Het is valavond wanneer ik aan het station in Kortrijk opgepikt word door de uitbaters van muziekwinkel Baker Street. Eenmaal aangekomen, mag ik plaats gaan nemen in het vegetarische restaurantje naast de winkel. Daar ontmoet ik Selah Sue, zittend op de radiator. Naast haar zit haar zus die koortsachtig de verwarming in gang probeert te krijgen. Het was dan ook ontzettend koud in de gelegenheidsbackstage. Niet meteen de ideale setting om een interview te doen, maar daar trok ik mij niets van aan en al gauw vuurde ik mijn eerste vragen op haar af.
Indiestyle: Dag Selah Sue, toen ik onderweg was naar hier, dacht ik zo, hoe gaat zo’n klein meisje in godsnaam om met de grote hoeveelheid aandacht die ze krijgt op dit moment. Je zit per slot van rekening iedere week met één of meerdere optredens. Hoe hou jij het hoofd koel in deze drukke periodes?
Selah Sue: Wel dat lukt eigenlijk vrij goed. Ik vergelijk het heel graag met een job. Mensen die gaan werken, zullen ook hun best doen om ieder weekend vrij te zijn. Dat geeft hen een soort van structuur. Ik probeer dit ook te doen want structuur vind ik enorm belangrijk. Daarnaast kom je ook op heel wat nieuwe plaatsen terecht. In die zin is hetgeen ik doe echt tof werk. En daar prijs ik mij gelukkig mee. Wat je wel hebt, is dat je je in het begin wat onzeker voelt omdat je de mensen niet echt kent, maar eens je dit gewoon bent, valt dit echt goed mee.
Indiestyle: Je hebt er nooit een geheim van gemaakt dat je beïnvloed wordt door Erykah Badu en Lauryn Hill. Heb je nog andere invloeden en op welke domeinen manifesteren die zich dan?
Selah Sue: Het is vrij moeilijk om dit zo te zeggen want ik word nooit echt beïnvloed door de aard van een persoon of artiest. Mijn grootste invloeden vind je vooral in de reggae/ragga, ik denk dan aan Damien Marley. Verder ook door Drum ’n Bass, waarvan je in Leuven een echte crew hebt. Ik haal dan vooral mijn inspiratie uit die coole beats en rhymes die MC’s gebruiken. Verder word ik vooral beïnvloed door speciale stemgeluiden en stemklanken. Ik denk dan aan Cocorosie. Het is immers zo dat ik onbewust met die stemgeluiden probeer te experimenteren.
Indiestyle: Onlangs speelde je een set op het Eurosonic-festival in Groningen. Je werd daar aanzien als één van de revelaties. Krijg je van die lovende woorden vleugels als artieste?
Selah Sue: Eigenlijk niet. Begrijp me niet verkeerd, het geeft heel veel voldoening maar dit heeft niets met de persoon te maken. Het draait gewoon om de muziek, in die zin ben ik dus keirealistisch. De basis blijft het belangrijkst, al kan ik niet ontkennen dat ik enorm geniet van die bevestiging op muzikaal vlak.
Indiestyle: Tilt het je naar een hoger niveau?
Selah Sue: Nee, het geeft alleen een drive, je voelt gewoon dat je nog meer wilt brengen. Maar het is niet zo dat het me naar een hoger niveau tilt. Ik ga er per slot van rekening mijn muziek niet door veranderen.
Indiestyle: Je speelde zowat een heel jaar in het voorprogramma van Milow. Heb je veel opgestoken van deze optredens? En wat precies?
Selah Sue: Ik heb daar enorm veel van opgestoken. Je speelt heel veel optredens en zo verbeter je echt als artieste. Vooral in mijn omgang met het publiek ben ik gegroeid door deze optredens. Als je zoveel speelt, dan voel je jou ook veel beter op je gemak. Dat zorgt ervoor dat je veel rustiger op het podium staat, en dat maakt je natuurlijk veel beter. Wanneer je je volledig oké voelt, dan kun je pas echt genieten van optredens.
Indiestyle: Er heerst een enorme singer-songwriterhype voor het moment in België. Je moet echt al iets speciaals hebben of doen om door te breken binnen dit genre. Wat is jouw sterke punt denk je? Wat maakt jou specialer dan pakweg een Bony King of Nowhere of The Bear That Wasn’t?
Selah Sue: Dat is zo over je eigen boetiek praten, hé. Dat is nogal moeilijk, maar ik heb gewoon enorm veel geluk met mijn stemgeluidtoon. Mocht ik een andere stem hebben, dan zou ik wellicht niet zo bekend geworden zijn. Ik ga ook niet luisteren naar andere artiesten binnen dit genre. Ik wil niet bewust in een stijl gaan spelen ook.
Ergens stel ik mij altijd de vraag: “Hoe blijf ik interessant?”, en door te experimenteren met ritmes en klanken probeer ik er altijd voor te zorgen dat ik boeiend blijf om naar te luisteren. Als je iets reeds gedaan hebt, dan gaat dit op den duur ook vervelen.
