In 2019 werd Ed Sheeran bekroond tot de beste Britse artiest van het voorbije decennium, verwende Harry Styles ons met zijn tweede album en waagde Robbie Williams zich aan kerstsongs. Geven deze nieuwtjes je hartkloppingen? Doen ze je denken dat het tijd is om het concept singer-songwriter voorgoed te begraven? Deze lijst brengt soelaas. En wat voor een: het is een van de meest gevarieerde en beste lijsten die we dit jaar opstelden.
We maken ons niet populair door te zeggen dat we gelijk hadden. Omdat het gewoon het geval is, doen we het toch. Vorig jaar merkten we op dat long gone are the days dat singer-songwriters slechts mannen met baarden en gitaren waren. De lijst voor 2019 bevestigt dat. Er zijn weliswaar nog artiesten die onder deze noemer vallen, maar die maken het label singer-songwriter zich eigen met ironie, referenties naar het verleden en verdriet.
Kevin Morby anticipeerde dat zijn combinatie klassieke gitaar en uitzinnige piano op zijn vijfde album ons aangenaam zou verrassen door het ‘Oh my god’ te noemen. Andrew Bird wist nog voor de critici dat hij op zijn twaalfde album, waarin hij folk-rock combineerde met politiek protest, een nieuw hoogtepunt bereikt had en noemde het steevast ‘My finest work yet’. Folk en blues zijn de belangrijkste inspiratiebronnen op Daniel Norgrens ‘Wooh dang’, terwijl Michael Kiwanuka een ode brengt aan soul en gospel op zijn gelijknamige album. Met zijn baritone stem maakte Bill Callahan van ‘Shephard in a sheepskin vest’ een album in de traditie van Leonard Cohen.
Nick Cave verwerkte verder zijn verdriet over de wereld, liefde en zijn gestorven zoon op het hartverscheurende album ‘Ghosteen’, waarin gitaren, strijkers, piano’s en ambient soundscapes elkaar afwisselen. Purple Mountains krijgt de prijs voor het meest tragische album van de lijst: een maand na de release van het gelijknamige album, vol rake observaties over het geluk en de liefde verliezen, pleegde zanger David Berman (ook nog gekend van Silver Jews) zelfmoord.
De verschillende vrouwelijke artiesten met gitaren in de lijst tonen ook aan dat verandering van spijs doet eten. Aldous Harding gebruikte het instrument om haar kwetsbaarheid, poëtische lyrics en gekke hoedencollectie tentoon te stellen. Nilüfer Yanya maakte met haar straffe stem en aanstekelijke rifjes een conceptplaat over liefde, zelfbeeld en maatschappelijke verwachtingen. Weyes Blood brengt op ‘Titanic rising’ religieus geïnspireerde barokke pop-rock. Julia Jacklin, Jessica Pratt, Hand Habits en Bedouine blazen dan weer slow pop en folk nieuw leven in.
Albums waar weinig of geen gitaar aan te pas komen, blinken uit in het departement elektronische klanken. Organ Tapes gebruikte op zijn derde album ‘Hunger in me living’ loops en autotune om fijne ingetogen pop te maken. De meest verrassende albums in de lijst zijn diegene waarop elektronische klanken gemend worden met klassieke instrumenten. Sudan Archives en Kelsey Lu lieten zich beiden opmerken door hun experimenteel viool- en cellospel.
Er is ook een nieuwe trend zichtbaar in onze lijst: het bevat redelijk wat artiesten die zowel standvastige voorstanders als felle tegenstanders hebben. Met ‘When I get home’ toont Solange nogmaals dat ze zo veel meer is dan het zusje van Beyoncé dat ooit Jay-Z aanviel in een lift. Sommigen vinden Stella Donnellys songs over waarom oude mannen bang van haar zijn geniale maatschappijkritiek. Anderen beschrijven haar dan weer als een aanstellerig meisje. Terwijl sommigen Lana Del Rey overrated vinden, gaf Pitchfork, haar nieuwste album een ongeziene 9.4/10. “One of America’s greatest living songwriters”, dixit dit Amerikaanse online muziekmagazine, is dan ook niet voor niets onze nummer één.
Eindelijk vat onze top 3 de rest van de lijst goed samen. Op de derde plaats staat iemand die experimenteert met klanken, Weyes Blood. De zilveren medaille is voor een man die het label singer-songwriter volledig naar zijn hand zet, Nick Cave. Op de eerste plaats prijkt een artieste die als sinds 2011 de meningen verdeelt met haar zwoele stem en Hollywood Darling-imago, Lana Del Rey. Zo, onze lijst maakt meteen een einde aan die existentiële crisis over de relevantie van singer-songwriters. Laat je nu vooral niet ontmoedigen door Robbie Williams zijn reusachtige sneeuwhond en kerstjumper (videoclip ‘Time for change’ voor al de nieuwsgierigen).
20. Andrew Bird – My finest work yet
18. Michael Kiwanuka – Kiwanuka
15. Stella Donnelly – Beware of the dogs
14. Bedouine – Bird song of a killjoy
13. Organ Tapes – Hunger in me living
12. Purple Mountains – Purple Mountains
11. Bill Callahan – Shepherd in a sheepskin vest
9. Jessica Pratt – Quiet signs
6. Nilüfer Yanya – Miss universe
3. Weyes Blood – Titanic rising