40. Young Fathers – Heavy heavy
Voor ‘Heavy, heavy’ haalde de producer van het album de inspiratie bij een kunstinstallatie genaamd The Procession van de artiest Hew Locke. Het kunstwerk probeert het publiek actief te betrekken bij een exploratie van feest, aanbidding, protest en rouw door een historische lens. Young Fathers omarmt dit verhaal en bouwt een feestje met de luisteraar. Geheel in hun kenmerkende stijl die bij momenten ruig; psychedelisch en zelfs gospel kan zijn, in een jasje van art pop. ‘Heavy, heavy’ raast voorbij en neemt je bij de hand in een rit gevuld met feest, maar doorspekt met subtiele, doch scherp protest. Na afloop moet je even bijkomen, maar de processie is al honderd kilometer verder. (Louis)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify
39. Shame – Food for worms
Schaamteloos vervelt Shame bij elke plaat tot een vernieuwde versie van zichzelf. Balorige post-punk (‘Songs of praise’) werd spitsvondige postfunkpunk (‘Drunk tank pink’) en leidt Shame op hun derde worp richting een eerder gladgestreken postpunk geluid. Charlie Steen haalde er een zangcoach bij en de deuren werden opengezet voor de minzame kant van Shame. Resultaat? Een dynamische plaat waarbij meer gecreëerd wordt, door net minder alles vol te plamuren. ‘Aderall’ is zo’n nummer dat een rauwe en ongeremde basis ingeruild heeft voor een bedachtzame, zachte aanpak. Los daarvan voel je nog steeds dezelfde band de pedalen hanteren. (Jonas VL)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify
38. Swans – The beggar
Michael Gira is een kat met meer dan negen levens. De bijna-zeventiger maakte onder de naam Swans zijn – als we Wikipedia mogen geloven – zestiende studioplaat. ‘The beggar’ is gevarieerd qua stijl en qua songs. ‘Los Angeles: city of death” is kort (voor Swans) en knoopt aan met het rijke verleden van Giras industrial en postpunk. ‘The beggar lover (three)’ staat jammer genoeg niet op de reguliere vinyl-release. Dat zal eerder uit praktische overwegingen zijn (drie kwartier speeltijd), zonde als je ‘t mij vraagt. Laat Gira maar z’n leven lang muziek maken. De man zal altijd weten te verrassen en te verblijden. (Jonas Vda)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify
37. Squid – O monolith
Een van de beste debuutplaten van 2021 kreeg in 2023 een officieel vervolg. ‘O monolith’ werd onder het toeziend oog van Dan Carey opgenomen in Peter Gabriels studio, en is net wat minder toegankelijk dan ‘Bright green field’. Kleppers à la ‘Narrator’ of ‘Pamphlets’ vind je er niet op terug, maar wat gelukkig wel gebleven is, is de experimentele postpunk-sound die bij tijd en stond stevig uit de hoek kan komen. Vooruitgang is er vooral in de vorm van de zingende drummer Ollie, die zijn typerend schreeuwerig stemgeluid af en toe laat voor wat het is en het aandurft om te zingen. (Martijn)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify
36. Olivia Rodrigo – GUTS
Wie had durven denken dat het wederkeren van de gitaren zou terugkomen uit voormalige Disneyhoek? Oké, oké, Miley Cyrus haalde ook al wat prima glamrock boven van tijd tot tijd, maar dat was vaker een geslaagde pastiche dan een terugkeer van de zes snaren door de grote poort. Dame Rodrigo daarentegen slaagt erin op haar tweede, ‘GUTS’, om klassieke rock ‘n’ roll weer cooler dan de Kristallijn op kerstdag te laten klinken, ook al knipoogt ze van tijd tot tijd vettig richting nineties. De hits spatten uit de speakers, de teksten zijn vaak in perfecte dosissen puberaal én toch behapbaar voor deze 29’er, en zelfs de meeste ballads blijven recht staan tussen al dat geweld. Gooi daar naar het einde toe nog een goeie klodder shoegaze tegenaan (‘Pretty isn’t pretty’) en wij kijken reikhalzend uit naar wat de toekomst te bieden heeft voor team Olivia. (Zeno)
Beluister: Apple Music | Soundcloud | Spotify
35. Animal Collective – Isn’t it now
