Nu we 2020 resoluut de deur hebben gewezen, biedt komend jaar hopelijk iéts meer kansen aan jonge, beloftevolle artiesten om door te breken en zich live te smijten. Dit is een selectie van artiesten en bands die momenteel nog relatief onder radar zitten maar van wie we denken dat ze de komende jaren onze concertzalen, clubs en playlists zullen kleuren.
Billy Nomates (indierock/postpunk)
De Ierse bracht afgelopen jaar na enkele veel belovende singles een kostelijk zelfgetiteld debuut uit. De gitaren mogen dan wel indie rock kreunen, de synths, haar teksten en scherpe uitvallen schreeuwen post-punk. Terwijl ‘No‘ vrij nihilistisch van aard is, is ‘Hippy elite’ bijna radiovriendelijk. Het kan alle kanten op met haar. Komende vrijdag verschijnt het nieuwe Sleaford Mods album ‘Spare ribs’ waar ze trouwens een feature op heeft. (Yannick)
Cecile Believe (artpop)
Los van alle luide, gedeconstrueerde, knetterende muziek die de community rondom AG Cook telt, schuilen ook enkele artiesten die de trancey synths en art poppy productie gebruiken om er hun eigen ding mee te doen. Believe mag dan wel al een tijdje bezig zijn met muziek – haar debuut kwam uit in 2014. 2020 was ontegensprekelijk het jaar waar veel deuren voor haar eindelijk open gingen. Ze bracht een ep ‘Made in heaven’ uit en in november kwam daar nog een mixtape bovenop. Nu artiesten zich hopelijk niet langer hoeven te groeperen om livestream-concerten te organiseren, kan een definitieve doorbraak en misschien wel een nieuw album een feit zijn. (Yannick)
Claud (indie pop/bedroom pop)
De 21-jarige is al een tijdje aan het timmeren aan hun carrière. In 2019 verscheen al een eptje ‘Sideline star’ waarmee hen doorbrak met de single ‘Wish you were gay’. De single ging gepaard met een inzamelactie voor het Trevor Project waarbij hen t-shirts verkocht. Claud is een volgende in het rijtje veel belovende bedroompop-artiesten zoals Clairo en Benee. Hen brengt op 12 februari hun debuutalbum ‘Super monster’ uit. (Yannick)
Dishwasher_ (jazz)
De Belgische jazzscene doet het uitstekend de laatste jaren. Voor de grote poort staat inmiddels een vrij lange file aan gegadigden die zijn bijdrage wil leveren en elk jaar springt het licht voor enkelen op groen. Dit jaar zou dat licht wel eens de juiste kleur kunnen tonen voor Dishwasher_ (jawel, mét underscore). Het in Gent residerende trio omschrijft zijn muziek als ‘Jazz for the non jazzbeliever’ en experimenteert door de muren van genres heen. Deze aanpak breekt daarom de traditie zonder deze te verloochenen. Moet je kunnen. (Jens)
Firoza (poprap)
De uit Amsterdam afkomstige Firoza was afgelopen jaar te horen op compilatie-album ‘De fik 1’ met ‘Flirt’. Het label Burning Fik met Abel en Faberyayo als labelbazen slaat een nieuwe wind in het door trap en harde beats bestaande Nederhop-landschap. De oorwurm kan misschien al bekend in de oren klinken omdat hij al in de plonsjes heeft gezeten – net zoals haar kerstsingle met Stippenlift enkele weken geleden. Benieuwd wat we dit jaar van haar mogen verwachten. (Yannick)
Hang Youth (hardcore punk)
De eerder vermeldde Abel (van Gijlswijk) bij Burning Fik is frontman van hardcore punk-outfit Hang Youth. De band brengt zoals vintage punk dat wil korte, keilende politiek getinte boodschappen zoals ‘Defund de staat’, ‘Noem je dat openbaar vervoer?’ en ‘Alles moet beter’ op de bands laatste album. Nummers overschrijden vaak nauwelijks de één minuut wat albums als de live-sessie hieronder als een kanonskogel aan energie doet voelen. (Yannick)
Hope Tala (r&b met Latijns-Amerikaanse invloeden)
Barack Obama had Hope Tala’s ‘All my girls like to fight’ in zijn favoriete muzieklijst van 2020 staan. De Londense staat daar tussen Arlo Parks, Phoebe Bridgers en Bad Bunny. Haar Latijns-Amerikaanse beïnvloede akkoordverbindingen, haar scherpe teksten en haar soulstem blenden moeiteloos samen tot een sonisch landschap dat reizen even weer overbodig maakt. (Eva G)
Iliona (artpop)
