Met ‘Waterslide, diving board, ladder to the sky’ tracht songwriter Dana Margolin het leven te symboliseren. De glijbaan vertegenwoordigt vreugde. De springplank symboliseert angst en de ladder het eindeloze. Die thema’s horen we dan ook uitgebreid passeren in haar teksten. Ze verpakt die in rauwe emotie en een ongepolijste muzikale omkasting. Omwille van de rustigere aanpak is het niet de plaat geworden waarvan we dachten dat de band ’m ging maken, maar we zijn bijzonder blij dat ze zichzelf niet herhalen.

We gaan er geen doekjes om winden: ‘Back to the radio’, de eerste single en openingstrack is meteen de beste song van de lp. We horen er de energie en urgentie in terug die hun vorige plaat ‘Every bad’ tot een van de indierocktoppers van 2020 maakte. Het heerlijke euforische einde zorgt zelfs voor kippenvel. Door zo vinnig uit de startblokken te schieten zet het viertal uit Brighton ons enigszins een beetje op het verkeerde spoor. 

Het snaarwerk van Margolin krijgt in de tracklist namelijk een kleinere rol toebedeeld. We horen meer nadruk op het toetsenspel van Georgie Stott. Soms moeten we zelfs denken aan bands als Yo La Tengo of Stereolab wanneer het orgel in de spotlights komt (‘End of last year’, ‘U can be happy if u want to’). Porridge Radio toont hiermee dat het niet zo makkelijk in hokjes te duwen is. De songs grijpen echter nog steeds naar de keel, hetzij zonder explosieve uitbarstingen. 

De pakkende mantra’s, bepalend voor de identiteit van Porridge Radio, zijn gelukkig weer alom vertegenwoordigd. “I don’t wanna be loved, I don’t wanna be loved”, gaat Margolin tekeer op het erg sterke ‘Birthday party’. Je voelt hier gewoon Margolins frustratie, versterkt door de aanzwellende, withete gitaren. Ook wanneer de groep het minder zwaar aanpakt, zoals op ‘Splintered’, blijven die mantra’s hun zeggingskracht behouden. 

Porridge Radio doet nog steeds niet aan refreinen (of popstructuren tout court), maar dat betekent niet dat de songs niet catchy zijn. ‘The rip’ is één van de meest aanstekelijke nummers die de band ooit schreef en een van de stevigste die je op ‘Waterslide…’ terug zult vinden. ‘Rotten’ is dan weer een onweerstaanbaar melancholisch nummer. Het nummer drijft voort op een rinkelende gitaarriff. Bovendien heeft Margolin met “This year the taste of apples changed” opnieuw een lyric te pakken die dagenlang in je hoofd zal rondspoken.  

Op de plaat spotten we evenwel enkele songs waar meer had ingezeten. Zo klinkt ‘Trying’ wat als een dertien-in-dozijn indietrack en ‘I hope she’s OK 2’ is een beetje flauwtjes. Misschien dat de klik nog komt. Toegegeven, de tracks op ‘Waterslide’ zijn nu eenmaal moeilijker te doorgronden dan de in-your-face composities van ‘Every bad’. Het lagere tempo heeft hier wellicht veel mee te maken. 

Bij de aankondiging van hun nieuwe album lazen we dat de groep hun muziek Coldplay-gewijs stadion-epic wilde laten klinken. Met een bang hart wachtten we het eindresultaat af. Gelukkig bleek onze vrees onterecht. ‘Waterslide, diving board, ladder to the sky’ is een goede opvolger geworden van doorbraak-plaat ‘Every bad’. Die komt overigens nergens in de buurt van die Coldplay-bombast. Het venijn van de voorganger mag dan wel een gemis zijn. Toch maken de spannende en gevarieerde composities dit helemaal goed.

Porridge Radio staat op 11 juni op het Best Kept Secret festival, op 14 augustus op Hear Hear! en op 4 december in de Cactus Club te Brugge.