Op 5 juni brengt Hinds haar vierde album ‘The prettiest curse uit’. Wij konden Ana Perrote (gitaar/zang) strikken voor een interview over slecht advies, touren en hoe het is om in een volledig vrouwelijke band te zitten.
please can you understand now why we can’t do live stream shows ?????
Slået op af Hinds i Onsdag den 18. marts 2020
De lockdown zorgt er in Spanje, net als hier, voor dat de activiteiten voornamelijk binnenshuis gezocht moeten worden. Iets wat op de Facebookpagina van Hinds al tot grappige taferelen leidde. “Iedereen was ons aan het vragen om eens een livestream te doen van een nummer maar de vertraging die op de verbinding zit zorgt ervoor datje als een idioot volledig naast de maat zingt (lacht). We hebben dat filmpje dan maar gepost zodat iedereen kon zien dat livestreams met de band geen goed idee waren. In de eerste weken van de lockdown waren we van plan om superactief te blijven en online van alles te delen, maar toen begon iedereen dat te doen en werd het een beetje overweldigend. Nu ben ik iets meer zen. Ik ben elke dag aan het werk en we hebben ideetjes voor video’s en zo, maar tegelijkertijd denk ik dat het goed is voor mijn mentale gezondheid om deze tijd te gebruiken voor wat te rusten. Niet om nog meer dingen te proberen doen dan als we aan het touren zouden zijn. Ik denk wel dat ik daar nu een goede balans in heb gevonden.”
Ade, Carlotta en Ana kenden elkaar al langer maar een drummer hadden ze nog niet gevonden voor de band. Tot daar uit het niets de uit Nederland afkomstige Amber Van Grimbergen bijkwam. “Carlotta, Ade en ik zijn al een tijdje beste vrienden en we speelden al samen maar we vonden geen vrouwelijke drummer die echt bij onze stijl aansloot. Op een dag deelde iemand een foto van de band nog voordat we iets van muziek gepost hadden. In die tijd had onze pagina maar een honderdtal volgers en dat waren allemaal vrienden van ons of mensen die we kenden. Ik was dus benieuwd naar wie deze persoon was die iets van ons deelde en die ik niet kende. Op haar profielfoto zag ik dat ze drum speelde, dat ze ongeveer onze leeftijd had en dat ze er supercool uitzag. Het bleek dat ze in een dorpje verderop woonde dus stuurde ik haar een berichtje om eens auditie te komen doen. Het klikte meteen persoonlijk en muzikaal, ze is nooit meer vertrokken (lacht). Het was heel erg millenial, de manier waarop we elkaar ontmoet hebben.”
Het ging zo ver dat we onze gitaren meenamen naar het strand en dat de instrumenten in ons vel gebruind waren omdat we zo lang speelden
De band Hinds was geboren maar voor het prilste begin moeten we nog iets verder teruggaan. “Carlotta en ik kennen elkaar via onze ex-liefjes die samen in een band zaten. Zelf konden we op dat moment totaal nog niet spelen, ik kende misschien drie akkoorden en was te verlegen om tegen iemand te zeggen dat ik met gitaar bezig was. Na een tijdje was de relatie tussen Carlotta en haar lief voorbij en besloten we om samen op vakantie te gaan. Haar moeder had een vrij groot busje dat we volledig vol laadden en waar onze gitaren in konden. Het was een spontane beslissing om ze mee te nemen, niet iets dat we op voorhand besproken hadden. In het motel waar we bleven leerde ik haar de paar akkoorden die ik kende en we kwamen erachter dat we daarmee een nummer van Bob Dylan konden spelen dus oefenden we daar eindeloos op. Het was heel fijn om te merken dat we steeds beter werden in ons instrument. Na een tijdje begonnen we de zang onder ons twee verdelen, zei zong dit deel, ik het volgende, dan zwegen we alle twee dan harmoniseerden we. Tot op vandaag is dat hoe we nummers schrijven, door samen de melodie te zingen. We geraakten volledig geobsedeerd door het gevoel dat we erbij kregen. Het ging zo ver dat we onze gitaren meenamen naar het strand en dat de instrumenten in ons vel gebruind waren omdat we zo lang speelden. Zelfs wanneer we gingen zwemmen oefenden we de zang en de dynamiek van een nummer. Op die reis is het eigenlijk allemaal begonnen, daar hebben we beslist om samen een band te beginnen.”
