Een zot idee aan kerstdis moet het geweest zijn. Een album samen maken. Dat ze er nog nooit eerder aan gedacht hebben. Iedereen tevreden rond de kalkoen en de broertjes Jackson grijnzen naar elkaar. Wanneer ze niet aangesproken worden met Michael of Otis zijn ze Oh No en Madlib, veteranen in de rapgame. Oh No draait al een goeie twintig jaar mee en bracht vorig jaar nog zijn fel gesmaakte project met Blu uit. Madlib is dan weer een levende legende als producer. Met Freddie Gibbs bracht hij het tweeluik ‘Bandana’ en ‘Pinata’ uit en bokste hij beats in elkaar. Wat een geniaal idee om het eens samen te doen.

The Professionals heet het project en het minste dat we kunnen zeggen is dat het duidelijk een Madlib project is. Hoewel het niet zijn beste werk is, ademt het geheel toch vooral zijn geest uit. Na de obligatoire intro van een grote minuut, waar we warm gemaakt worden voor “showtime” beginnen aan het echte werk met ‘The pros’. Madlib laat meteen een resem aan hoogwaardige beats op ons los, die de ene keer zweven tussen zijn typische westerse klanken en die iets ruigere beats (waar Freddie Gibbs zo heerlijk over kan gaan).

Gelukkig is Oh No van alle markten thuis. De rapper uit Californië heeft ondertussen al lang zijn naam gemaakt als een rapper die een slimme tekst kan schrijven en maatschappelijke thema’s allerminst uit de weg gaat. Zo heeft het op ‘Dishonored valor’ over de aartsmoeilijke terugkeer van legerveteranen in de maatschappij. Even goed heeft hij hier over op de bank liggen en een cheeseburger naar binnen werken, een thema waar we ons net iets simpeler in inleven. Natuurlijk mag er ook niet vergeten te worden te rappen over centjes verdienen en de broers got you covered: ‘Timeless treasure’ en ‘Payday’ zijn twee knappe voorbeelden.

Helaas pakt de mayonaise toch niet zo goed als we zouden willen. De verveling sluipt rap in dit project. Hoewel we voor het overgrote deel niet kunnen klagen over de kwaliteit van de beats, voelt dit toch niet altijd aan als top notch Madlib. ‘I jus wanna’ lijkt zo wel heel erg op ‘These walls’ van Kendrick Lamar en het “niets-aan-het-handje, de zon schijnt toch altijd in Californië”-sfeertje begint na een aantal tracks ietwat te vervelen.

Oh No doet wat hij kan, maar hij valt net ietsjes te licht uit om een volledig project van die grote te dragen. Als sparringpartner van Blu of op iets kortere releases komt zijn stijl net dat tikkeltje beter tot zijn recht. Spijtig, want de man heeft meer dan een aantal zinnige dingen te zeggen en rake observaties te maken, maar het geheel weet ons niet genoeg te boeien om echt ons volledig te investeren in waar hij het allemaal wil over hebben. Een spijtige zaak, want zo vaak slaagt Madlib er niet in om niet een setje ideale beats voor te schotelen aan een rapper. En zo blijft het een album lang wringen. Het is net allemaal dat tikje te saai, te voorspelbaar en te veel op safe gespeeld. En dat zorgt dan weer voor een luisterbeurt die niet weet te beklijven.