Steeds weer spannend, de Beste Belgen-top filteren uit die stevige longlist van de voltallige redactie. Steekt er een genre bovenuit? Wie was voorspelbaar? Hoeveel grote vissen vullen de twintig spots op, en krijgen dingen die onder de industrieradar vertoefden ook hun verdiende plek? Uiteraard coveren en weerspiegelen we de diversiteit binnen de inheemse scene een heel jaar door en wisten we dat we enkele ruwe diamantjes mochten verwachten, maar dit jaar voelt deze lijst toch extra verrassend gevarieerd aan. Een pak platen die doorgaans door de mazen van het eindejaarsnet zouden glippen, vinden hier gelukkig – en met reden! – een onderkomen.
Dat Zwangere Guy, Brihang, Balthazar, Brutus, SONS en Roméo Elvis hoog scoren, mag niemand verbazen. Met stuk voor stuk een boerenjaar in de binnenzak vielen ze nergens weg te slaan, en onze wilde gok verwacht voor 2020 zowat hetzelfde. Kwaliteit zonder meer, te verwachten en ook terecht. Maar dus: wat zit er nog onder die logische lading van alomtegenwoordige kleppers?
Duizendpoot Fulco knalde direct recht in de roos met z’n Nederlandstalige solodebuut, net als de gesmaakte wederopstanding van Adriaan de Roover in electronicaland (vroeger als Oaktree al garant voor prachtig knisperende ambient). Collega Aponogeton, een bijzonder getalenteerd Brugs producer die al langere tijd onze bewondering geniet, bracht zijn eerste full album uit via Nosedrip’s label Stroom.tv, eveneens terecht hoog opgepikt in onze eerder donkere drone-rangen. De tweede waarmee Geppetto & The Whales z’n terugkeer maakte, toont dat ook warme melancholie af en toe nodig was én bekoorde. In diezelfde sferen: de verstilde pianoklanken van Wouter Dewit, onterecht nog veel te onbekend.
Er werd daarnaast stevig doorgebeukt: zo was er de derde – en helaas al laatste – van het steeds inventieve Raketkanon, en het debuut van Peuk, die de grunge een verfriste adem gaf. En ook pittige obscuriteiten uit de steevast intense Consouling-hoek – 30,000 Monkies, Mathlovsky – vonden hun aanhang. Met Bonzo en Leopard Skull vind je ook twee beloftevolle talenten binnen de eigenzinnigere gitaarmuziek terug: indie, slacker, psych, 60’s pop: ze halen het losjes door de mangel en goten het telkens in een gebald en hier en daar licht absurd plaatje.
En uiteraard was er nog die jazzzz, in België altijd synoniem voor spanning en experiment. Bert Dockx’ nieuwste project, Ottla, tekende gelijk voor een van de intelligentste debuten dit jaar en vergaarde lof uit elke hoek. Ook Taxiwars wist z’n tot op heden misschien wel strafste album af te leveren, dankzij die grillige grooves en geslaagde symbiose tussen klank en woord. Besluiten doen we met de ‘Suburban exotica’ van Compro Oro: zweterige tempo’s vol niet-Westerse klanken én een prominente rol voor percussie. Of hoe we het Belgische 2019 enkel willen en kunnen samenvatten: lang leve diversiteit!
20. Compro Oro – Suburban exotica
19. Leopard Skull – Welcome home
16. Wouter Dewit – Here
14. Taxiwars – Artificial horizon
13. 30,000 Monkies – Are forever
11. Aponogeton – A place of solace
6. Fulco – Fulco