Niet om te zeggen dat het van dat moment van een leien dakje ging met de band en dat het succes voor het rapen lag. “In de periode dat we de band begonnen luisterden we vooral naar Bob Dylan, Patti Smith en Velvet Underground, gigantische bands die voor altijd ongelofelijk gaan zijn. De eerste twee shows die we gaven speelden we eigenlijk alleen maar covers en die laatste was zo vreselijk dat we besloten om met de band te stoppen. We bleven vrienden, maar we traden gewoon niet meer op. Een paar jaar later kwam die hele garagerock golf aangespoeld en begonnen we daarnaar te luisteren. Bands zoals Mac DeMarco, The Growlers en Thee Oh Sees gaven ons het gevoel dat je geen miljonair hoeft te zijn om coole nummers op te nemen. Het was oké om niet even getalenteerd te zijn als Bob Dylan om nummers te schrijven. Als dat de standaard is ga je nooit een nummer kunnen schrijven of van jezelf kunnen houden. Door naar al die bands van Burger Records te luisteren met hun diy mentaliteit kregen we terug het gevoel dat we muziek konden maken. De manier waarop die bands zich gedroegen, hun kledingstijl en hun video’s lag allemaal veel dichter tegen onze leefwereld zodat je het gevoel kreeg dat het je vrienden konden zijn. Natuurlijk bewonderden we ze, maar ze zijn veel menselijker dan de andere iconen in je hoofd.”
Garagerock gaf ons echt het gevoel dat er voor ons ook een plaats was, meisjes die gewoon leven en fouten maken zoals iedereen
“Daarom is het voor mij zo belangrijk dat meisjes na de show naar ons komen om te zeggen dat ze door ons een band zijn begonnen met hun vrienden. Ik denk dat het heel belangrijk om mensen zoals wij te vertegenwoordigen. Wij krijgen altijd de commentaar dat we zo wild zijn, we roken in onze clipjes en we amuseren ons. Precies alsof mensen verbaasd zijn dat meisjes ook wild zijn en roken. Vrouwen die roken en drinken of hard feesten zie je heel weinig terug in de muziekwereld. Vooral in pop muziek zie je alleen de hoogste standaard van vrouwen, zowel qua talent als qua uiterlijk en dat is heel moeilijk om je daar als vrouw aan te spiegelen. Daarom gaf garagerock ons echt het gevoel dat er voor ons ook een plaats was, meisjes die gewoon leven en fouten maken zoals iedereen. Ik hoop dat we het zo wat meer bereikbaar maken voor iedereen.”
Op ‘The prettiest curse’ horen we Hinds hun horizon verbreden. Elementen uit de popmuziek worden verweven met hun kenmerkende garagerock stijl. “Dit is het eerste album waarop we wat meer mensen in de studio hebben toegelaten om hun mening te geven. Dat is niet altijd makkelijk, want je bent heel beschermend over je ‘kindje’. Je bent bang dat het zijn identiteit kwijtgeraakt als je andere mensen in het proces binnenlaat. Tot dit album zaten we alleen met ons vier in de studio en klonken we op onze albums ongeveer exact zoals we live klinken. Die sound kenden we echter al en we voelden ons wat creatiever waardoor we open stonden voor nieuwe dingen te proberen. In augustus 2019 zijn we naar Los Angeles geweest om nummers te schrijven. Daar ontmoetten we Jennifer Decilveo die uiteindelijk het album zou producen. Jenn is iemand die heel anders is dan wij, ze komt van een meer poppy achtergrond. Nu heeft ze bijvoorbeeld net een nummer voor Demi Lovato geproducet. Tegelijkertijd is ze ook super wild en punk en vindt ze het geweldig om dat in ons terug te zien. Ze heeft ons uitgedaagd om zo punk te zijn als we maar konden, te schreeuwen en lagen in de zang te steken om chaos te creëren. Het was geweldig om iemand in de studio te hebben die we volledige konden vertrouwen. Ze zei het ons als ze iets niet goed vond en vice versa. Wij konden haar overtuigen en zij ons waarom iets wel of niet werkte. Het geeft een pak meer rust wanneer je discussieert met iemand die je vertrouwt.”
“Ik denk dat Jenn er samen met het feit dat we nu voor het eerst pre-productie hadden ervoor gezorgd heeft dat ik mij voor het eerst goed voelde in de studio. Hiervoor had ik er altijd nachtmerries over. Je kwam aan in de studio en nam op wat je kon in zo weinig mogelijk tijd omdat het zo duur is. We konden niet nadenken over of we iets wel of niet zouden proberen omdat je nooit meer terugkwam naar de studio. Nu konden we rustig nummers volledig afbreken en van niets herbeginnen. Het was niet langer ‘nu of nooit’ waardoor we het proces rustig konden laten vloeien en we minder gestresseerd waren. Dat heeft meer deuren geopend voor ons op muzikaal vlak want vaak beoordeel je iets nog voordat je het geprobeerd hebt. Je denk dat iets te pop is of niet rock genoeg nu konden we die dingen gewoon proberen en daarna beslissen of we het zouden gebruiken of niet. We hebben dingen geprobeerd die we anders nooit zouden doen maar nu houden we ervan en voelen we ons er erg goed over.”