Indiestyle: We zien dat heel veel singer-songwriters jongens zijn. Jij en in kleinere mate Joni Sheila springen eruit als vrouwelijke singer-songwriters in de nieuwe lichting. Beschouw je jezelf als rolmodel?
Selah Sue: Nee, helemaal niet, want het was eigenlijk nooit mijn bedoeling om het te maken. Alles werd me aangeboden. In die zin wil ik ook niet echt een rolmodel zijn. Wat ik wel wil promoten, is dat onzeker zijn mag. Het zijn die taboes die ik wat wil verbreken. En daar probeer ik dan ook over te schrijven. Veel van mijn teksten die op “Black Part Love” staan, gaan immers over onzekerheid en de zoektocht naar je eigen identiteit.
(We worden even afgeleid wanneer blijkt dat de radiator nu wel op volle toeren draait en Selah Sue stilaan in lichterlaaie vliegt. Gelukkig had haar zus alles in de gaten en werd de crisis afgewend.)
Indiestyle: Veel meisjes zijn gecharmeerd door je looks. Je doet ook wel enorm je best om er op het podium enigszins frivool of classy uit te zien. Zijn je looks belangrijk?
Selah Sue: Wel, ik was vooraf eigenlijk al enorm bezig met mijn uiterlijk. Dat is ook geen taboe, vind ik. Ik heb altijd al interesse gehad in mode. Het is dus niet zo dat ik kleren heb speciaal voor optredens. Nee, de kleren die ik draag op het podium, zijn net dezelfde als in het dagelijkse leven. Ik ben er nu eenmaal heel graag mee bezig. Dat is overigens ook het geval met mijn haar. Ik hou er gewoon van om nieuwe zaken uit te proberen met mijn haar. En ja, dat kan nogal eens mislopen. Geloof me, er zijn momenten geweest waarop ik dacht “wat heb ik nu weer gedaan met mijn haar”, omdat het soms ook echt ‘ugly’ was.
Ik ben eigenlijk vooral blij dat ik niet deelnam aan die idoolshit
Indiestyle: Wat ik vooral respecteer aan je, Selah Sue, is dat je het stilaan maakt binnen dit muzieklandschap zonder Humo’s Rock Rally, wat uitzonderlijk is voor de huidige lichting artiesten. Was dat ook de bedoeling of speelde je ooit met het idee om deel te nemen aan Humo’s Rock Rally?
Selah Sue: Het is eigenlijk best grappig. Jonathan ( Milow, nvdr) raadde me immers aan om mijn EP in te sturen en deel te nemen, maar ik geraakte nooit door de preselecties. Vrij opvallend maar ik laat er mijn slaap niet voor. Ik ben eigenlijk vooral blij dat ik niet deelnam aan die ‘idoolshit’. In dat opzicht ben ik tevreden dat ik echt doorbrak omwille van mijn muziek en niet omwille van populariteit.
Indiestyle: Op Novarock kom je volgende maand ook spelen maar dan met band. In hoeverre verschilt de manier van spelen met band. Voel je je veiliger met een band achter je? Maakt het je beter denk je?
Selah Sue: Dat is een goede vraag want ik speel nog maar sinds kort met een band achter me. Het is echt wel wennen, want als ik alleen speel, voel ik me veel zekerder. Ik heb immers lang alles alleen gedaan. Ik sta er gewoon met een gitaar terwijl ik zing, dus in dat opzicht ben ik ook de enige die het kan verknallen. Met een groep is dit niet zo, vandaar dat ik me nog wat onzeker voel met een band achter me. Maar ja, daar zal ik nu eenmaal veel op moeten oefenen. Ik speelde nu al enkele optredens met een band en voorlopig was ik daar niet altijd tevreden over. Ik vond dat het nogal een popsound had, en dat wil ik absoluut niet. We zijn er dus nog lang niet, maar daar zal de tour met groep in Nederland hopelijk wel verandering in brengen.
Indiestyle: In je muziek merk je toch een reggae/raggatintje, hoe kom je daaraan? Had je vroeger al een project in dit genre?
Selah Sue: Nee, niet echt maar ik ben wel van kleins af aan opgegroeid met Reggae. Mijn broer luisterde daar naar en ook mijn vriend was wel thuis in dat wereldje. Het is ook zo dat er in Leuven echt een typische Raggascène is, net als een electro- en dubstepscène, denk maar aan Bodyspasm. En dan jammen we al wel eens samen en zo beïnvloeden die genres elkaar wel grotendeels.
Indiestyle: Je hebt een nummer op je eerste EP staan dat ‘Mommy’ heet. Uit de tekst leid ik af dat je een erg sterke band hebt met je moeder. Hoe belangrijk is zij binnen je muzikale carrière? En in het algemeen?
Selah Sue: Mijn moeder speelt eigenlijk de belangrijkste rol, net als mijn zus trouwens want zij zorgen voor mijn emotionele welzijn. En dat staat op de eerste plaats, anders kun je daar simpelweg niet van genieten. Als ik me goed voel, dan heb ik echt zin om muziek te maken en dat is natuurlijk zeer belangrijk.
Indiestyle: Ok, dank u wel alvast voor dit interview Selah Sue.
Selah Sue: Graag gedaan!