Gisteren vond naar jaarlijkse gewoonte Different Class plaatsaan de Gentse dokken. Deze feeërieke locatie mocht een evenzeer tot de verbeelding sprekende line-up verwelkomen. Een hoop beloftevolle acts warmde er in de namiddag de boel op voor de ondertussen min of meer gevestigde autotune-waarde Bladee.
Slechts twintig jaar is Lauren Auder, de fransman die op zijn jonge leeftijd al als model diende voor Vogue en met ‘Who’s carry you’ één van onze ep’s van 2018 maakte. Z’n weemoedige muziek maakte ook gisteren best wat indruk. De even betoverende als duizelingwekkende producties, bijgestaan door een in ambient begraven gitaar, stuwden zijn innemende bariton richting prachtige hoogtes. De vergelijking met King Krule’s stem is – terecht – al ettelijke keren gemaakt maar wij hoorden er gisteren bij vlagen ook de nonchalante passie in van Iceage’s Elias Rønnenfelt. Dat de androgyne Auder gezegend is van een ferme dosis charisma maakte het er nog beter op. We zetten er geld op in dat dit een grote zal worden.
Jaun Wauters zakte zonder band naar Gent af, naar eigen zeggen “so you could see how I am at this very moment”. De Uruguayaan zwierf rond op het podium, bracht een deel van de nummers zonder versterking en speelde z’n afsluiter middenin het publiek. Het bracht het gehele concert in een huiskamersfeer al deed het ons ook net iets te veel denken aan een zoveelste, doordeweekse avond in de living met een middelmatige netflixfilm op tv; aangenaam en gezellig was het wel, speciaal of ontroerend werd het nooit, daarvoor had Wauters simpelweg de songs niet.
Dit bericht bekijken op Instagram
@subbacultcha.be in the DOKhouse! ? #differentclass2019 #gent #dokgent #subbacultcha #ghent
Met ‘Essentials’ bracht Erika de Casier een charmant debuut uit dat nostalgie naar de r&Bbuit de jaren ’90 ademde. Als een frêle versie van Aaliyah wist ze onze oren ermee te vertederen. Live vielen studioparels als ‘Do my thing’ en ‘Rainy’ echter wat door de mand. Geluidsproblemen stelden de start van het concert uit, waardoor de Deense zichtbaar gestresseerd op het podium stond; een weinig overtuigende performance, cliché bindteksten en bij momenten afgehaspelde nummers leken hiervan het gevolg. Slecht werd het nooit maar we hadden toch op beter gehoopt.
De Frans-Britse Coucou Chloe mocht Rihanna’s modeshow vorig jaar van muziek voorzien en leek gisteren aanvankelijk iets te veel de manieren van Riri overgenomen te hebben. Ze bracht ongeïnteresseerd een schijnbaar amper voorbereide dj-set waaraan ze live achter de micro een amper hoorbare bijdrage leverde. Tegen het einde leek ze er gelukkig zelf meer zin in te krijgen en werden de nummers simpelweg beter en de producties overweldigender. Dit concert had hoe dan ook beter geaard in een donkere club maar dankzij de opvallende crescendotrend die het typeerde kon het nog op een voldoende rekenen.
Vrijwel onmiddellijk na Coucou Chloe was Faka aan de beurt. Deze twee queericonen begonnen vol goesting aan hun set en gooiden alle genderstereotypen overboord. Gaandeweg begon echter op te vallen dat de luide, Afrikaanse beats het gebrek aan inspiratie in het songschrijven moesten verdoezelen. Hoe langer het concert duurde, hoe eentoniger het werd. Faka was een hartverwamend feest voor de gendervrijheid maar spijtig genoeg niet echt meer dan dat.
Dit bericht bekijken op Instagram
Het is moeilijk om het succes van Bladee te verklaren. Z’n rap is poepsimpel, de teksten zijn overdreven melodramatisch en het autotunetrucje dat hij – samen met Yung Lean – hanteert is altijd hetzelfde. En toch was ons enthousiasme voor niemand zo groot gisteren. Bladee liet met z’n apathische, bevreemdende swagger en z’n enorm aanstekelijke songs niemand onberoerd. Hoogtepunten waren het nieuwe, zo verslavende ‘Vanilla sky’ en publieksfavoriet ‘Be nice 2 me’. Wanneer deze revelatie nog eens in België passeert zal je ons er hoe dan ook opnieuw terugvinden.