De mensen gingen ervan uit dat we popmuziek wilden maken en dat we niet wisten waarmee we bezig waren
In hun nieuwe single ‘Just like kids (miau)’ heeft Hinds het over al het slechte advies dat ze als band gekregen hebben en hoe vrouwelijke bands vaak aan andere standaarden moeten voldoen dan mannelijke bands. “Met mijn vriendinnen in een band zitten is geweldig, maar het is oneerlijk dat meisjes zo veel energie moeten verspillen om zich te bewijzen. Die energie zouden we kunnen gebruiken om plezier te maken of gewoon ‘whatever the fuck we want’ doen. Al de lyrics op ‘Just like kids (miau)’ zijn gesprekken die we letterlijk gehad hebben met mensen. Het zijn dingen die we continu te horen krijgen en ik denk dat een groot deel ervan te maken heeft met het feit dat we vrouwen zijn. In het begin dat we optraden deden we net dezelfde dingen als onze mannelijke vrienden in bands in Madrid. Als we bijvoorbeeld in het publiek sprongen kregen we de commentaar dat dat verkeerd was. De mensen gingen ervan uit dat we popmuziek wilden maken en dat we niet wisten waarmee we bezig waren. Mensen denken er niet over na dat we misschien niet geïnteresseerd zijn in de eerste de beste mening die ze in hun hoofd gevormd hebben. Het leek ons dus de beste manier om er op deze manier de draak mee te steken en ondertussen geld te verdienen aan die dubbele standaard (lacht).
Een ander thema dat we in songs als ‘Good bad times’ en ‘Riding solo’ terugvinden is de moeilijkheid om relaties te onderhouden vanop een afstand. “Ik vind dat we op dit album meer rechtuit zijn over wat ons bezighoudt ook al is het niet opgewekt of goed. Door in een band te zitten offer je veel op. Je hebt de beste job in de wereld en dat ene uur op podium voelt ongelofelijk, maar je offert er alle andere dingen voor op waar je van houdt. Een normale relatie onderhouden wordt erg moeilijk en je bent er vaak niet voor je familie in de goede of slechte tijden. Al die dingen mis je. Het is ook moeilijk om te groeien als mens omdat je door het touren geen tijd hebt voor andere dingen. Er is geen tijd om te leren koken of voor hobby’s, zelfs iets simpel als een hond hebben is zo goed als onmogelijk. Van het spelen word je enorm gelukkig maar al de rest moet je vaak missen. Ik denk dat we het nu naar voren brengen omdat het iets is waar we veel over praten in de band en waar we het moeilijk mee hebben. Dat is wat ik bedoelde met rechtuit zijn. Als we onze thuis missen gaan we geen medelijden met onszelf hebben. Het is nog steeds iets waar we voor kiezen en waar we gelukkig mee zijn, maar we kunnen het er evengoed wel over hebben. Uit dat gevoel komt onze albumtitel ‘The prettiest curse’ uiteindelijk ook voort.
“Er is een punt vanaf wanneer alles minder spannend wordt. Niet dat het oninteressant wordt, maar het voelt niet langer gloednieuw aan. De afgelopen drie, vier jaar voelde alles zo nieuw aan dat je niet de tijd of de energie had om erbij stil te staan en na te denken over wat er gebeurde of wat je mistte. Voor mij kwam dit besef er iets voor dat we aan het album begonnen. Dat ik echt zag wat er allemaal rond mij gebeurde, wat niet betekent dat het nu moeilijker is. Alle kaarten liggen nu op de tafel en ik begrijp beter wat er allemaal aan de hand is. Soms kan het hard zijn, maar ik denk dat het de enige gezonde manier van vooruitgaan is in plaats van in het midden van de nacht wakker te schieten en te beseffen wat er aan het gebeuren is. We leren langzaamaan om het te accepteren en om het iets makkelijker te maken voor onszelf en onze geliefden. Je angsten onder ogen zien maakt het iets makkelijker om er mee om te gaan.”
Het album van Hinds zou normaal op 3 april uitkomen maar werd door het coronavirus uitgesteld naar 5 juni. “Ik lig vaak ’s nachts wakker over wat we gaan doen om het te promoten. In Spanje zouden binnenkort de winkels terug beginnen opengaan dus misschien kunnen we tegen 5 juni naar platenwinkels gaan om albums te signeren. We kunnen een map maken waarop staat welke winkels we bezoeken en wanneer zodat mensen kunnen langskomen om ons te ontmoeten. Eventueel kunnen we onszelf op voorhand opnemen terwijl we de nummers spelen en dat dan uitzenden. Het voelt wat raar aan om niet te kunnen touren en dit op de gebruikelijke manier te doen dus gooien we echt al onze ideeën tegen de muur om te zien wat er blijft plakken (lacht).”