De afgelopen twee jaar heeft Soko niet stil gezeten. Ze nam een reeks films op, beviel van haar zoon Indigo Blue en bracht een nieuw album ‘Feel feelings’ uit. Voor ons maakte ze graag even tijd om over die laatste twee gebeurtenissen te praten.
Op het moment dat dit interview afgenomen werd, woedden de Black Lives Matter protesten in alle hevigheid in verschillende Amerikaanse steden. Een schijnbaar simpele vraag als “Hoe gaat het?” wordt dan al snel geladen. “Met mij gaat het goed, ik ben wel heel bewust van mijn privileges op dit moment en het feit dat we eigenlijk nog in lockdown zitten in Los Angeles. Ik heb het geluk dat ik een kleine tuin heb waar mijn zoon in kan spelen. Ondertussen zijn er overal rellen en protesten en horen we de hele dag sirenes en helikopters overvliegen. Ik probeer momenteel ook niet te veel naar het nieuws te kijken aangezien er een continue stroom van vreselijke beelden wordt getoond en dat me heel erg aangrijpt. Ik probeer daarentegen mijn stem te laten horen tegen racisme en mijn kind op te voeden op een andere manier dan hoe onze generatie werd opgevoed, met meer acceptatie voor gelijkheid en mensen met een andere huidskleur. Doordat iedereen binnen moet blijven door corona is een vreemde tijd nu met de protesten die natuurlijk ook noodzakelijk zijn. Het is een beetje zoals op twee verschillende plaatsen te willen zijn op hetzelfde moment. Ik wil gaan protesteren maar langs de andere kant wil ik ook thuisblijven om ervoor te zorgen dat iedereen veilig is. Ik denk ook dat het niet erg veilig is om nu te gaan protesteren met mijn baby dus probeer ik zo veel mogelijk van thuis uit te werken en de weinige kennis die ik heb te delen.”
Een week voordat Soko haar nieuwe album ‘Feel feelings’ opnam ging ze naar het Hoffman Instituut, een non-profitorganisatie die zich toelegt op educatie, persoonlijke groei en de persoonlijke dimensies van leiderschap. “Ik hou ervan manieren te vinden om zorg te dragen voor mijn mentale gezondheid, dat is volgens mij minstens even belangrijk of zelfs belangrijker als weten hoe je zorg moet dragen voor je lichaam. Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in mezelf te verbeteren en meer over mezelf te leren, hoe meer je werkt aan jezelf hoe groter je kansen zijn om een goede persoon te zijn voor de rest van de samenleving. Je moet bereid zijn om de waarden die je hebt te revalueren en nieuwe manieren te zoeken waarop je kan bijdragen aan de maatschappij.”
Je moet bereid zijn om de waarden die je hebt te revalueren en nieuwe manieren te zoeken waarop je kan bijdragen aan de maatschappij
“Op die manier was naar het Hoffman Instituut gaan voor mij gewoon nog een manier om aan mezelf te werken, mezelf beter te begrijpen en een meer vredevolle relatie met mezelf te hebben waardoor ik een vredevollere relatie met anderen kan hebben. Alles bij elkaar duurt zo’n bezoek niet langer dan een week en gaat het vooral om dingen te veranderen die ons als kind zijn aangeleerd. Als we bijvoorbeeld opgegroeid zouden zijn in een omgeving met meer middelen en waar er meer over gelijkheid gepraat werd zou er nu minder systemisch racisme zijn. Dat geldt ook voor andere zaken zoals jaloezie of bezitterigheid, al die dingen zijn ons tijdens onze kindertijd aangeleerd en zitten geprogrammeerd in onze hersenen. Zodra je met dat onderdeel klaar bent gaat het veel over hoe we vaak verdergaan zonder echt stil te staan bij wat er in ons binnenste gebeurt en leert het je opnieuw focussen op wat belangrijk is. Het is voor mij echt een levensveranderende week geweest, het voelt een beetje aan als tien jaar therapie die ze in zeven dagen proppen (lacht).”
“Ik heb geprobeerd om wat ik daar leerde in mijn album te verwerken zodat anderen er ook iets aan hebben. Ik had ook besloten om celibatair te zijn gedurende dat ik het album maakte omdat ik wou focussen op mezelf graag zien en mijn eigenwaarde niet te laten afhangen van de liefde van iemand anders en al die verlangens in het album te gieten. Op die manier vloeide al die seksuele energie, die heel erg lijkt op creatieve energie voor mij, rechtstreeks in het album. Het voelde heel erg alsof al die opgekropte seksuele energie in de muziek werd ontladen. Ik wou ook een trager en sexyer album maken met groovy baslijnen waar je naar kan luisteren als je naar bed gaat zonder dat het iets verstoord. Dat is eigenlijk waar ik het meeste muziek luister, in bed of in de auto, vooral bands als Acetone en Grouper luister ik graag in bed. Die vibe wou ik ook creëren op ‘Feel feelings’, een mix tussen psychedelisch, soul en shoegaze met zachte dromerige tonen. Daarnaast gaat het album voor mij ook heel erg over realiseren waar ik op dit punt in mijn leven sta, dat had iets heel erg rauw en direct.”
