Geboren in de staat Mississippi en getogen in Tennessee wekt het weinig verwondering dat John Murry’s debuut een flinke scheut country in zich meedraagt. Met zijn diepwarme bariton bezingt de ingeweken Californiër op ‘The graceless age’ de troosteloze zelfkant van de Amerikaanse maatschappij, die deze dertiger als doorwinterde heroïnejunk van naald tot draad leerde kennen.
Net naast Warren Zevon waarmee hij niet alleen het gevoel voor frasering maar ook de donkere melancholie in zijn stem deelt, eist Murry een stukje niemandsland op ergens halverwege tussen Johnny Cash en Mark Lanegan. Terwijl de man met eerstgenoemde moeiteloos kan concurreren inzake brute zwaarmoedigheid, valt het op dat hij het qua muzikale avontuurlijkheid ruimschoots aflegt tegen de sombere bard uit Ellensburg waardoor het album iets te vast in het traditionele, gezapige singer-songwriterstramien blijft steken.
Nu eens begeleid door akoestische gitaar, dan weer door piano, kabbelt het grootste deel van ‘The graceless age’ zich teneergedrukt meanderend naar een weinig verrassende eindnoot die je vindt in een cover van Derek and the Dominos’ ‘Thorn tree in the garden’. Ter verhoging van het dramatische effect werd kwistig met strijkers en achtergrondkoortjes gestrooid, en ook al kom je hier en daar een stevige rockgitaar tegen, toch kleurt alles redelijk conformistisch binnen de lijntjes van het genre. Op zulke momenten moet deze langspeler het vooral hebben van de onmiskenbare persoonlijkheid die uit Murry’s vocalen spreekt.
Daarbij komt dat – hoewel hij, al dan niet in directe lijn, familie is van William Faulkner – John Murry zich ook tekstueel eerder in een clichématig discours plaatst. Zo hebben we een drugverslaving immers al origineler weten omschreven worden dan als “what keeps me alive will kill me in the end”, om nu één voorbeeld te geven. Op die manier komt deze debuutplaat hoofdzakelijk over als een degelijk en verdienstelijk werkstuk van een getormenteerde troubadour.
Er staan op ‘The graceless age’ echter een klein handvol nummers die het geheel naar een hoger niveau tillen. Zo bewijzen de uitstekende single ‘California’, het van een Sparklehorse-behandeling voorziene ‘Southern sky’ en het aanstekelijke ‘Penny nails’ dat John Murry het alleszins in zich heeft ooit een iconisch singer-songwriteralbum af te leveren. De tijd zal uitwijzen of hij deze verwachtingen inlost.
Album verdeeld door Konkurrent