Twee albums op evenveel jaren van ons favoriete collectief, we zijn gezegend. Wat ons betreft scheerde ‘Time skiffs’ vorig jaar hogere toppen, al is de onverwachte wederkeer richting hun freak folk roots een welkome plotwending van jewelste. Middelpunt van het album, en de belangstelling, is het meer dan twintig minuten durende nummer ‘Defeat’: niemand kan kabbelen zoals Animal Collective, met de kronkelende spanning tussen Panda Bears engelenstem en Avey Tares krakende geneuzel. De eclectische hoogtes van hun elektronische meesterwerken ‘Merriweather post pavillion’ of ‘Strawberry jam’ worden niet gehaald, maar wij vonden persoonlijk altijd (nog) meer warmte en menselijkheid terug in voorgangers ‘Feels’ en ‘Sung tongs’. Wij houden de hoop hoog voor nog een meesterwerk later in de carrière, en in afwachting warmen wij onze handen graag aan ‘Isn’t it now’. (Zeno)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify
34. Liturgy – 93969
Black metal is geen genre dat je vaak tegenkomt in de eindejaarslijstjes van Indiestyle. Het is wellicht geen toeval dat het uitgerekend Liturgy is, een groep die al sinds haar ontstaan door genrepuristen wordt uitgespuwd, die die barrière wel weet te overschrijden. Met ‘93696’ is frontvrouw Haela Ravenna Hunt-Hendrix, het brein achter Liturgy, erin geslaagd om haar transcendental black metal nog grootser en ambitieuzer te maken dan ooit te voren. Als je weet dat ze al onder meer een volledig filosofisch traktaat over black metal schreef en haar vorige album een black metal opera over het ontstaan van alle dingen was, dan wil dat wel iets zeggen. (Tobias)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify | YouTube
33. Lankum – False lankum
Een folkalbum dat grotendeels bestaat uit covers van eeuwenoude traditionele liederen klinkt misschien niet meteen als een must-listen, maar dan heb je duidelijk nog niet van Lankum gehoord. Dankzij het gebruik van minder voor de hand liggende instrumenten zoals de Ierse doedelzak en concertina maakt deze Ierse band zich de songs volledig eigen en wordt een duistere, soms bijna demonische stemming neergezet. Voeg daar nog de naargeestige zang aan toe (vooral die van Radie Peat) en wat ambientintermezzo’s en je bekomt iets behoorlijk unieks van zowel ongekende schoonheid als lelijkheid. Zelfs als je niet waardeert wat Lankum doet, laat deze plaat je niet onberoerd achter. (Martijn)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify
32. Ryuichi Sakamoto – 12
’12’ is het afscheidsalbum van pianist en componist Ryuichi Sakamoto en kwam enkele maanden voor hij stierf aan een slepende ziekte uit. Los van redelijk wat filmmuziek is ’12’ samen met (het ook fantastische) ‘async’ het enige album dat de man uitbracht sinds zijn kankerdiagnose vele jaren terug. Na een carrière met meerdere muzikale gezichten besloot Sakamoto zich na die diagnose toe te leggen op spaarzamere composities, met ’12’ als het meest minimale gevolg. Het klinkt als het werk van iemand die na jaren met regels rond harmonieën heeft besloten om enkel puur op gevoel te componeren, wat resulteert in twaalf akelige, prachtige en fragmentarische stukken waarin synthesizers en in galm ondergedompelde piano elkaar afwisselen. (Lowie)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify
31. Avalon Emerson – & the charm
Avalon Emerson had op haar mixalbum voor DJ-Kicks al haar meer popgerichte kant laten horen, maar voor de meesten stond ze vooralsnog gekend als leftfield techno dj. Het constante touren eiste echter zijn tol, waardoor een geplande pauze om te herbronnen samenliep met de pandemie.
Voor ‘& the charm’ werkte Emerson samen met haar vrouw en intieme vrienden, met als resultaat zachte, warm aanvoelende dream pop, maar evengoed is het een weemoedige en melancholische overschouwing met haar hectische dj-carrière. De niet altijd perfecte zanglijnen voegen heel wat charme toe aan de tussen shoegaze tot balearic house schipperende instrumentals. En zoals een goed popalbum hoort te doen, zijn de lyrics net onspecifiek genoeg om een gans spectrum aan emoties op te roepen. (Daan)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify