Na wat speculatie en de release van ep ‘TOTEP’ eerder dit jaar kwam Kero Kero Bonito deze week plots met een nieuw album op de proppen. Na met glans te zijn afgestudeerd op ‘Bonito generation’ volgt nu de echte wereld en worden tekstueel de flauwe thema’s vervangen door onder andere mentale gezondheid, hoop, zelfontplooiing en het soms worstelen met het leven wanneer het niet allemaal meezit.

De band rond Sarah Midori Perry kwam een aantal jaren terug door de scene gedarteld met ‘Intro Bonito’, een mixtape vol frisse J-pop nummers. Het vrolijke trio verbeterde waar het kon op ‘Bonito generation’ door met succes zich nog meer te gaan toespitsen op hun 8-bit synthpop. Toch bleven we op bepaalde vlakken nog op onze honger zitten.

Op de ‘TOTEP’ ep probeerde de groep zich opnieuw heruit te vinden door meer rock-invloeden te gebruiken en soms zelfs een aantal noise-elementen toe te voegen aan hun bubbelige sound. Is dit hoe New Order zou klinken anno 2018? Het beste nummer ‘Only acting’ op de ep zien we ook een terugkeer maken op de plaat. Het nummer beschrijft perfect hoe Sarah zich op sommige momenten moet voelen en tonen tegenover fans of media. Aan de buitenkant en in het eerste deel horen we vrolijke KKB met een uitgelaten deuntje met een simpele basgitaar op de achtergrond. Maar de tekst vertelt eigenlijk al meer dan wat de melodie doet vermoeden: “That no rehearsal could show you how to feel inside /What you gotta hide / Where to put your pride.” Het nummer neemt in het tweede deel een regelrechte duik waardoor we niet alleen tekstueel zien waar Sarah soms mee worstelt evenwel door het nummer zélf wanneer de groep zich in de distorted synths en noise stort om duidelijk te maken dat bij iedereen soms wel eens het licht kan uitgaan ondanks dat het slechts een pose is.

Gelukkig begint het album iets minder zwaarmoedig met ‘Outside’ dat een lekker noisepop-nummer is waar Perry de dingen des levens groet wanneer het regent. Op ‘Flyaway’ zitten we met haar mee aan een raam gekluisterd vogels te spotten terwijl ze zich existentiële vragen stelt en de wens had ook graag eens een vogeltje te willen zijn. Naast meer rock invloeden is er tevens plaats voor een beetje synth- pop en dreapop zoals op ‘Dump’ of ‘Dear future self’, waarbij die tweede op een zonnige manier een melancholisch postkaartje stuurt naar haar oudere ik in de toekomst.

‘Make believe’ is, met kleine hinten naar KKBs typische PC Music vanop ‘Bonito generation’, nog zo’n prachtig nummer waarin Perry’s vocals goed tot hun recht komen aangevuld door instrumentatie die onder andere indierock, shoegaze en dreampop aandoen. Afsluiter ‘Rest stop’ is net zoals ‘Only acting’ weer zo’n bipolaire track waar je enerzijds dat speelse en dromerige van de groep in herkent maar aan de andere kant je een walm melancholie en tristesse aangevuld met noise over je heen krijgt.

Kero Kero Bonito wordt volwassen op dit tweede album met een sound die meer tot de verbeelding spreekt dan de bizarre maar fijne nummers vanop ‘Bonito generation’ en teksten die diepgang hebben gevonden. Perry zet de trend van de ep verder en zingt enkel nog maar in het Engels, waardoor de authenticiteit van de groep lichtjes inboet. Desalniettemin is ‘Time ’n place’ een zeer charmant noisepop-album voor een groep die nu pas echt zijn weg heeft gevonden.

Kero Kero Bonito speelt op 23 november in de Beursschouwburg in Brussel. Tickets zijn beschikbaar op de website van de zaal.