3) is hij een vaandeldrager van de zogenaamde cloudrap. Wie had er gedacht dat we nog drie albums uit Zweden in dit lijstje zouden aantreffen? Nederland, traditioneel een sterke speler op dit vlak, stuurde Sticks, Hef en Winne naar het front. Het Spaans is evenzeer aan een opmars bezig, met Chucky73 en Bad Bunny als exponenten. Niet alleen verspreid het genre zich op wereldvlak als een pandemie, het zoekt steeds meer de grenzen op van wat mogelijk is in het genre. Thundercat (7) verzorgde de jazzy vibes, Faberyayo (10) van De Jeugd Van Tegenwoordig de dansvloer. Voor Clipping. (19) mocht het allemaal wat harder.
Wie de hippe beats van het moment wou, kon moeiteloos terecht bij Denzel Curry en partner in crime Kenny Beats (11) of de Chicagodrill van Polo G (17). Youngboy Never Broke Again vlamde met ‘Top’, Pop Smoke bracht een mixtape en helaas een postuum album uit. Spillage Village hield het eeuwige adagium ‘the south has something to say’ in acht en Reason hield de westcoastvibes levend. De iets oudere spelers op de markt konden niet achter blijven en naast Action Bronson waren het vooral Busta Rhymes en het duo Blu & Exile die nog een klassieker in zich bleken te hebben.
Dat rap en hiphop booming zijn in eigen land, is een trend die zich dit jaar opnieuw weet door te zetten. Naast Lous And The Yakuza vinden we Zwangere Guy (9) terug, dit jaar zijn abonnement op onze lijst verlengt. Daar we ons beperken tot 20 albums, hadden we graag nog enkele namen in de kijker gezet. Want ons landje in behoorlijk wat talent rijk.
Uit Antwerpen zagen we naast Roedel ook Freddie Konings een aanval op de troon doen. “Top Notch gaf hem poen en dat is zeker geen taboe” zou Zwangere Guy zeggen, maar Freddie zette de puntjes op de i met Chossellonië 1&2. Vanuit Limburg bundelden legendes als Tiewai en Don Luca dit jaar de krachten met de Genkse scene voor ‘Vliegtuigmodus’. Solo brachten ze elk een steengoed album uit. Gent stuurde eveneens zijn zonen uit. Losabes scoorde in de slipstream van Spreej, die dit jaar zijn terugkeer vierde met twee projecten (‘THOF’ en samen met Lefto ‘En nu’). Uit de hoofdstad kwam Berry piepen en krijgt hij meer en meer de lof die hij verdiend. In West-Vlaanderen hielp producer Chillow de rapper Walter Ego weer opstaan. Het concours ‘De bestn vant westn’ zond zijn zonen uit, met releases van MC Rizz (2020) en Low G (2016). Kortom, een geslaagd jaar dat rap voorbij is gevlogen.
Onze top 20