Wegwijzer voor het najaar: artiesten (deel 1)

door Thomas Konings

In onze vooruitblik op de tweede jaarhelft willen we ook de artiesten belichten waarvan we geloven dat zij de smaakmakers van het najaar kunnen worden. Eerder kon je in onze “toekomstmuziek” al lezen waarom we denken dat Mssingno, Doss, Girl Band en Tirzah gaan doorbreken, die selecteerden we dus niet meer in dit lijstje. Wel kozen we dertig andere artiesten en vandaag presenteren we er daar tien van. Grofweg kan je ze allemaal onder de noemer indiepop verzamelen, maar onderling verschillen ze sterk van elkaar.

Years and Years

Het Britse trio Years and Years bekoorde ons de afgelopen maanden met de meest plezierige popnummers. ‘Take shelter’ combineerde The Weeknd-zang, meer traditionele indie en een dancehallvibe in een radiovriendelijke formule, ‘Real’ dreunde wekenlang door onze hersenpan dankzij een onweerstaanbaar refrein en een veelkleurige productie. Erg subtiel, diepzinnig of kunstig is de muziek van dit drietal niet, aanstekelijk dan weer wel. De groep zorgt voor een suikerrush in hoofd en benen, nog steeds het kenmerk van de betere popmuziek.

Suvi

De woorden “Zweedse” en “deerne” volstaan waarschijnlijk al om de weg naar de onderstaande muziekspeler te vinden, maar sta ons even toe om uit te leggen waarom we zo van deze zangeres houden. Suvi brengt wat we hier al eens blogpop durven noemen, maar ze onderscheidt zich daar op twee manieren in. Ten eerste heeft de muzikante die typische Scandinavische klasse en zingt ze stijlvol als we dat van een noorderling verwachten. Daarnaast voelen haar liedjes rijk aan, georkestreerd zelfs, waardoor de artieste schijnbaar moeiteloos heden en verleden combineert.

Rainer

We gaan door met het Londense duo Rainer, dat bestaat uit zangeres Rebekah Raa en producer Casually Here. Die laatste kan je wel kennen van zijn werk voor Brolin en Albertine. Het tweetal maakt heuse futurepop en dat is vooral erg spannend omdat de muziek een vernieuwend element bevat. Nadat we ‘Girls’ een eerste keer hoorden, luisterden we meteen nog een keer om alles even op een rijtje te kunnen zetten. Daarna herkenden we een heerlijk eigentijds nummer. Verder vinden we het ook erg prettig dat hun songs vaak binnen hun speeltijd sterk van gevoel veranderen.

Eyedress

Dan is het hoog tijd om de gevestigde popculturen in dit overzicht te verlaten en onze blik eens te verplaatsen naar de Filippijnen. Daar is immers muzikaal gezien heel wat aan de gang en Eyedress lijkt daar wel de exponent van.  Deze producer maakt liedjes die duidelijk wel eens gerollebold hebben met Chromatics, maar zeker ook invloeden uit andere genres, bijvoorbeeld hiphop, bevatten. Het onderstaande ‘Nature trips’ is voorlopig het hoogtepunt van Idris Vicuña’s oeuvre; het is dan ook een bezwerende song die met de ogen toe zijn weg naar de eindejaarslijstjes moet vinden.

All We Are

Dat brengt ons naadloos bij All We Are, een groep waarvoor Eyedress al een remix maakte. Het was meer bepaald een herwerking van ‘Feel safe’, het nummer dat er ook voor gezorgd heeft dat we de band uit Liverpool in dit lijstje opnamen. Die song voelt namelijk erg clever en doordacht aan. De zang lijkt berekend ingehouden, gitaar en bas geven dezelfde indruk en wanneer het liedje richting een losgeslagen einde gaat, blijft de sound ook daar intelligent en classy. Dat andere snoepje ‘Utmost good’ toont daarnaast dat we niet met een toevalstreffer te maken hebben.

Álauda

Soms kunnen artiesten beter hun eigen persoonlijkheid op de achtergrond houden en op die manier de kracht van hun kunst in de verf zetten. De vrij tot zeer mysterieuze Álauda doet dat met succes. Net als FKA Twigs, of iets verder terug in de tijd Björk, verrast de muzikante met een eigen kijk op popmuziek en liedjes die bepaald niet alledaags klinken en daardoor net zo bij weten te blijven. Nummers als ‘Falling star’ of ‘Honey priest’ zijn eigenzinnig, benaderen de avant-gardistische sound van pakweg Julia Holter en intrigeren bij elke luisterbeurt.

Lydia Ainsworth

Niet heel ver van het kluizenaarshuisje waarin Álauda lijkt te verblijven, ligt een berg waarop de Canadese Arbutus-act Lydia Ainsworth inspiratie opdoet voor haar ijle dreampopliedjes. Ook deze dame positioneert zich als outsider in het muzikale landschap en past daardoor perfect bij haar label, dat ook de thuis is van acts als Majical Cloudz en Braids. Met die laatste act heeft Ainsworth trouwens haar intrigerende zang gemeen. Die is hier hoog, een beetje buitenaards – bedoelen we uiteraard positief – en buitengewoon beklijvend.

Yumi Zouma

Maakten begin dit jaar een waanzinnige sterke start en hopen we snel weer terug te zien voor meer lekkers:  Yumi Zouma. De self-titled debuut-ep van het collectief klonk bijna te perfect. We kregen van die typisch gestileerde, door de eighties beïnvloedde pop, smooth als de allerbeste ballads en zoet als je favoriete suikergoed. Daarnaast was het geluid van de band tijdloos, riepen we daardoor net niet ‘instant klassieker’ en hoorden we iets tussen zoete melancholie en charmante nonchalance.

Clarence Clarity

Het mag duidelijk zijn dat wij een zwak hebben voor oddball, ietwat excentrieke artiesten die zich  niets aantrekken van de trends die zich in de muziekwereld afspelen. Eén van hen is ook Clarence Clarity, een alweer vrij mysterieuze artiest die horror en pop wil verenigen. Dat is nog iets anders dan de enge elektronica van Tim Hecker of de duistere rock van van occulte bands. Deze muzikant klinkt als een op hol geslagen Ricky Martin die over de meest grillige producties songs als ‘Alive in the septic tank’ zingt. Bijzonder, zeg je? Wacht tot je het gehoord hebt.

Jaakko Eino Kalevi

Wij houden van Finse, langharige trambestuurders die na hun uren underground-popmuziek maken voor jongens en meisjes met dotjes. Eigenlijk hadden we ook meteen kunnen zeggen dat Jaakko Eino Kalevi een man naar ons hart is, aangezien die focusgroep waarschijnlijk enkel deze knaap zou bevatten. De opvallende muzikant tekende bij Weird World voor een eerste internationaal uitgebrachte ep en zal later dit jaar ook een echte langspeler afleveren. Zijn kenmerkende sound doet alvast vermoeden dat die de moeite gaat zijn, want zeg nu zelf: hoe kan je nu niet in zwijm vallen voor dreamy doch dansbare space-disco?