Ook in popland viel er afgelopen jaar het één en ander moois te bezichtigen. Het leverde genoeg materiaal op om ons langste lijstje van beste popalbums tot nu toe te serveren, een bescheiden 15 stuks. En hoewel er op het eerste zicht een aantal evidenties te vermelden zijn, graven we net zoals bij de pop die het tot op het lijstje schopte, net een beetje dieper.
Pop is ondertussen zijn wel erg beknopte beschrijving volgens de Van Dale ruim ontgroeid. ‘Moderne (populaire) muziek’ dekt al lang de lading niet meer wanneer er zo’n afwisselende, soms tegenstrijdige, overvloed aan popmuziek te rapen valt. Zo zou je Silk Sonic en Sega Bodega niet snel als muzikale broers bestempelen, toch nemen ze verdiend respectievelijk plaats 1 en 3 in.
Dat is het aantrekkelijke maar tegelijk ook het verwarrende aan (pop)muziek vandaag. Want er is sowieso voor iedereen wel iéts te vinden, maar het lijkt daarom soms des te moeilijker om te vatten wat popmuziek nu precies is. En bijkomstig, heeft het eigenlijk wel zin om die definitie zo scherp te willen stellen? Voor je kan knipperen is er ergens wel al een nieuwe invulling tevoorschijn gekomen binnen het een of andere subgenre dat toch net niet onder de paraplu valt. Die uitleg van Van Dale lijkt plots toch een stuk interessanter.
In plaats van ons vruchteloos vast te wringen in semantiek lichten we een aantal punten uit die volgens ons vrijwel onontbeerlijk zijn voor succes binnen de tegenwoordige tijd in popmuziek. Een eerste opmerking slaat verrassend genoeg niet op de artiesten zelf, dan wel op diegenen die het succes nog steeds het meest bepalen: de luisteraars.
Een blik op onze lijst toont dat de artiesten die erin slagen goede popmuziek te produceren, er vaak ook in slagen om het publiek even succesvol te bespelen. Publiek, want het zijn niet enkel fans die de muziek bovenaan de te bespreken agendapunten duwen. Zo viel de controverse die Lil Nas X zich op de hals haalde door z’n duivelse lapdance en bloederige Nikes op de conto te schrijven van toch niet zo heel ruimdenkende individuen. En hoewel het sentiment achter dat opgewaaide stof niet al te positief was, Lil Nas X wist er evenwel slim en humoristisch zijn profijt mee te doen.
Wegwijs zijn op het internet en weten hoe je op welke app jouw fans het beste warm maakt voor je muziek, het is geen kernwetenschap maar helpt ja wel vooruit. Zo zal het geen toeval zijn dat PinkPantheress haar versie van pop in korte nummers giet die ze vooral via TikTok aan de man wist te brengen. En zo kan er evenzeer een boompje geplant worden voor het samenspel bij Magdalena Bay tussen hun online bestaan en hun muziek, het één versterkt en stuurt het ander. Zo lijken een goede verstandhouding met ‘het internet’ en een flair voor online aanwezigheid stilaan onmisbaar voor een popster anno 2021.
Tussen de lijnen door valt in onze lijst nog wat anders op te merken, dat 2021 voor pop veelal een jaar van bevestiging was. Van artiesten die al (aanzienlijk) succes kenden en stevige verwachtingen hadden in te lossen (o.a. Lil Nas X, Angèle) tot opkomende en toekomstige popprinsen en -prinsessen die de bal niet mochten of konden misslaan op hun debuutplaten (o.a. Olivia Rodrigo), allemaal wisten ze stukjes briljant vanonder de druk uit te halen en een bevredigend antwoord te bieden op hoe popmuziek voor hen hoort te klinken. Zo bewees Doja Cat dat ze als geen ander de soms dunne lijn tussen rap en pop weet te bewandelen en vonden Chvrches zichzelf samen met hun authenticiteit terug, terwijl Sega Bodega wat licht vond na zijn donkere debuut ‘Salvador’.
Een andere bevestiging was dat goede popmuziek niet opnieuw het warm water hoeft uit vinden om dat etiket te verdienen. Zo is onze popplaat van het jaar, ‘An evening with Silk Sonic’ niet revolutionair maar wel quasi foutloos uitgevoerd. Alles klopt, van de gladde teksten tot de funky pakjes en de nostalgische waas die ze over de videoclips drapeerden. Het herkenbare van die retro esthetiek en het steunen op formules die hun succes al bewezen hebben kan dan als een beredeneerde gok geïnterpreteerd worden, enkel als je niet aangestoken raakt door het plezier dat ervan afspat tenminste. Dat succesvolle pop gebaat is bij een vleugje voorspelbaarheid is dan ook een open deur intrappen, zoals het even vanzelfsprekend was dat Angèle iets in rood leer ging aantrekken voor een videoclip rond kwelgeesten. Al kan experimenteren en een futuristische insteek een even geslaagd recept voor succes zijn, getuige L’Rain en Magdalena Bay.
En door op te sommen welke elementen eruit springen in deze selectie van popmuziek, staan we ondertussen ettelijke stappen verder van een definitie ervan te fabriceren die dan wél volledig steekhoudt. Al zien we er momenteel evenwel niet de urgentie van in, zo’n omschrijving die een afbakening impliceert. Het lijkt ons veel aanlokkelijker om verder rond te dwalen en verloren te lopen in de weelde van het poplandschap. We houden het hierop: popmuziek is een caleidoscoop en met elke invalshoek valt er wel iets nieuws en interessant te ontdekken. Te beginnen met de 15 beste popalbums van 2021, hieronder opgelijst:
1) Silk Sonic – An evening with Silk Sonic
3) Sega Bodega – Romeo
4) Jazmine Sullivan – Heaux tales
5) Magdalena Bay – Mercurial world
7) Goldband – Betaalbare romantiek
8) L’Impératrice – Tako tsubo
10) Jordan Rakei – What we call life
11) L’Rain – Fatigue
12) PinkPantheress – To hell with it
14) Chvrches – Screen violence