Dat lijkt een heel erg intensieve en unieke manier om een album te maken. “Het is wat ik op dat moment nodig had om te doen denk ik. Nu dat ik het gedaan heb, in een gezonde relatie zit en een kind heb waar ik voor moet zorgen zal ik niet snel opnieuw zo weinig afleidingen hebben om volledig in een album te duiken. De volgende plaat zal dus compleet anders moeten zijn gezien ik nu een gezin en allerlei verantwoordelijkheden heb.”
Het album was reeds grotendeels opgenomen tussen 2016-2018 toch duurde het nog tot juli 2020 voor het uitkwam. “Ik wou het album al veel vroeger uitbrengen, maar mijn label stelde voor om het na mijn zwangerschap te doen. Dan kreeg ik echter drie filmrollen aangeboden dus was ik pas klaar in december terwijl het album zou uitkomen in april. Van januari tot april zou ik dus tijd hebben gehad om promotie te doen, maar dan kwam corona ertussen. Het is dus het een na het ander geweest ‘Oh shit, ik ben zwanger, uitstellen. Oh shit, ik ben moeder, uitstellen. Oh shit, ik heb drie films na elkaar, uitstellen’ (lacht). Ik wou het al zo lang uitbrengen, maar na corona waren er de protesten en is de wereld aan het veranderen en zitten we middenin de slechtste tijd ooit om een plaat uit te brengen.”
Op dit album zingt Soko voor het eerst in het Frans in ‘Blasphémie’. “Dat voelde zeer gemakkelijk en natuurlijk aan eigenlijk, terwijl het hiervoor nooit natuurlijk aanvoelde en ik het dus ook niet wou forceren. Het is een nummer dat er zeer vlot uit kwam, ik denk dat ik de lyrics in ongeveer een half uurtje klaar had en het voelde meteen als een echt Frans nummer aan. Het gaat over iets dat ik meemaakte toen ik in Frankrijk woonde dus kwamen deze gevoelens en emoties ook natuurlijk in het Frans. Ik woon nu al dertien jaar in Engelssprekende landen dus is het logisch dat de meeste dingen waar ik over schrijf in het Engels eruit komen, maar ik hield ervan om het nu eens anders te doen. Ik weet niet of ik nu vaker Franse nummers zal schrijven, maar ik sta er in ieder geval open voor.”
We zoeken allemaal naar het soort liefde die we kregen als kind, of dat nu onvoorwaardelijk, voorwaardelijk, gezond of ongezond was
In ‘Replaceable heads’ heb je het over toxische relaties en daten met iemand die niet goed voor je is. “Niet een persoon, de een na de andere (lacht) vandaar ook de titel omdat het altijd hetzelfde probleem was, maar dan met een ander hoofd. Ik denk dat je dat patroon kunt doorbreken door te werken aan jezelf, in therapie te gaan en te begrijpen waar het vandaan komt. In het Hoffman Instituut ben ik erachter gekomen dat de reden waarom ik dacht dat dat gebeurde helemaal niet de echte reden was en kwam ik erachter dat we allemaal dingen uit onze kindertijd reproduceren. We zoeken allemaal naar het soort liefde die we kregen als kind, of dat nu onvoorwaardelijk, voorwaardelijk, gezond of ongezond was. Ik was het bijvoorbeeld gewend om een rouwende ouder te hebben omdat mijn vader stierf toen ik vijf was en ik een moeder had die wel haar best deed maar nooit echt emotioneel volledig beschikbaar was. Dat is waarom ik in al mijn relaties viel op personen die wel hun best deden, maar nooit echt beschikbaar waren en nog over een vorige relatie probeerden te geraken terwijl ze mij wel nodig hadden om beter te worden. Zodra ze dan beter waren hadden ze mij niet meer nodig en gingen ze verder zodat ik alleen achterbleef. Ik neem mijn moeder ook niets kwalijk, ze was een weduwe met vier kinderen die haar best deed om ons het beste leven te geven dat ze kon onder die omstandigheden. Het is gewoon waar ik gewend aan geraakt ben als kind en wat ik nu, als volwassene, heb proberen veranderen.”
Vorig jaar ben je bevallen van een zoon, Indigo Blue, heeft die gebeurtenis je manier van muziek maken veranderd? “Het heeft er vooral voor gezorgd dat ik geen muziek meer kan maken (lacht). De enige songs die ik nu maak zijn slaapliedjes om hem in slaap te krijgen voor andere nummers heb ik nu, ook door de promotie voor ‘Feel feelings’ geen tijd. We spelen samen glockenspiel en gitaar en er is ook een karaoke microfoon waarin we zingen. Het is grappig om mijn zoon daarmee bezig te zien.”
Nummer als ‘Looking for love’ of ‘To be a rainbow’ zijn nummers die de kracht van liefde vieren. “Ik denk dat we nu op een gewelddadige manier naar meer liefde, acceptatie en mededogen gaan. Jammer genoeg zijn er nog steeds veel mensen die geen verandering willen en er bang voor zijn, dat is waar de tegenstand tegen deze beweging vandaan komt. Toch ben ik hoopvol, dat is ook wat ik probeer te doen met mijn muziek. Ik hou ervan over liefde te schrijven en ik denk dat het, zeker nu, noodzakelijk is. Ik heb het gevoel dat de wereld een dikke knuffel kan gebruiken.”