Ergens tussen de met auto-tune spelende James Blake op ‘Assume form‘ en Angèle, daar bevindt de Brusselse Iliona zich. Afgelopen jaar liet ze al ‘J’ai du mal’ en ‘Moins joli’ op ons los – twee singles die haar pianokunsten op een fraaie manier in beeld brengen. Op de twee andere singles die ze dit jaar uitbracht (‘Ratrappe-moi’ en de hieronder vermelde ‘Reste’) worden die eerder naar de achtergrond verwezen en wordt gekozen voor een meer alternatieve r&b-klank met foggy, minimale beats waardoor meer focus ligt op haar bedwelmende stem. (Yannick)
Pa Salieu (hiphop)
Wie de Britse scène een beetje in de gaten heeft gehouden, kan het weinig verbazen dat Salieu vorige week ging lopen met de BBC Sound of 2021. De rappers brak het afgelopen jaar door met mixtape ‘Send them to Coventry’ dat bol staat van verhalen en anekdotes uit de man z’n thuisstad maar het eveneens heeft over de moeilijkheden die hij heeft meegemaakt als kind. De inmenging van z’n Gambiaanse roots in z’n Britse drill maken van Salieu één van de meest interessante nieuwe namen in UK hiphop. (Yannick)
Patches (art pop)
Afgelopen jaar bracht ze haar eerste ep ‘Hot enough‘ die alvast veel belovend klonk. Volgens haar sociale media zou het daar echter niet bij blijven en zouden we ons al snel aan een tweede ep mogen verwachten. Single ‘Silver foxes‘ zou volgens haar daarop te horen zijn en wij kunnen eerlijk gezegd niet wachten op nog meer nieuwe muziek en om haar na deze pandemie eindelijk in een zaal te zien optreden. (Yannick)
Sama Abdulhadi (techno)
Hoewel de Palestijnse recent om andere redenen in de pers verscheen, blijkt de dj aan een steile opmars bezig. Afgelopen jaar werd ze uitgenodigd door Boiler Room, Beatport, XLR8R etc. om – al dan niet op speciale locaties – mixes te verzorgen en 4:3 bracht een documentaire uit over haar en haar achtergrond. Ze is één van de nieuwste gezichten binnen de scène die hopelijk komende zomer zal te zien op verschillende grote dance-festivals. (Yannick)
Savannah Conley (slowcore/dream pop)
In 2018 bracht Conley zonder veel buzz al een ep’tje uit. 2021 moet echter hààr jaar worden; de artieste bracht afgelopen jaar enkele zeer fraaie singles uit en lijkt in te zetten op het uitbrengen van een debuutalbum. In december bracht ze haar laatste wapenfeit ‘Surprise, surprise‘ uit dat schippert tussen country en slowcore. Elders – zoals in ‘Never want to be in love’ – durft ze haar prachtige stem uit te spelen en dan doet ze een klein beetje denken aan London Grammar’s Hannah Reid. (Yannick)
The Snuts (indierock)
Fans van The Arctic Monkeys en The Black Keys houden best een goede vierkante meter aan hun muur vrij om een poster van The Snuts op te hangen. De vier jonge Schotten spelen al vijf jaar samen, hebben bijna allemaal een gitaar (behalve drummer ‘Joko’) en gaan hun debuut (‘W.L.’) uitbrengen in 2021. (Eva G)
TV Priest (postpunk)
In Groot-Brittannië is al enkele jaren een opmars bezig aan interessante gitaarbands, denk maar aan Shame, Idles, Fontaines DC etc. TV Priest zou daarbij wel eens de volgende in de rij kunnen worden. Het viertal uit London bracht afgelopen jaar al enkele singles uit en in mei verschijnt hun debuutalbum ‘Uppers’. (Yannick)
Tygapaw (industrial/Detroit techno)
De Braziliaanse wonende in Brooklyn doet al een tijdje de rond op verschillende platformen en (queer) clubevents maar blijkt nu via haar debuutalbum ‘Get free’ deze zomer via NAAFI éindelijk een breder publiek te hebben gevonden. Afgelopen jaar was ze onder andere te horen op Hard Dance, Fact en enkele dagen geleden nog op Crack waarbij haar kostelijke mixing van allerhande techno, jersey club en house in het oog springt. (Yannick)
YENDRY (latin pop)
De uit de Dominicaanse Republiek afkomstige artieste had tot haar passage op het intussen bekende Colors-kanaal op YouTube slechts een tweetal singles uitgebracht. Sindsdien heeft haar carrière een stevige vaart genomen. In oktober bracht ze nog een nieuw nummer ‘El diablo’ uit dat dezelfde Zuid-Amerikaanse tinten mixt met neo-soul en pop. Hopelijk krijgen we binnenkort ook eens een eerste ep te horen, de singles klinken alvast veelbelovend. (Yannick)